Deze kneus lijdt aan een zeer vervelende bij-aandoening, er lag nog nét niet genoeg fysieke ellende op mijn bordje, men voegde er een zeer vervelende bijkomstigheid aan toe. Ik heb lang getwijfeld of ik het in mijn schrijfsels moest toevoegen, het is een nogal vervelend kwaaltje namelijk, in de orde van grootte van fistels en aambeien enzo, een aandoening waar je je eigenlijk voor geneert, maar ik las op internet (mijn grootste vriend zijn wat dat betreft de verschillende gezondheidssites; volgens dok ben ik behoorlijk goed op de hoogte van alle aandoeningen en de werking van ons gestel) dat er heel veel mensen last van hebben zonder te weten wat het is. Dus gooi ik het onderwerp maar open, ik zou zeggen scroll lekker door als het je stoort.

Ik heb dus last van bipskramp (de werkelijke term is anuskramp, maar in mijn koppie krijg ik dan hele rare associaties, dus ik prefereer de term bipskramp). Niet te verwarren met ‘de vinger’ van Herman Finkers (die ik direct in mijn hoofd krijg bij dit thema). Het klinkt allemaal heel erg grappig, maar zoals diegenen die het treft weten is de werkelijkheid verre van grappig. Deze kramp uit zich in aanvallen, net als de kramp in de kuit, bijna iedereen kent die wel denk ik, nu, stel je dit voor maar dan in de spieren in de bips, de bekkenbodemspier slaat volledig op tilt met als gevolg een pijn die zo heftig is dat er mensen bewusteloos naast het toilet belanden (volgens internet, gelukkig blijf ik tot nu toe bij bewustzijn, eh nou gelukkig, misschien kan ik er maar beter bij neervallen, hoef ik het tenminste niet te voelen).

De vrouwen met kids weten hoe de weeën zijn, vergelijk het met dat, maar dan een graadje erger. En zonder glorend mooi nieuws aan het eind van de kwelling. Gelukkig duurt het over het algemeen iets minder lang als een bevalling, variërend van een minuut of tien bij een lichte aanval tot anderhalf uur als je pech hebt. Het enige dat helpt is zoals ik het omschrijf ‘als een autist heen en weer wiebelend op het toilet zitten’ (je hebt enorme aandrang tot een gevoelsmatig zeer grote boodschap die het winkelmandje niet wil verlaten). Het zijn minuten van serieuze hel, de pijn is niet weg te krijgen met welke pijnstiller dan ook, het is een kwestie van uitzitten en hopen dat het weer ophoudt.

Het gevoel dat je lijf uit elkaar gescheurd wordt bij je stuitje, dat je wervels eruit gerukt worden, het straalt in mijn geval uit tot onder in mijn voeten (heb nu eenmaal de pech dat de zenuwen als cadeautje al klem zitten natuurlijk, wat het proces niet echt verbetert). Je kunt niets, je voelt je machteloos, gevangen in een bliksemende pijngolf, nee ik overdrijf niet en ik ben best een en ander gewend als chronisch pijnpatiënt. Ik heb echt overal, bij elke specialist gevraagd wat het in vredesnaam kon zijn, maar niemand wist raad, behalve goede vriend internet.

Nu onderwijs ik de artsen, zijn wij EDS patiënten overigens goed in, doen we wel vaker (aandacht hiervoor zo belangrijk!), ik krijg ‘oh ja’s’ als reaktie; weer iets geleerd (als ze opletten). Dus voor de mensen die het herkennen, deze martelende pijn heeft een naam, je bent niet de enige en helaas ook hier is niets aan te doen, je moet er mee leren leven (ook die komt ons bekend voor). Maar je hoeft je er niet voor te schamen! En ik hoop na wederom een aanval te hebben doorstaan vannacht weer een lange tijd krampvrij te zijn…