Al jaren leef ik met mijn aandoening. Ik ben er ‘groot’ mee geworden, mee opgegroeid. Het verliep geleidelijk. Dat heeft zo z’n voordelen, maar ook z’n nadelen. Je beseft eigenlijk pas dat er dingen niet kloppen als de schade al is aangericht. Aan de andere kant maakt het dat je kunt accepteren in stapjes. Over dat accepteren wil ik het (weer) hebben. Hij is er weer, de botsing. Die met mijn neus en de feiten.

Zoals eerder van de week geschreven ligt mijn schoonvader in het ziekenhuis. Gelukkig gaat het de goede kant op, daar zijn we allemaal ontzettend dankbaar voor, maar ik rij dus met enige regelmaat samen met mijn schoonmoeder richting het ziekenhuis. Er zijn, laten we het drempels noemen in het reizen in deze samenstelling. Mijn schoonmoeder is niet meer zo kwiek als vroeger en loopt niet geheel rechtop meer. Ik loop natuurlijk überhaupt niet zo ver meer en we zijn beide niet in staat de oprijplaat van onze bus in- en uit te klappen.

We zijn inventief hoor, we denken in oplossingen en niet in problemen, dus nemen we de handrolstoel mee. Ik heb een prachtige nieuwe gekregen. Heerlijk licht, rolt makkelijk, nemen we die zou je zeggen. Nou eh nee, dat gaat niet. Van de week hebben we dit geprobeerd, ik in de nieuwe Quicky, mijn schoonmoeder erachter. Ik als levende rollator, dat kan ik, manlief was gelukkig mee (dit was in de ‘het is kritiek fase’). Mijn nieuwe Quicky staat ietwat strak afgesteld, dit maakt dat ik makkelijker zelf een stukje kan rollen en comfortabeler zit, maar hierdoor ligt het kantelpunt behoorlijk ver naar achteren. Ik mag absoluut niet zelf rollen voordat mijn bestelde antikiep wielen eronder zitten. Ik zat zaterdag en zondag al ietwat voorover, maar zondag kon mijn lijf dat niet meer. Zo geschiedde een slapstickachtig voorval; mijn schoonmoeder duwt mij een klein afritje af, de rolstoel gaat harder dan zij (ik zit als een zoutzak in de stoel van vermoeidheid), zij probeert de stoel bij te houden, de stoel kiept achterover met schoonmoeder erbij en manlief kan nog net met één hand mij opvangen en met de andere zijn moeder. Het was een waar spektakel met manlief als superheld (zonder cape). De nieuwe rolstoel en mijn schoonmoeder zijn een no go.

We denken in mogelijkheden, ik zei het al. Nu gebruiken we de oude Quicky, die kiept niet om en kan prima als rollator met mij als zoutzak ter contra gewicht. Prima, deze kunnen we via de zijdeur uit de bus halen, samen. Als rechtgeaard firma Kneus en Kreupel stiefelt moeders achter mij richting ziekenhuiskamer. Dan komt het verzoek de rollator voor mijn schoonvader mee te nemen bij het volgende bezoek. Ik krab mij achter de oren, dit betekent dat ik niet als rollator dien en dus zelf moet rijden. Rollen is geen optie, Alex moet mee. Alex vergt oprijplaat, die we samen niet kunnen bedienen. Verplicht langs de ‘luxe’ optie van de Valet parking dan maar. Daar is dan in ieder geval hulp bij uitladen van de kneus. Ik gebruik de naam kneus als geuzennaam, maar moet eerlijk toegeven dat in dit geval ik mij voel zoals ik mij uit. Ik word ontdaan van mijn zelfredzaamheid.

Toen we deze bus kochten (kregen) was ik op slag verliefd op deze Vito. De oprijplaat was te bedienen, en heel eerlijk, ik was bij lange na niet toe aan een rolstoellift. Je kunt het stom noemen, je kunt me stronteigenwijs noemen (dat ben ik ook), maar accepteren gaat in stapjes. Iedere stap achteruit is een gewenningsproces. Alex is geweldig, hem mee kunnen nemen natuurlijk ook. Mijn bus is fantastisch, maar drie jaar geleden was ik er, hoe ik me ook verzet en vecht tegen de achteruitgang, een stuk beter aan toe.

Het is tijd voor een nieuwe oplossing, deuren die open waren zijn weer gesloten. Wie zegt dat een leven als ‘kneus’ makkelijk is heeft geen idee. Er spelen zoveel dingen, moeten zoveel hordes genomen worden. Accepteren, slikken, doorgaan. Voor ieder probleem is een oplossing, dus ook hiervoor, nu nog zoeken…