Month: March 2025

De dagen…

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Ik schreef het al, dat het niet zo lekker gaat, fysiek. Het zijn een heleboel kleinere dingen die samen groot zijn. En soms heb je van die dagen dat je er flink de balen van hebt. Vandaag is dus zo’n dag.

Even een paar weken terug in de tijd. Ergens in december besloot ik mijn hoeveelheid hormonen aan te passen. Ik begon er vorig jaar mee en hoewel het me veel goed doet, is het ook een behoorlijke puzzel. Mijn lichaam is ontzettend gevoelig op dit gebied en iedere kleine wijziging geeft vaak grote gevolgen. Bij mij is er onder andere de ‘keuze’ tussen ongesteld zijn of niet. Meer progesteron laat me dan wel bloedeloos rondlopen, maar geeft me meer gewrichtspijn, opvliegers, een zeer irritant onrustig gevoel en hartkloppingen. Minder progesteron zet de sluizen open. Volledig. Om de week. Niet grappig. Kies maar… Ik was behoorlijk blij van de maandelijkse ellende verlost te zijn en nu is het dus terug. En meer dan maandelijks. Niet leuk voor mij, maar ook niet voor mijn mannen thuis, laten we zeggen dat mijn humeur er ook lichtelijk onder te lijden heeft.

Dat was één. Door naar deurtje nummer twee.

Vorig jaar werd voor de derde keer een fout plekje ontdekt, dit keer op mijn been. Bijna vier weken geleden werd dit weggehaald. Op zich een kleine ingreep, maar er moest best diep gesneden worden en met dank aan Ehlers-Danlos geneest het niet echt heel lekker. De hechtingen zaten vrij strak en hebben me veertien dagen echt geplaagd. En nog steeds is het geïrriteerd, rood en pijnlijk. Ik verdraag zelfs mijn broek er niet tegenaan. En aangezien mijn benen momenteel toch al behoorlijk gevoelig zijn is dit een extra irritatiepuntje.

Dan deurtje nummer drie. Mijn bekken, SI-gewrichten en onderrug zijn in ik-ga-je-serieus-vervelen-modus. Ik kan niet zitten en slecht lopen. Kan niet liggen op de heupen (gevolg daarvan is kramp) en ook niet te lang op mijn rug (dat vindt mijn nek niet leuk). Dat maakt een en ander best heel uitdagend momenteel. En mijn scheenbeen is weer overbelast doordat ik niet kan zitten en dus maar meer ga lopen. Dat zeg ik uitdagend.

Oh en dan hebben we nog het feit dat alle huidproblemen zich tegelijk lijken te manifesteren (ik doe dus toch iets niet goed op dat vlak), allerlei soorten eczeem duiken overal op, met kleine wondjes als gevolg. Ik word er een beetje moe van.

Vorige week ben ik naar de Veine dagen geweest om een oplossing te zoeken voor mijn ik-kan-niet-zitten-maar-ook-niet-lopen-en-mijn-rolstoelen-zitten-ook-verre-van-goed-probleem. Want wat is nou de oplossing? Zelfs mijn super-de-luxe elro biedt die niet. Sterker nog, ik kan gewoon geen goede houding vinden , hoe hard ik ook mijn best doe. Het beste zit ik nog in de draaistoel van mijn moeder, maar die kan niet rollen…

Ieder van deze dingen apart is vervelend, maar samen vormen ze een ware uitdaging. Mijn schouder blijft niet hangen, mijn nek geeft bliksem in mijn hoofd en ik weet gewoon even niet hoe een en ander op te lossen.

En dus heb ik me er voor vandaag maar weer bij neergelegd. Vandaag doe ik niks. Healing day, schreef ik in mijn aanstaande boek. Vandaag is dus maar healing day.

Morgen krijg ik mijn zooltjes, hopen dat dat een stap is in de goede richting, letterlijk…

  • einde klaagzang, terug naar Bob Marley, ‘don’t worry, about a thing… every little thing, is gonna be Allright’

Stilte… voor de storm?

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Het is stil hier, op mijn pagina. Ik heb meerdere blogs geschreven, nou ja, half geschreven, on-af. Meestal belanden ze in de digitale prullenbak. Niet interessant genoeg, of ik vind gewoon de juiste woorden niet.

Ik schreef over pijn, ja het zijn weer die dagen in het jaar dat mijn hele lichaam overhoop ligt. Dagen, het zijn weken, maanden al zelfs. Je ziet het niet aan me, denk ik, maar ik word er zo moe van. Ik krijg mijn hormonen maar niet in balans, wat resulteert in een onderhuidse irritatie die altijd op de loer ligt. Je weet maar nooit wie de volle laag krijgt en waarom dat zo is. Ik kan het zelf niet eens voorspellen. Mijn vingers prikken en tintelen na een sublux in mijn schouder die blijkbaar ergens een zenuw afknelt. Mijn heupen willen niet zitten, maar ook niet lopen, wat voortbewegen tot een ware uitdaging maakt, dus vertrouw ik maar weer op mijn oude vertrouwde methode, kiezen op elkaar en gaan. De gevolgen laten zich raden, meer pijn. Het is om gek van te worden. Mijn darmen spelen weer eens verstoppertje, gevolg, ook in dat deel van het lichaam pijn. Kramp. En dan vertel ik hiermee nog maar een klein beetje van het geheel. Lotgenoten kennen dit gevoel, gewone gezonde mensen kunnen zich er geen voorstelling van maken en dat is maar goed ook.

Zo, goed begin toch?
Nu over naar de positievere kanten van mijn bestaan, want die zijn er gelukkig ook!

Ik heb mij aangesloten bij een plaatselijke politieke partij. Ik was al een klein onderdeeltje van een landelijke afsplitsing, maar op de een of andere manier voelt dit als een betere match. Ik zit vol ideeën en kijk ernaar uit mijn steentje bij te dragen. Me vol enthousiasme inzetten laat de pijn ietwat naar de achtergrond schuiven. Al moet ik natuurlijk wel oppassen mijn grenzen niet te overschrijden, mijn sterkste punt, niet dus. Maar ik voel me weer een beetje een onderdeel van de maatschappij, iets wat toch een dingetje blijft bij mij, het gemis daaraan.

En ik ben bezig de laatste correcties in mijn boek te verwerken, het is nu echt bijna klaar! Dan nog bedenken hoe ik het de wereld in ga slingeren, via printing in demand of toch op zoek naar een samenwerking. Ik ben de mensen die mij geholpen hebben ontzettend dankbaar! Je ziet je eigen fouten niet en ik haal nogal wat watten en datten door elkaar. Om nog maar te zwijgen over de spaties, die nogal eens op een verkeerde plaats verschijnen. Of verdwijnen. En er wordt hard gewerkt aan een bijzondere cover. Ik heb de vormgeving echt wel tien keer veranderd (voordeel als je dat zelf doet), maar nu ben ik echt tevreden.

Het was wel weer een bevalling hoor, al is die bevalling eigenlijk nog bezig. Maar de geboorte van weer een bijzonder boek is bijna daar!

Genoeg om over te schrijven dus en tegelijk kan ik te weinig woorden vinden voor wat ik nu eigenlijk voel. En dus is het stil, tot ik de juiste woorden weer vind en de wereld overspoel.

Stilte… voor de storm.

(Mocht je je vast willen inschrijven voor mijn boek, stuur me een berichtje of zet het in de reactie, het is de moeite waard!)

* Een foto voor het lente-gevoel 😉

Keuzes

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Doe niet mee aan oorlog.
Doe niet mee aan verdeeldheid.

Twee regels. Klinkt zo simpel, en tegelijk lijkt het zo moeilijk. Maar dat is het niet, niet echt.

Doe niet mee aan oorlog.

Ik lees het, in een reactie op iets dat ik deelde, maar het spookt al dagen, weken, maanden, jaren zelfs door mijn hoofd. Doe niet mee aan oorlog. We (of ze zo je wilt) laten het klinken alsof we geen keuze hebben. We hebben altijd een excuus. Of zoeken een excuus misschien eerder. Wil het feit dat een ander je de oorlog verklaart zeggen dat je mee moet doen? Aan moet sluiten?

Is geweld de oplossing? Is meer geweld een oplossing? Of hebben we altijd een keuze? Kunnen we op ieder moment zeggen, nee, zo moet het niet. Dit willen we niet. Niet langer. Is er geweld nodig om een punt te maken?

Doe niet aan verdeeldheid.

Ook een zin die al dagen, weken, maanden, jaren zelfs door mijn hoofd spookt. In corona tijd bereikte het een hoogtepunt. Iemand die ik hoog had zitten verzette zich met hand en tand tegen de maatregelen, en verzet zich nu tegen de zogenaamde klimaatdrammers. Waarschijnlijk ben ik er eentje, ik voel me tenminste aangesproken. Stom, want het enige dat ik ‘verkeerd’ doe is me zorgen maken om de effecten van ons gedrag op het klimaat, iets met de toekomst en de aarde en al haar bewoners liefhebben. Alsof dat een fout is. Het is maar vanuit wel perspectief je het bekijkt.

De mensen met de grootste bek zorgen voor verdeeldheid. De menigte volgt, je ziet het overal. En ja, ook diegenen die al dan niet door gebruik van zeer sarcastische humor hun mond opentrekken zorgen daarvoor. De pot en de ketel, je ontkomt er nooit aan. En dan heb ook ik mijn aandeel, vanuit mijn perspectief. Ook ik trek heel graag mijn mond open, om mijn visie toe te voegen. Schreeuw ik daarmee net zo hard? Ben ik ook zo’n pot die de ketel verwijt?

Doe niet aan oorlog.
Doe niet aan verdeeldheid.

Als we willen dat het stopt moeten we een keuze maken.

Ik geloof niet dat geweld geweld oplost. Nooit. Ik geloof dat vrede niet geboren kan worden vanuit oorlog. Er is niet zoiets als gedwongen rust, we zien dat op ieder continent zo’n beetje mislukken. Gespannen verhoudingen tussen mensen die elkaar niet (kunnen) begrijpen. We zijn mijlen ver verwijderd van enige vorm van begrip, van vertrouwen.

Maar als we willen dat het stopt moeten we een stap zetten, als individu, als groep en als samenleving.

Doe niet mee aan oorlog.
Doe niet mee aan verdeeldheid.

Stook het vuurtje niet op. Dat is ook een keuze. Een keuze die eenieder voor zichzelf kan maken…