Month: January 2023

Samen(leving)…

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Chaos in mijn hoofd, serieus, complete chaos. Het is weer zo’n dag. Zo’n dag dat ik me misschien heel ver moet houden van de tv, van het nieuws en vooral van Facebook. We belandden vanmorgen al vroeg in een discussie over lonen en kosten. Ik denk dat iedereen die mij al een tijdje volgt weet hoe ik denk over de oneerlijkheid en ongelijkheid in ons mooie kikkerlandje. Ja, ik heb een socialistische inslag, niet te verwarren met een communistische inslag. Ik vind dat de sterke schouders samen zorgen voor de ‘zwakkere’ (wat is zwakker?) en kwetsbare mensen. In een samenleving zorg je voor elkaar en ja, dat betekent ook dat je accepteert dat andere mensen jou soms geld kosten. Soms zie je niet direct wat die ander inbrengt, maar leven draait om zoveel meer dan om de centen.

Gaat ze weer hoor. Het moraliserende toontje weer gevonden, Tien was vanmorgen al vroeg op dreef. Ik zat hoog op mijn stokpaardje en Facebook zorgt er voor dat ik daar nog steeds zit. Ik lees over leraren die als ZZP-er gaan werken. Blijkbaar is dat een dingetje. Zo ongeveer hetzelfde als ZZP-ers in de de zorg. Geen ellenlange vergaderingen. Geen zorgen over lastige leerlingen die niet binnen het schoolsysteem passen. Gewoon een goed salaris voor mij en verder zoekt men het maar uit. Ik chargeer? Vast, daar ben ik erg goed in. Ik scheer iedere ZZP-er over één kam? Misschien, maar hoe komt het dat we als maatschappij zo verschrikkelijk individualistisch en zelfs egoïstisch zijn geworden? Waar is ons gevoel van saamhorigheid gebleven?

Hoe zien we niet dat het bergafwaarts gaat met de mensheid? Hoe zien we niet dat we vergeten waar het om draait in een mensenleven? Hoe, wanneer, waarom heeft iets dat geen andere waarde heeft dan de waarde die wij het geven de macht compleet heeft overgenomen? Alles voor het geld, alles voor consumptie, alles voor de korte termijn bevrediging. We zijn geen musketiers meer, we zijn geen samenleving, we zijn mensen die voor zichzelf (en misschien hun kleine directe omgeving) leven en ons niet langer druk maken om de rest. Als het je niet zint druk je, net als bij de tv, op een knop. Ontvriendt, gecanceld, niet druk om maken. Iedereen op afstand.

ZZP-ers in de zorg, en nu ook in het onderwijs. Het is maar een baan. Onderhevig aan de macht van de markt. We zoeken niet langer naar stabiliteit. Het doel wordt getekend door een euroteken, de hoogste macht. Een maatschappij vol doelloosheid, dat is wat voor ons ligt. Hoe zijn we hier gekomen en vooral hoe ontkomen we aan de macht van het kapitalisme? Iedere stap voorwaarts wordt verwelkomd met de wijzende vinger van het individualisme. We maken tenslotte zelf wel uit wat goed voor ons is.

Ik weet het, ik klink weer als een moralistische bemoeial. Het is slechts omdat ik mij oprecht zorgen maak. De mensheid leert niet. De mensheid gaat opnieuw ten onder aan haar eigen genialiteit. En ik voel me zoals zo vaak een roepende in een dorre woestijn…

Foto Pixabay

Van alles en niets

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Het is nog geen elf uur in de ochtend. Ik zit met een Libelle op schoot, kopje koffie naast me, telefoon in de hand, te bedenken dat ik vandaag toch ergens over moet schrijven. Even mijn gedachten ordenen, al zijn ze vandaag bijzonder lastig op een rijtje te zetten. Verschillende onderwerpen schreeuwen dwars door elkaar heen, zonder elkaar tijd en ruimte te geven, zonder rustig uit te praten als het ware. Mijn hoofd is als een gevecht tussen twee advocaten in een van de series die ik sinds mijn SI-gewricht issues bingewatch (is dat al een geaccepteerd woord hier?), een puinhoop dus. Dit wordt waarschijnlijk dan ook een ietwat chaotisch blog, wees gewaarschuwd…

Het eerste onderwerp dat mijn hoofd al een tijdje bezig houdt is precies dat, mijn hoofd. Het haar op mijn hoofd om precies te zijn. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt zou je zeggen, maar ik bevind mezelf in een soort van uiterlijke schijn bedriegt identiteitscrisis. De afgelopen jaren hebben verschillende kleuren mijn stemming geprobeerd te maken. Ik heb denk ik iedere blond die bestaat heb geprobeerd, ben van paars tot roze gegaan. Als een kameleon probeerde ik dat te verdoezelen wat ik ergens diep van binnen echt wel weet. Ik word oud. En kom nu niet aan met wees blij, zoveel mensen redden het niet, want daar ben ik me echt wel van bewust en daar ben ik ook echt wel dankbaar voor, maar ik heb het gevoel dat ik die mooie tussenjaren gewoon gemist heb. Die tijd is voorbij gevlogen terwijl ik bezig was met het proberen carrière te maken en daarna proberen te accepteren dat mijn lijf het meer en meer af liet weten. En nu? Nu krijg ik een oude kop, krijg ik met dank aan de overgang (en de staat van mijn bindweefsel) te maken met het zogenaamde hang-complex.

Qua figuur mag ik nog niet klagen, al zijn onder water de tekenen echt wel duidelijk zichtbaar (mijn oplossing daarvoor is vooral boven water blijven), qua hoofd laat het zich niet langer ontkennen. Ik denk dat dit de reden is dat mensen boven een bepaalde leeftijd van dichtbij slechter gaan zien. De schok is te groot. Ik heb in drie jaar tijd wel tien jaar ingeleverd, qua looks, qua lijf liep ik al jaren achter. Of voor, het is maar hoe je het bekijkt. Ik kijk iedere morgen ietwat moedeloos in de spiegel. Roep heel hard dat ik mooi, prachtig en wat niet meer ben (luister soms naar de zogenaamde positiviteit goeroes), maar de spiegel is meedogenloos in haar oordeel. De gefilterde mensen die mij toelachen via sociale media, met hun strakke huid, gestylde krullen en perfect witte tanden helpen hier niet aan mee.

Hetgeen dat mij het meest irriteert is echter mijn haar. Vorig jaar knipte ik mijn wat ik toen zag als sneue bosje stro af, ingeruild voor een pittig (ja hoor, daar is hij, het boven-de-vijftig-pittige-korte-koppie) kapsel. Nu zie ik foto’s terug en heb ik spijt, als haren op mijn hoofd. Weten we meteen waar deze uitdrukking vandaan komt. Is vast bedacht door een vrouw van middelbare (ik haat dat woord) leeftijd. En dus heb ik de zoveelste afspraak gemaakt bij de kapper. In een zoveelste poging er iets van te maken dat matcht bij mijn niet langer kameleontische zijn. Terug naar mijn soort van natuurlijke kleur, maar niet teveel, want ik word al genoeg met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik word serieus verscheurd, tussen warm en koud (zoonlief moet steeds keihard lachen als ik daarover begin), tussen roodblond en koelbruin. Mijn natuurlijke kleur is met de jaren behoorlijk veranderd en ik vertik het om als een grijze muis door het leven te gaan.

En zo kan zoiets ogenschijnlijk simpels een vrouw behoorlijk van haar stuk brengen. Google geeft geen oplossing en mijn mannen ook niet. Zij blijven hangen bij als je het maar weer laat groeien. Kort haar zal hier geen blijvertje zijn. Tuurlijk zijn daar voordelen, tuurlijk het misstaat me niet, maar kort en pittig laat mij op mijn moeder lijken en (sorry mam) ik zie in de spiegel gewoon graag mezelf, of een versie daarvan en heb ik momenteel even geen idee hoe mijzelf er dan uit moet zien.

En zo pende ik een heel stuk over zoiets stoms als de nieuwe zoektocht naar mezelf. Niet alleen qua uiterlijk trouwens, want ook qua wie ben ik moet ik mezelf opnieuw gaan uitvinden. Ik sluit een fase af. De fase van accepteren dat mijn lijf niet meer dat doet wat het moet doen ga ik loslaten. Ik heb nog meer dan genoeg in mij om een andere weg in te slaan. Eentje waarin de accenten liggen op dat waar ik nog wel goed in ben. Tijd om de kameleon te laten gaan en te schitteren in mijn eigen ik. Het velletje mag dan wat losser zijn en de ogen mogen iets meer gezien hebben. De jongedame mag dan veranderd zijn in een mevrouw (hoe ziet dat eruit, dat mevrouw?). Het is nooit te laat om te leren en ik zal mezelf eens mores leren. Nu nog met een passende kleur…

SI-ssues

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Schreef ik gisteren nog over een mentaal pijnpunt, vandaag is het fysiek, flink fysiek. Ik bel de huisarts fysiek. En deze doet precies niets fysiek. Welkom in de wereld van een kneus…

Vanmorgen begon prima, nou ja, gewoon, net als anders. Ik stond op, kleedde mezelf aan en ging naast beneden. Bakkie koffie, even daarvan bijkomen, hond begroeten, gewoon. Terwijl ik Lewis kriebelde voelde ik nattigheid, op zijn buik, gewoon van de plassen buiten (niet van hét plassen), nog geen teken aan de wand verdere nattigheid. Ik pakte een handdoek en zakte door mijn knieën om deze klus even te klaren, geen probleem, dagelijks werk met het natte weer. Midden in deze drogende kwestie kwam de nattigheid. Ik draaide en pats, au, damn, fuck, hell, pijn! Met hoofdletters, PIJN!

Ik ben echt geen watje, ben best wat gewend, maar deze was gemeen. Scherp, dwingend en vooral bloedje irritant. Ik kon niet meer op mijn rechter been staan en het leek alsof er iets scheef geschoten was ergens rond mijn si-gewricht. Inmiddels hing ik half op en over de eettafel in een poging de boel weer op de plek te krijgen. Zonder succes, mijn rechter been weigerde dienst en de pijn schoot vanuit mijn heup richting enkel en lies. Houston we have a problem. Ik reikte naar de telefoon om dok te bellen, maar liet de telefoon ook meteen weer vallen. Pfff wat een gezeik! Ik heb alles geprobeerd, mijn been bijna in mijn nek gegooid, om te proberen wat er ook scheef zat weer recht te krijgen. Toen dat niet lukte belde ik toch maar met dok. Wat te doen, gewrichten reponeren voor dummies.

De assistente vroeg assistentie, moment, mijn eigen dok was helaas niet ter plaatste, dus de assistentie van she-dok werd ingeroepen (normaliter heb ik he-dok). Daar schoot ik vrij weinig mee op. Het is gewoon in uw rug geschoten, neem maar een pijnstiller. Kijk, daar kan ik dus niks mee. Bij spit bel ik geen arts, ik heb meer dan genoeg ervaring daarmee. En ik zit al aan de pijnmedicatie. Ik voel dat er iets niet goed zit, kan mezelf niet verplaatsen, hoe verder? Verder kwam ik niet, she-dok zou terugbellen en ik zat, lag half op tafel, in de wacht. Ik doe niet aan wacht, ik handel. Dus belde ik mijn fysio. Ik moest er toch naartoe, alleen kwam ik er zelf nu niet. Als Mohammed niet naar de berg kan moet de berg maar naar Mohammed komen en de berg wilde dat wel doen. Vanmiddag word ik hoop ik geholpen, want mijn been zit nog steeds niet helemaal lekker onder mijn romp.

She-dok belde een half uur later terug, mijn oplossing leek haar een goede, als de fysio het ook niet wist keken we verder. De staat van de dag is drie uur verder als volgt. Mijn rechterbeen doet ondanks extra morfine niet wat hij moet doen. Ik kan er gelukkig wel weer op staan, maar mijn rechter si-gewricht lijkt verder uit de steken dan de linker. Ik heb flinke uitstralingspijn in mijn rechterheup en been, mijn si-gewricht is zeer gevoelig en ik kan niks. En ik heb ook nog een lekke band met mijn rolstoel, dus die doet gezellig mee. Top dag vandaag!

En nu? Nu wacht ik op mijn held, de fysio. Ik ben blij dat hij hiernaartoe wil en kan komen. Ik hoop dat hij de boel weer kan resetten en dat er verder niets kapot is. Wat is het toch heerlijk om een kneus te zijn…

Dichterbij

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

‘Welkom bij ‘Dichterbij’. De veelgeprezen theatershow die al tienduizenden (!) stellen én singles heeft geholpen aan die mooie relatie. Waar psychologen en theatermakers 6 jaar aan hebben gewerkt. Zodat jij als nooit tevoren ervaart hoe je de liefde krijgt waarnaar je verlangt. Tijdens een prachtige avond uit in het theater.’

Klinkt goed nietwaar?
Het wordt nog beter (in marketingland)… ik zal niet het hele verhaal delen, maar pik er een puntje uit. (Wil je hierheen gaan? Lees dan vooral niet verder, ik wil je avond niet bij voorbaat verpesten en mijn mening hoeft de jouwe natuurlijk niet te zijn…)

‘Je beleeft een onvergetelijke, unieke uitgaansavond. Vol humor, ontroering, herkenning en inzichten’

En

‘Je bent verzekerd van een enorme groei in je liefdesleven’

Ok, ik geef het toe, ik was geïntrigeerd (klinkt zo mooi in het Engels, ‘I was intruiged’) toen mijn vriendin vroeg of ik meeging naar Psychologie in het theater. Ik vind psychologie interessant, ga graag diep in gesprek met vrienden.

In serieus pokkenweer vertrokken we gisteravond naar de grote stad voor een avondje therapie, mét humor. Dat was ons tenminste beloofd, humor, inzicht, deze show maakte hét verschil. Echt iedereen zou ervan opknappen. Tips en tricks, de reviews waren zeer lovend.

De heenweg was uitdagend, de regen kwam met bakken uit de lucht, het was donker, ik zag geen moer en natuurlijk dat precies op dat toch al smalle stukje dat ik met mijn grote kneuzenbus moest overbruggen. Parkeren, nogal zo’n uitdaging voor mij met mijn niet al te beste ruimtelijke inzicht. De parkeergarage ter plaatse is zo smal, daar waag ik me na twee keer vastlopen niet meer aan. Aan de linkerkant van de straat zag ik slagbomen openstaan bij een gebouw, daar paste mijn bussie mooi tussen. Na wat draaien, keren en meer draaien kreeg ik de bus enigszins netjes (lees scheef zodat ik er ook weer uit kon komen) op een mooi plekje. Een man (uiteraard, die kunnen wel parkeren) met een stationwagen manoeuvreerde zich naast mijn bus. Samen keken we of we hier mochten staan en concludeerden we dat we dit een prima plek vonden. Hoe we eruit moesten komen zagen we na de show wel weer. Nu de stortregen trotseren richting theater. Mijn kapsel heeft de storm niet doorstaan, zeiknat arriveerden we. We werden in een heuse balkonloge geplaatst (rolstoelplaatsen hebben heeft toch een voordeel bij een ga-zitten-waar-je-wilt-voorstelling), onze avond uit kon beginnen!

Een man en een vrouw kwamen op toneel. Geruzie binnen de relatie, gedoe over dagelijkse dingen, verschillen tussen man en vrouw, enigszins herkenbaar zo nu en dan. Voorspelbaar, een tikkie saai, maar na de pauze zou het vast beter worden. Dan zou de humor komen, de diepe inzichten. We zaten klaar voor ontroering en verbinding, zakdoekjes paraat (bij wijze van spreken, want ik doe niet aan tassen en ook niet aan janken). We bleven…

Tja, wat zal ik ervan zeggen. De psychologen deden hun best, maar echt grappig vond ik het zelden en de nieuwe inzichten heb ik blijkbaar gemist. Ik begrijp niet zo goed waar iedereen zo lyrisch over is. Ik heb het grootste deel van de tijd besteed aan het bestuderen van de overige mensen in de zaal en ook daar bespeurde ik weinig lampjes boven hun hoofd. Of in de ogen, meer gewrijf om de slaap te verdrijven. Het was even alsof ik weer op school zat, een hoorcollege psychologie.

Ik denk dat ik van geluk mag spreken, blijkbaar ben ik als baby goed gehecht. Eigenlijk komt alles daarop neer, bijna vijftig procent van de mensen is dat niet en dat zorgt nu juist voor relatieproblemen. Ik hoor mensen nog zeggen, baby’s moet je laten huilen, goed advies om hele generaties te verkloten. Ik ben blij dat ik dat niet zo vaak heb gedaan… Eigenlijk was dit het grote inzicht, blijkbaar zijn we ons hele leven op zoek naar de veiligheid van de baarmoeder. Ik ontken niet dat veel problemen diep gewortelde trauma’s kunnen zijn. Het zal vast allemaal goed onderzocht en waar zijn, maar ik heb toch ook het gevoel dat er meer is in ons mens zijn dan dit.

Hoezeer ik ook hou van diepgravend praten en denken, dit was niet mijn ding. Manlief ziet me aankomen als ik hem tegen mijn borst trek en vraag over de trauma’s die hij al dan niet als kind heeft doorstaan. Ik geloof dan ook niet dat vooral mannen hierop zitten te wachten. Ik denk dat de marketing afdeling hier vooral heel erg zijn best op heeft gedaan. En met succes, want wij zijn er met open ogen ingetrapt…

Voetzorg(en)

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Ik schreef al eerder over mijn problemen met de orthopedisch schoenmaker. Even kort, ik heb bovenmatige platvoeten die ook nog eens zeer gevoelig zijn. Mijn voeten doen mee met mijn prinses op de erwt complex (voelen dus echt álles) en ik kreeg een verwijzing van mijn revalidatiearts voor orthopedische schoenen. De schoenmaker is het hier niet mee eens en maakte steunzolen. De zolen werkten niet en ons tweede gesprek eindigde niet al te vriendelijk. Ik werd de deur uitgewerkt met de mededeling ze met de aangebrachte aanpassingen eerst maar eens te proberen.

Dat proberen heb ik gedaan, zonder succes. Pijn, balans problemen en een verschuiving van de problemen naar de andere gewrichten. Dat zeg ik, geen succes. Ik heb de steunzolen in een enveloppe gedaan en retour afzender gestuurd. Niet waar ik om vroeg en zeer zeker geen succes. En toen werd ik gebeld. Of ik niet toch nog een keer terug wilde komen. Misschien dat semi orthopedische schoenen wel een oplossing konden zijn, in combinatie met de al gemaakte (en weer afgewezen) zolen. Ik was sceptisch, maar wilde de man toch nog een kans geven en heb dus toch weer een afspraak gemaakt. En zo toog ik vandaag dus opnieuw richting de orthopedisch schoenmaker.

Het begin van onze afspraak verliep best ok. De man had wat proef schoenen klaarliggen voor mijn vervelende voeten. Helaas deed geen van de schoenen dat wat ik zoek, comfortabel zitten (of staan of zelfs lopen). Ik denk echt dat ik voor altijd getrouwd moet blijven met mijn Uggs, want serieus, andere schoenen geven altijd wel ergens problemen. Dit was dus weer geen succes. Geen semi voor mijn gevoelige voetjes. Dan maar weer wat klooien met de afgewezen zooltjes. Het werd eerder slechter dan beter. Iedere millimeter verandering doet merkbaar iets met de stand van mijn lijf en niet op een goede manier. Ik zat inmiddels letterlijk met mijn hoofd in mijn handen en de schoenmaker wist het ook niet meer. Enige oplossing aldus hem was mijn dossier sluiten en concluderen dat mijn voeten een gebed zonder einde waren. Mijn voeten zijn hopeloos en ik werd daarmee hulpeloos.

Bleef over onze discussie voor wat betreft de rekening. Ik was niet van plan meer dan tweehonderd euro te betalen voor iets waar ik ten eerste niet om had gevraagd en waar ik ten tweede niets mee opschoot. De man begreep mijn standpunt, maar ik moest ook begrijpen dat de tijd en energie die hij erin had gestoken betaald moest worden. Dat begrijp ik prima, maar punt één stond toch echt bovenaan mijn lijstje met bezwaren. Ik had niet gevraagd om steunzolen. Had dan bij onze eerste afspraak aangegeven dat mijn voeten reddeloos verloren zijn, dan was ik naar een ander gegaan. Van de vriendelijkheid was inmiddels weinig meer over, ik was slechts zonde van de tijd. Dat ben ik, ten voeten uit, zonde van de tijd. Ik kreeg een bijzonder kort aangebonden tot ziens en verliet inmiddels als niet langer hun klant het pand.

Blijkbaar ben ik dus hopeloos, nou ja, mijn voeten zijn dat. Ik begrijp echter iets niet. Als de makers van sketchers in staat zijn een goed verende, lichte schoen te maken met een voor mij redelijk voetbed, dan moet een echte schoenmaker toch in staat zijn een soortgelijke, niet te zware, comfortabele, goed zittende hoge schoen voor mij te maken? Geen steunzool die mijn lijf ontwricht, maar een schoen die mij past? Verwacht ik nu zoveel geks? Waar kan ik terecht voor de ideale schoen? Ik heb de verwijzing, wie helpt mij met de rest?

Ik ben op zoek naar voetzorg, niet naar nog meer voetzorgen…

Ps tips in dit geval zeer welkom!

Foto Pixabay

Langs de zijlijn

/ welkomindewereldvaneenkneus / 1 Comment

Leven met een uitkering, veel mensen hebben er een mening over. Het is een groot punt van (ver)oordeling, lees de reacties maar eens op berichten van dit onderwerp op de (sociale) media. De ‘uitkeringstrekkers’ zijn lui, ze willen een makkelijk leventje, op kosten van de werkende bevolking. Ik schets hierbij maar eens even een realistisch beeld van één van deze uitkeringstrekkers, van mij…

Inmiddels alweer acht jaar geleden werd ik voor de derde keer afgekeurd. Ik leef met een lijf dat niet langer geschikt is om te werken, nu ook (weer) officieel bepaald door de heren en dames van het UWV. Er zijn geen banen te vinden die ik kan uitvoeren met mijn beperkingen. Ik vind dit nog steeds moeilijk. Ik mis mijn collega’s en ik mis mijn werk, maar wat ik vooral mis, is het gevoel deel uit te maken van deze samenleving. Ik lig langs de zijlijn en in veel opzichten tel ik gewoon niet mee.

Dat laatste doet pijn. Ik heb niet gekozen voor mijn aandoening. Ik heb er nooit voor gekozen niet meer te kunnen werken. Ik denk dat mensen die zo makkelijk roepen dat de uitkeringstrekkers lui zijn en gewoon niet willen werken geen idee hebben van deze achterliggende pijn. Buiten het feit dat je moet leven met een lijf dat niet doet wat jij wilt, buiten het feit dat je moet leven met de bijbehorende pijn, moet je ook nog leven met de veroordeling van de werkende mens.

‘Je kunt toch wel íets doen?’ Lang gaf deze vraag mij een schuldgevoel. Tja, ik kan wel iets. Ik kan per dag een paar uurtjes overeind zijn. Zou ik die uurtjes gaan werken, dan zou er de rest van mijn dag voor mij en mijn gezin niets meer over zijn. Daarnaast speelt nog iets, iets dat veel mensen over het hoofd zien. Welke werkgever zit te wachten op iemand die maar een uurtje per dag kan werken? Als dat ene uurtje al lukt, er gaat namelijk ook tijd en energie zitten in de basis. Dingen die een gezond persoon al snel voor lief neemt; aankleden, eten, reizen van en naar het werk. Gewoon op een stoel zitten. Dingen die mij op veel dagen al zoveel pijn en energie kosten dat het bij hierbij blijft. Ik ben in dit opzicht ontzettend onbetrouwbaar, nee, dat zeg ik verkeerd, mijn lijf is onbetrouwbaar.

Ik tel gewoon niet mee, maar ik doe in deze samenleving ook niet mee, niet echt. Ik sta samen met veel andere afgekeurde mensen aan de zijlijn en ik voel me daar ronduit k*t over. Werken loont, dat weten wij arbeidsongeschikten als geen ander. We leverden allemaal enorm in, niet alleen op financieel gebied (je krijgt maar zeventig procent van je laatstverdiende loon en hebt nooit meer kans op promotie), maar misschien nog wel meer op sociaal vlak. Ik zou nooit gekozen hebben voor een leven als uitkeringstrekker, als ik een keuze zou hebben gehad.

Zou ik nog kunnen werken is niet langer een vraag. Het kan niet. Het gaat niet. Het is klaar. Ik lig langs de zijlijn en vecht op mijn eigen manier voor mijn bestaansrecht. Ik wil echter ook meetellen! Ik vind dat ik ook recht heb op mijn plaats in deze maatschappij. Ik wil niet gezien worden als een uitkeringstrekker. Ik ben een deelnemer. Ik heb zo lang ik dat kon gewerkt voor mijn geld. Ik ben blij met het vangnet van een uitkering, maar ik maak me oprecht zorgen over de toekomst. Voor de mensen met een kwetsbare gezondheid, met een beperking (en nee, niet iedereen met een beperking komt in deze situatie, die is van heel veel dingen afhankelijk).

Onze maatschappij draait om geld, op geld. Mensen doen er niet langer toe. Wij chronisch zieken zijn lastig, zijn een last en dat verdienen we niet. Ik denk dat bijna niemand (er zullen altijd een paar uitzonderingen zijn) kiest voor een uitkeringssituatie en ik hoop dat mensen eens nadenken voordat ze zo makkelijk oordelen over iets waar ze geen moer van weten.

Kijk…

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Kijk naar jezelf alsof je je beste vriend bent. Een advies, aan iemand, niet aan mij. Wel een goed advies, denk ik. Is het een haalbaar advies? Hoe zouden mijn beste vrienden tegen mij aankijken? En ben ik in staat mezelf op deze manier te zien?

Jaren geleden zat ik in een revalidatietraject. Tijdens zo’n traject komt ook de psycholoog om de hoek kijken. Een van de opdrachten die zij me gaf was er eentje die zo in dit straatje past; vraag aan een aantal mensen die je lief hebt wat je beste eigenschappen zijn. Ik weet nog dat ik met trillende pootjes naar een vriendin ging en haar deze vraag voorlegde. Ik vond het echt heel spannend, was zo bang dat het antwoord tegen zou vallen. Ik weet niet meer wat ze precies zei, ik ben geneigd positieve dingen over mezelf te vergeten en de negatieve te onthouden, maar het viel niet tegen, dat weet ik nog wel.

Kijk naar jezelf alsof je je beste vriend bent. Ik weet eigenlijk wel zeker dat ik dat niet doe, al ben ik wel een heel stuk milder geworden richting mijzelf (en ook richting anderen trouwens). Je doet wat je kunt met de mogelijkheden die je hebt, niet iedereen is in staat overal even goed mee om te gaan. Het onzekere meisje van ooit is een volwassen vrouw geworden, en daarmee gelukkig ook wat zelfverzekerder. Ik durf te gaan staan voor mijn mening, al is die niet altijd even populair. Ik durf tegen de stroom in te zwemmen en daar ben ik trots op. Ik durf het inmiddels ook prima toe te geven als ik ongelijk heb of had. Ik ben echt serieus stronteigenwijs, maar als je met goede, gegronde argumenten komt ben ik de eerste die haar ongelijk toegeeft. Kijk, dat zou een van mijn vriendinnen misschien kunnen zeggen?

Kijk naar jezelf alsof je je beste vriend bent. Ik weet dat mijn positieve blik niet altijd naar binnen gericht is. Ik vind meestal wel een paar puntjes aan mezelf die me irriteren. Ik moet toch eens leren met wat meer compassie te kijken. Ik heb de neiging altijd anderen te verdedigen. Ik probeer in iedereen wat goeds te zien. Mezelf daarentegen, kan ik zonder enige moeite flink afvallen. Stom, want ik ben best een leuk exemplaar. Het wordt hoog tijd dat ik een beetje trotser op mezelf ben. Ik beloof bij deze dat ik daar dit jaar mijn best voor ga doen. Ik ga proberen mijn eigen vriendin te zijn, te worden. Eens kijken of ik kan zien wat anderen zien. En dan maar hopen dat zij zien wat ik hoop dat ze zien en ik mezelf niet teveel tegenval…

Gelukkig nieuwjaar!

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Gelukkig nieuwjaar! Of toch, gelukkig, nieuwjaar. Voor mij is het beide…

Ik gun iedereen een fantastisch, gezond, mooi, inspiratievol nieuwjaar, met een uitroepteken, dat staat voorop, maar… het nieuws geeft ieder jaar niets dan ellende. Oudjaar brengt echt het beste boven in sommige mafkezen. Ik voor mezelf ben er wel klaar mee, met het gezeik dat vuurwerk heet. Ik hoor ze al in mijn achterhoofd, de mensen die mij een spelbreker vinden. De mensen die vinden dat ik me niet zo aan moet stellen, het hoort er toch zo lekker bij toch? Maar hoe ouder ik word, hoe moeilijker ik de berichten aan kan horen. Én door, lijken anderen te denken, maar dat kan ik niet. Ik heb echt buikpijn bij het leed dat de ellende na vuurwerk heet. Dat het de bedoeling niet was, ja dat snapt mijn neus ook wel, maar het neemt eerder toe dan af. Alles moet groter, mooier, harder. Zwaarder vuurwerk, bizarre knallen, grotere schade. Zichtbare schade, aan auto’s, aan gebouwen, onzichtbare schade aan trauma’s bij mens en dier.

Ik heb het eerste half uur van dit nieuwe jaar onder de keukentafel doorgebracht in een innige omhelzing met Lewis. Niet omdat ik nou zo graag onder de tafel zit, maar Lewis dook eronder, zat blaffend met bijna uitpuilende ogen in ware doodsangst te bibberen. Ik ben tegen hem aan gekropen in de hoop hem wat troost te bieden, waarop hij bij me op schoot kroop. Leuk joh, zo’n traditie.

Vorig jaar ging het nog ok, hij kroop wel onder de tafel, maar daar bleef het bij. Dit jaar was het anders. Drie dagen geleden liep zoonlief met hem door het park en daar werd aan de andere kant van de sloot vuurwerk afgestoken. Lewis zette een sprint in en zoonlief had geen andere keuze dan achter hem aan te hollen. Daarna was hij (Lewis dus) bij iedere knal bang. Uiteindelijk heb ik gistermiddag nog medicijnen gehaald bij de dierenarts omdat hij bij iedere knal (en dat zijn er nogal wat) luid blaffend onder de tafel dook. Naar buiten gaan om even te plassen durfde hij niet, pas vannacht om half drie durfde hij heel even om de hoek van de poort zijn behoefte te doen. Om zes uur vanmorgen durfde hij er pas echt uit. Leuk joh, zo’n traditie.

Gelukkig nieuwjaar. Dit ‘gezellige’ feestje komt ieder jaar weer met een hoge rekening. De schade door vuurwerk en vandalisme, de omgang van bepaalde mensen met hulpverleners, de levens van mensen en dieren. Al in onze vroege jeugd waren er de campagnes met afgerukte ledematen voor de gevaren van vuurwerk. En toch worden de consequenties ervan alleen maar groter. Ik weet de oplossing niet, nou ja, wat mij betreft schaffen ze het hele zooitje af, maar dan wel landelijk, want het halfbakken plaatselijke afschaffen is redelijk zinloos vrees ik. Zeker wanneer de media burgemeesters interviewt die vervolgens doodleuk roepen dat ze het verbod toch niet kunnen handhaven . Laten we in ieder geval daar beginnen, bij handhaving, meer blauw op straat. In de vorm van agenten, niet van rook. Moeten we er daar wel eerst meer van opleiden. Vuurwerkvrije zones, geen geouwehoer in parken en in de directe buurt van bossen en dierentuinen. Mensen kunnen zelf kiezen, dieren niet. Ik begrijp sowieso niet zo goed dat sommige mensen zichzelf en hun pleziertjes altijd boven alles zetten. Ruim je zooi op, voed je kinderen op en hou een beetje meer rekening met elkaar én met de natuur. Wordt het voor mens en dier een beter nieuwjaar van.

Tot zo ver de nieuwjaarsspeech (en klaagzang) van Tien. Ik sluit af met een herhaling van het begin, ik wens iedereen echt een fantastisch mooi, liefdevol en vooral gezond 2023. Laten we er samen iets moois van maken en laten we hopen dat het een vreedzamer jaar wordt dan het vorige.

Cheers!