Month: March 2020

Unheimisch

/ welkomindewereldvaneenkneus / 2 Comments

welkomindewereldvaneenkneus.files.wordpress.com/2020/03/blog-unheimisch-.m4a

Ik loop al een paar dagen rond met een knoop in mijn maag. Ik denk dat deze knoop te wijten is aan de huidige situatie, aan de quarantaine, aan de opgelegde isolatie. Ik schreef al dat er voor mij op zich weinig verandert, ik zie gewoon weinig mensen op een doorsnee dag. Toch wil dat absoluut niet zeggen dat deze isolatie geen gevolgen voor mij heeft, de gevolgen zijn alleen minder zichtbaar. De gevolgen zitten vooral in mijn hoofd en in mijn onderbuik, waar zich dus een soort ‘unheimisch’ gevoel heeft genesteld.

Van de week overviel mij voor het eerst in jaren een soort van zinloosheid van mijn bestaan. Ik doe mijn best er te zijn voor anderen, ik hou in mijn eentje in ieder geval één medewerker bij Greetz aan het werk in de hoop misschien het verschil te maken in iemands dag. Ik app de mensen die in zwaar weer zitten, maar het voelt zinloos. Mijn wereld heeft een soort van wazige waas gekregen. Ik hou mezelf voor me niet zo aan te moeten stellen, de mensen in mijn omgeving zijn gelukkig veilig (voor zover we weten althans), ik ben daar dankbaar voor en toch heb ik het gevoel dat het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangt. Het zit tussen mijn oren, dit virus is zich een weg aan het vreten in mijn hoofd.

De tv staat uit, de radio staat op een muziek station zonder nieuws. Nergens ben je veilig voor de getallen, voor de donkere wolk die boven de wereld hangt. Zelfs op mijn geliefde Social media voel ik mij niet langer ok. Ik sta volledig achter alle maatregelen hoor, ‘stay safe’, blijf binnen, maar ik ben niet immuun voor de tsunami aan ellende die via de verschillende kanalen mijn toch al zo kleine wereld volledig overspoelt. Ik kan niets met de nummers, kan niets met de dubbele informatie. Met de groepen die elkaar tegenspreken, hun eigen punt willen maken omwille van hun eigen gelijk.

Wetenschappers die zich bemoeien met de opgestelde regels van de overheid en zo verdeeldheid zaaien. Mensen die elkaar in de haren vliegen binnen de opgelegde anderhalve meter. Ik word moe van het klappen, ik heb de medewerkers in de beroepen die er toe doen altijd al gewaardeerd. Als er dan een beroep zinloos is dan is het het mijne wel, ‘beroepskneus’, kost alleen maar geld, levert niets op. Ik voel mij ietwat cynisch, schrijf maar niet alles op wat in mijn hoofd popt momenteel.

In mijn kleine wereld is weinig veranderd en tegelijk is alles anders. Het voelt alsof ik in ‘Game of thrones’ beland ben; ‘winter is coming’. Na een voor mijn gevoel zeer lange winter verheugde ik mij zeer op de lente. Op een uitweg uit de jaarlijkse gevangenis. En nu heb ik het gevoel dat de winter nog moet beginnen. Volledig in contrast met het zonnetje buiten. Dat zeg ik, het voelt ietwat ‘unheimisch’…

Foto Pixabay

Verscherpt

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Ok, dit is echt het laatste wat ik er (voorlopig) over ga zeggen, eh schrijven. Het drama dat quarantaine heet en dan bedoel ik nog niet eens de ‘echte’ quarantaine waarin de mensen met keelpijn, koorts en hoesten zitten. De quarantaine voor de mensen die wél besmet zijn. Die mensen zitten namelijk daadwerkelijk opgesloten en zijn daarnaast ook nog behebt met een lading klachten én zorgen.

Nee, ik heb het over het drama van de thuisblijvers op verzoek van onze regering. Ik heb het dan dus over dat ‘drama’ waarin je thuis moet blijven, zonder feestjes en zonder dat je buitenshuis je hobby’s uit kunt voeren. Dat je het moet doen met je huisgenoten, kids en diertjes. Dat je teruggeworpen wordt op jezelf. Dat je geconfronteerd wordt met jezelf, met je verveling, met dat gevoel van onrust, dat gevoel dat er dingen van je afgenomen worden; je werk bijvoorbeeld en je vrijheid.

Ik lees op Social media weer hoe zwaar mensen dit vinden en terwijl ik het echt wel begrijp op een bepaald niveau irriteert het me toch ook. Mensen, jullie zitten amper een week in deze situatie van ‘isolatie’. Je kunt nog gewoon een rondje rond het blok hoor, het is mooi weer. Je moet alleen niet denken dat je de enige bent in deze situatie, we leven nu eenmaal in een land met 17 miljoen mensen. Die willen ook naar het bos, of het strand of de haringkar…

Je mag nog naar de supermarkt, kunt klussen in huis, kunt opruimen, bakken, knutselen, haken, breien, naaien, alleen niet in een groep én met die anderhalve meter afstand. Deel je hobby met je partner, minder eenzaam. Ja jongens, we hebben het maar zwaar… Misschien vinden jullie me nu sarcastisch of vervelend, dat kan, maar kom op zeg, wees een beetje creatief. We worden nog niet compleet opgehokt, je mag nog in de tuin.

Nee, even geen feestjes of verjaardagen, even niet naar een concert en even geen bijeenkomsten. Even tijd voor bezinning, even tijd om je te realiseren hoe belangrijk onze gezondheid is en die van anderen. Je krijgt nu de kans een held te zijn. Door jouw thuisblijven kun je wellicht een ander beschermen, is dat het niet waard je wereld even ‘on hold’ te zetten? Wees dankbaar voor alles wat je nog wél kunt, sta even stil bij wat deze periode betekent voor de natuur. Vanmiddag zaten we in de voortuin op ons bankje; overvallen door stilte. Vogels die uitbundig zongen, midden op de dag, zo vaak hoor je dat niet meer.

Ik hoop van harte dat mensen nu gaan nadenken, dat ze verder kijken. Dat ze dankbaar zijn voor hun gezondheid, meeleven met de mensen die vechten voor hun leven. Meeleven met de mensen die dierbaren hebben verloren. Meeleven met de mensen die écht eenzaam zijn, die hun dierbaren alleen achter moeten laten in een verpleeghuis bijvoorbeeld. Zeur niet over het mislopen van jouw activiteit, maar kijk verder dan je neus lang is.

Ik heb ‘geluk’, mijn eenzaamheid verminderd met het thuiszitten van mijn gezin. We zijn gelukkig nog gezond en ik hoop dat we dat mogen blijven. En wat dat thuisblijven betreft? Geloof me, het went, je bent creatiever dan je denkt. Denk in deze periode maar eens extra aan ons, de chronisch zieken die altijd in deze situatie verkeren. Luilekkerland dacht je misschien weleens stiekem, want wie wil er nu niet de hele dag een beetje Netflixen?

Eenzaamheidsvirus

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

welkomindewereldvaneenkneus.files.wordpress.com/2020/03/blog-eenzaamheidsvirus.m4a

‘Laten we samen zorgen dat niemand zich in de steek gelaten voelt’

Het laatste deel van de Speech van de koning is mooi, maar eigenlijk ook best een beetje pijnlijk. ‘We missen onze vaste patronen en vooral de mensen die daarbij horen’. Weer moet ik de vergelijking trekken met de enorme groep chronisch zieken. De hele dag thuis zonder werk, zonder sport, zonder koffiemomentjes.

‘Dit is iets waar we samen doorheen moeten’, nu staan mensen klaar voor elkaar. Dat kan, want er is tijd. Veel mensen zitten verplicht thuis in isolatie, nu alle sociale bijeenkomsten vervallen is er ruimte voor nadenken, voor anderen. ‘Het Corona virus kunnen we niet stoppen, het eenzaamheidsvirus wel’. Ik ben sceptisch, ik denk dat we nu bijna iedereen thuis zit dit inderdaad kunnen, maar wanneer de crisis eindelijk bezworen is gaat iedereen terug naar hun oude patroon.

Oude communicatiemogelijkheden als post en telefoon zijn tijdelijk. Als je net thuiszit is er aandacht voor elkaar, maar ik weet uit ervaring dat dat weg ebt. Nieuws verandert in oud nieuws, men gaat over tot de orde van de dag en dán, dan komt dat eenzaamheidsvirus om de hoek kijken. We zitten net een paar dagen thuis en mensen weten van gekkigheid al niet meer wat te doen. Ik ben in het voordeel, eindelijk, ik verveel me niet zo snel meer. Zelfs niet als ik noodgedwongen met mijn ogen dicht de binnenkant van mijn ogen bekijk.

Ik hoop dat jullie het nog niet zat zijn, de ‘klaagzang’ van deze chronisch zieke. Ik wil een punt maken in de hoop dat mensen dit meest kwetsbare punt onthouden. Eenzaamheid; een wereld zonder post, zonder telefoontje, zonder een appje. Dát is eenzaamheid, die jaren duurt. Wat ben ik dankbaar voor de mensen die mij niet vergeten zijn…

Een hondenleven

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

welkomindewereldvaneenkneus.files.wordpress.com/2020/03/blog-hondenleven.m4a

Ik vind het een rare tijd, surrealistisch. Mijn wereld verandert niet of weinig. Ik lig nog steeds, manlief werkt gewoon, moeders doet boodschappen (Txs mam!). Alleen zoonlief is thuis, maar die zit op zolder en volgt de lessen via Skype. Paps kan even niet langskomen, we zijn beide risicogevallen, dus bellen we. Eigenlijk is alles dus hetzelfde en toch voelt het anders. Een gevoel van onrust, alsof er iets te gebeuren staat, gemengd met een diep gevoel van vertrouwen. ‘Mixed feelings’.

Ik breng mijn tijd door met Lewis. Wat ben ik blij dat dit hondje op ons pad is gekomen! Lewis bepaalt mijn dag, onze dag, want manlief en ik zijn er maar druk mee. Als Lewis wakker is begint onze dag ook, om de beurt staan we vroeg op. Mijn gestel is dit niet gewend en blijft het lastig vinden, maar als ik beneden kom en wordt verwelkomd door een hevig op en neer gaande bips met wiebelend staartje en aangekeken wordt door een blij snuutje kan ik niet anders dan blij zijn.

Vanmorgen mocht ik uitslapen, manlief heeft late dienst en nam zo de huiselijke ochtend ‘shift’. Ik lag in bed en hoorde een knal, gevolgd door een vloek, scheld, tier van manlief. Kater Max en hond Lewis spelen ‘s ochtends tikkertje in de woonkamer. Dat wil zeggen Max tikt vanaf ofwel de stoel ofwel de tafel om zich vervolgens uit de voeten te maken richting achterdeur. Lewis volgt, tussen de planten op verhogingen door, maar vergeet dat hij groeit (en hard ook!). Gevolg, Lewis racet achter Max aan met een verhoging met plant op zijn rug, plant flikkert om en de vaas is aan duizend stukken.

Toen manlief het vertelde had ik beeld en schoot ik in de lach. Toen kon ook hij de humor ervan inzien, op het moment zelf zag hij slechts een hoop rotzooi. Helaas, er is geen beeldmateriaal en ik hoop toch dat de andere planten mogen blijven staan. Lewis is ‘s morgens een rasecht draakje, om je vervolgens met een blik van volledige onschuld aan te kijken. Kat en hond snappen soms nog steeds niet dat ze niet hetzelfde zijn en lezen de signalen anders dan bedoeld. Toch zijn ze al maatjes en weten ze dat ze in hetzelfde huis horen. Max (de kat) loopt mee met de rondjes zoals hij vroeger met Joppe ook deed. Samen verkennen ze het veld, neus aan neus, rug aan rug. Gelukkig geldt er voor hen geen afstandsregel.

Lewis bepaalt mijn dag, ik lig als hij slaapt (gelukkig slapen pups veel), ik laat hem zo goed mogelijk uit (met hulp van zoonlief) en oefen dagelijks om niet achter te raken op zijn training. De opleiding ligt even stil vanwege het virus, maar ik heb genoeg te oefenen. Lewis lijkt te weten wanneer hij in ‘hulp’ modus oefent en dat vind ik bijzonder. We zijn een team, hij maakt dat mijn wereld weer draait, dat ik weer buiten kom, dat ik met een lach opsta, zelfs als het buiten nog donker is…

Quarantaine

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

welkomindewereldvaneenkneus.files.wordpress.com/2020/03/blog-quarantaine-.m4a

Ik open Facebook en mijn blik valt direct op een bericht over de psychische gevolgen van quarantaine. Die zijn heftig; ik citeer ‘Mensen in quarantaine voelen zich vaak eenzaam en geïsoleerd. Ze ervaren verveling, angst en onzekerheid,  soms ook woede en frustratie.’ Verderop lees ik ‘Als je in quarantaine zit, dan valt het gewone leven helemaal stil. Je kan niet meer naar de sportclub, naar de winkel of op bezoek bij familie en vrienden. Al die dagelijkse routines vallen weg. En dan slaat vaak onvermijdelijk de verveling toe.’ En dan ook nog ‘Quarantaine heeft ook letterlijk een prijskaartje. Het kost geld, véél geld. Wie niet kan gaan werken, voelt dat in zijn portemonnee.’

Het steekt een beetje. Ik weet niet goed hoe ik dit uit moet leggen zonder het idee te geven dat ik de situatie van de mensen in quarantaine onderschat, want dat doe ik niet, echt niet. En toch kan ik uit ervaring spreken, ik wéét hoe het voelt, de situatie is dan misschien anders, maar dat verandert niets aan het feit dat ik, samen met een grote groep andere chronisch zieken, bijna altijd in deze situatie zit. Niet vanwege het Corona virus, maar vanwege een samenloop van omstandigheden en aandoeningen.

Laat ik het bij mezelf houden, mijn wereld is klein. Mijn wereld bestaat heel veel dagen uit de vier muren van mijn huis. Normaal gesproken kan ik dan niemand besmetten met mijn aandoening, maar relaxed thuiszitten is het nooit. Naast de vele beperkingen is er de pijn die nooit een dagje vakantie neemt. Sporten is geen optie, boodschappen doen is een stap of twintig teveel en eropuit gaan en mensen ontmoeten gaat meestal ook niet. Achter de computer kruipen is geen optie en even de zolder opruimen of de tuin doen ook niet. De meeste dagen bestaan uit liggen en Netflix of liggen en een beetje lezen op Social media (als mijn hoofd meewerkt). In de zomer is het buiten liggen en lezen (zoveel beter met de zon erbij!).

Het prijskaartje van onze quarantaine verandert niet, ‘ziek’ zijn is duur en eropuit gaan om geld te verdienen is geen optie meer. Zelfs als je zoveel ligt als ik, zelfs als af en toe eten koken zo’n beetje het enige is dat je kunt doen in huis begrijpen sommige mensen niet dat je dan niet langer kunt werken. En terwijl ik deze letters toevertrouw aan dit stukje voel ik me een zeurpiet. Voelt het alsof ik overdrijf, alsof ik geen recht van spreken heb.

Quarantaine is heftig, heeft psychische gevolgen, geeft schuldgevoel. Ik zit niet in quarantaine, mijn deur zit niet op slot, maar dat is dan ook het enige verschil. Mijn hoofd sputtert nog tegen dat ik ook niet ziek ben en gelukkig is dat zo, want heel eerlijk, ik hoop dat dit virus ons huis voorbij gaat. Mijn longen hebben genoeg schade opgelopen, laat mij maar met rust. En zelfs dat levert me interne stress op want ik gun niemand het virus, je kunt heel hard roepen dat je er wel tegen kunt, maar de waarheid is dat je dat gewoon niet weet. Ik gun iedereen dus gewoon zijn gezondheid! En ik ben dan misschien niet ‘ziek’ ik heb wel te maken met genoeg ‘bijwerkingen’ van mijn aandoening.

Wat steekt is dat er nu ontzettend veel aandacht is voor de gevolgen van quarantaine, terwijl zoveel mensen standaard in deze situatie zitten en er dan echt nul begrip voor is. Niet voor de financiële zorgen die het met zich mee brengt, niet voor het gevoel van isolatie en niet voor de eenzaamheid die je regelmatig overvalt. Je loopt aan tegen een lading onbegrip en mensen geven je het gevoel een luie donder te zijn. Dat steekt. Ik hoop dan ook dat er in deze tsunami van begrip ook een beetje aandacht komt voor de mensen die altijd aan de zijlijn staan.

Het artikel van Peter Brems; De psychische gevolgen van quarantaine en wat we daaraan kunnen doen is te vinden op http://www.vrt.be.

Fotografie Ruwmantisch

Lichtpuntjes

/ welkomindewereldvaneenkneus / 2 Comments

welkomindewereldvaneenkneus.files.wordpress.com/2020/03/blog-lichtpuntjes-.m4a

Het zijn pittige tijden. Als ik naar buiten kijk, de tuin in, zie ik vogeltjes en de zon. Eindelijk kan ik weer naar buiten. Mijn lijf reageert niet goed op kou en vocht, dit weer is geweldig voor mij! Als ik aan de voorkant naar buiten kijk zie ik een volle parkeerplaats, normaal gesproken staan er weinig auto’s. De meeste mensen zijn thuis, de speeltuin is licht gevuld, gelukkig hier geen samenscholing van kwetterende moeders. Het is een beetje surrealistisch allemaal. Vorige week draaide de wereld gewoon door; wat onrust over Italië, maar zo’n vaart zou het allemaal wel niet lopen. Zo’n vaart liep het dus wel…

Zaterdag had ik een fotoshoot in Amsterdam op het programma staan voor Libelle. Ik heb getwijfeld, maar ben toch gegaan. Waarom? Omdat zoiets een lichtpuntje is in mijn leven. Even vergeten dat ik zo beperkt ben, even me mooi voelen, even uit mijn wereld stappen. Gelukkig wilde mijn broer mee als chauffeur en oppas voor Lewis, want die gaat als hulphond in opleiding natuurlijk mee! Als we het dan over lichtpuntjes hebben, hij is een enorm lichtpunt! Mijn leven is momenteel vooral gericht op hem, het is fysiek enorm zwaar, maar ik zou hem absoluut niet meer kunnen missen. Lewis ging dus mee, misschien mocht hij zelfs wel op de foto.

We vertrokken al vroeg richting Amsterdam. We moesten midden in het centrum zijn en zie dan maar een parkeerplaats te vinden voor de bus. Gelukkig was er één plekje vrij en met wat strakke stuurkunsten van broer paste de kneuzenbus erin. Nu, volledig passend bij mij, ietwat verlaat op zoek naar de studio. Lewis gedroeg zich voorbeeldig, hij zat rustig bij me op schoot en liet alle aandacht die we onderweg kregen rustig over zich heenkomen. Binnen heerste een lekker sfeertje, mooie studio, leuke mensen en een bekende visagiste, altijd fijn!

Eerst een kort interview, toen badkleding passen, badjas erover en door naar haar en make-up. Ik hou ervan, me even een echt model voelen. Astrid (visagiste) kan echt wonderen verrichten. Het gezicht van de mensen om mij heen was goud waard. In de spiegel keek een andere versie van mezelf mij aan; een vrouw van de wereld, zo bijzonder wat haar en make-up kunnen doen. De fotoshoot verliep vlotjes. Ik vind het belangrijk dat rolstoelers ook een plaats innemen in de bladen en daarom offer ik mij hiervoor graag op. Ik zal niet liegen, ik vind dit echt heel leuk om te doen en ik blijf geloof ik best aardig plakken, dus ik doe het graag! Lewis mocht ook op de foto en hij deed het als een volleerd model. Ik heb de eerste onbewerkte resultaten gezien en daar werd ik echt heel blij van. Ik zou zeggen hou de Libelle rond week 22 in de gaten, uiteraard deel ik het hier ook als hij uit is.

Zaterdag was een lichtpuntje, ik heb er geen spijt van dat ik gegaan ben, een dag later en het was afgeblazen. In mijn hoofd hoor ik mensen denken dat ik dat wel kan, dat ik er zo helemaal niet ‘ziek’ uitzie. Mijn broer heeft me gezien op de weg terug naar huis, alle zeilen bijzettend om mezelf overeind te houden. Ik stortte in, letterlijk. Mijn spieren konden mijn lijf niet langer dragen. Mijn hoofd liet het compleet afweten en dat herstelt niet in een dag. Ook niet in twee dagen en nee, ook niet in drie. De afgelopen dagen heb ik meerdere aanvallen van dysautonomie doorstaan. Mijn systeem schakelt uit, ik lig en de wereld om me heen wordt zwart. Ik kan mijn ogen niet open houden, kan niet focussen en verlies het contact met mijn lijf. De aanvallen kunnen een uur duren, maar ook vier uur. Gister was het heftig, geen rondje met Lewis in de zon voor mij, maar knock out in bed.

De gevolgen zijn pittig, maar toch blijf ik dit soort dingen doen. Het zijn lichtpuntjes in mijn wereld. Zoals ook de mensen om mij heen lichtpuntjes zijn. Even bellen met paps (bezoek gaat momenteel niet), een avondje film kijken met mijn mannen, appen met een vriendin. Mijn wereld is klein, maar er zijn altijd lichtpuntjes. Veel mensen moeten er nu naar op zoek, probeer ze te zien, ze zijn overal om je heen!

Vertrouwen

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

welkomindewereldvaneenkneus.files.wordpress.com/2020/03/blog-vertrouwen-.m4a

Ik ben een spiritueel mens. Ik leef mijn leven over het algemeen vol vertrouwen, ik geloof in het goede (soms op het naïeve af) en vind het leuk zo af en toe een tarot kaart te trekken. Er zijn genoeg mensen die mij hierom uitlachen, maar ik geloof nu eenmaal dat er meer is tussen hemel en aarde en ik geloof dat ik een taak heb te vervullen. Ik ben wars van religie, ik geloof vooral in de kracht van mezelf en het universum.

Zo, dat gezegd hebbende moet ik concluderen dat sommige mensen wel erg ver gaan in het vertrouwen in hogere sferen. Zo las ik net de reakties op een stuk over het Corona virus (ja van deze berichten zijn we nog lang niet af vrees ik). We moeten vooral leven in vertrouwen en dan komt het allemaal wel goed, daar kwam het op neer. De reakties waren verbijsterend, ‘ik heb mijn boek ‘the secret’ er maar bijgepakt’. Sorry, daarvan zakt mijn broek af, serieus?! Ik word echt licht sarcastisch van alleen het zweverige toontje van sommige mensen alleen al. Ik bedoel angst is een slechte raadgever, volledig mee eens! Vertrouwen in een goede uitkomst, ja, heb ik ook! Maar om nu met ‘the secret’ op zak gewoon door te gaan en realisme compleet te vergeten lijkt mij geen goed idee.

Overal om mij heen lees en zie ik mensen die vol vertrouwen maatregelen nemen. Die niet hamsteren, die verstandig thuis blijven. Die echt wel vertrouwen op een goede uitkomst, maar zich ook realiseren dat we niet alleen onszelf moeten beschermen, maar vooral ook de mensen uit de risicogroepen. Ik ben zo iemand uit meerdere risicogroepen, ik scoor op een stuk of vijf punten denk ik (doe eindelijk eens mee). Ik ben niet bang, ik denk ook dat het met mij wel goedkomt, maar ik maak mij wel zorgen om mijn vader en mijn schoonvader. Ik ben sinds gister verkouden en blijf dus thuis, zonder bezoek. Gelukkig bestaat er zoiets als een telefoon.

Paniek veroorzaakt problemen, meer problemen, maar bagataliseren is net zo gevaarlijk. Vertrouw op een goede uitkomst, pak ‘the secret’ erbij als dat je helpt in dat vertrouwen, maar wees in vredesnaam ook realistisch en stuur niet samen met het licht het virus op anderen af…

Isolatie

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

welkomindewereldvaneenkneus.files.wordpress.com/2020/03/blog-isolatie.m4a

Gister verscheen er een bericht van onze burgervader op mijn tijdlijn. Een bericht waarin stond dat er een gezin in onze woonplaats besmet is met het Corona virus. Ze zitten thuis in quarantaine, de burgemeester wenste ze sterkte. Ik las het met een dubbel gevoel.

Gelukkig hebben deze mensen slechts milde verschijnselen en blijft het dus vooral bij voorkomen dat anderen het virus krijgen. Ik leef met ze mee, maar tegelijk schoot door mijn hoofd dat mijn leven zich iedere winter vooral tussen onze vier muren afspeelt. Niemand die daarbij stilstaat verder en ik ben niet de enige die delen van het jaar behoorlijk geïsoleerd doorbrengt, wat te denken van de eenzame ouderen? We zitten niet in quarantaine, maar veel verschil zal het voor ons niet maken.

Ik ben gister al begonnen met dit stukje, maar ik liep steeds vast. Het voelt echt dubbel, aan de ene kant is er dat stekende gevoel dat mensen te weinig aandacht hebben voor elkaar. Dat weinig mensen zien hoeveel landgenoten thuis bijna standaard in isolatie zitten doordat ze periodes niet naar buiten kunnen. Dat het niemand een moer interesseert hoe je leven er dan uitziet. Dat je dan een sneu geval bent of dat je dan niet beschikt over genoeg wilskracht. Dat kunnen gelijk staat aan willen, geloof mij maar, zo werkt het niet.

Aan de andere kant is daar dat gevoel dat iedereen het beste gunt en ik het niemand toewens in deze situatie te zitten. En er is dat gevoel van aanstelleritus, dat bij mij altijd wel ergens op de loer ligt. Daar krijgt dit gezin niet mee te maken. Er is begrip, er is medeleven, iets dat veel chronisch zieken en ouderen niet krijgen.

Vergis je niet, mensen leven ook nu maar mee tot bepaalde hoogte. Er is een zekere mate van begrip, maar er is ook het egoïsme van de bovenste plank. De mens zorgt vooral goed voor zichzelf, nadenken over een ander is ingewikkeld. Waarom zou je voedsel op de schappen laten liggen voor een ander als je het voor jezelf in de kast kunt leggen?

En waar besteden we onze door Corona verkregen ‘vrije’ tijd aan? Aan winkelen, lekker met z’n allen naar de meubelgigant of het speelparadijs! Dat mensen daar met risico tegen minimumloon gewoon door moeten werken is niet hun probleem. Dat daar nog steeds veel mensen bij elkaar kunnen komen blijkbaar ook niet.

Rare wereld…

Fotografie Hans Poels

Vergeten

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

welkomindewereldvaneenkneus.files.wordpress.com/2020/03/blog-vergeten.m4a

Ik typ de titel van dit blog en er raast direct een gedachtentrein door mijn brein. De ene betekenis wordt overspoeld door de andere, het maakt een stroom aan reacties los ik mij en ik weet gewoon even niet waar mijn verhaal te beginnen. Gewoon bij het begin van de trein dan maar, bij de machinist…

Vergeten. Ik vergeet dingen, niet gewoon een paar dingen, nee echt bijna alles. Ik vergeet afspraken, ik vergeet wat mensen gezegd hebben en ik vergeet wat ik zelf bedenk of bedacht had. Ik vergeet wat ik gelezen heb en ik vergeet wat ik gezien heb. Ik kan series onbeperkt terugkijken en boeken honderd keer lezen. Al is dat weer niet helemaal waar want ik onthoud de stomste details. Het is dubbel, ik weet heel veel en toch vergeet ik nog meer. Vaak krijg ik hier het verwijt dat ik niet luister, maar dat is het niet. Er is gewoon iets mis met het stukje tussen de opslag op mijn harde schijf en de aanvoer. Er zit een kink in het kabeltje. Vroeger werkte ik in de ‘kabels’, letterlijk, bij een groothandel, maar voor dit kabeltje is nog geen vervanging gevonden.

Ik weet niet waar het aan ligt, het is denk ik een combinatie aan factoren. De Fentanyl (morfine-achtig medicijn dat ik in behoorlijke mate gebruik) helpt niet mee, de vermoeidheid die gepaard gaat met mijn aandoening ook niet. Ik ben door naar de volgende ronde in de voorselectie van een televisieprogramma en moest hiervoor een filmpje aanleveren. Ik heb slechts vier keer om een nieuwe link moeten vragen, ik wilde het opnemen, liep naar de koelkast en parkeerde daar blijkbaar mijn gedachten. Ik zette ze op ijs, maar liet ze daar ook, tot ik weet te laat was en er toen wél aan dacht. Het is bijzonder frustrerend kan ik je vertellen. De agenda is leuk, maar óf ik vergeet het erin te zetten óf k vergeet erin te kijken en zelfs als ik het wél doe ben ik het weer vergeten bij een tussenstation. Er zijn nogal wat tussenstations voor mij op een dag, eten, aankleden, water pakken, koffiezetten. Ik denk dat ik mij aan ga sluiten bij die godsdienst met het vergiet op hun hoofd. Is het meteen duidelijk dat je niet altijd op mij kunt rekenen. Ik wil wel, maar ik faal vaak jammerlijk.

Vergeten. Toen ik het woord typte kwamen Rob en Barbara boven drijven. Vanmorgen typte een van mijn vriendinnen een bericht over MH17. Vandaag begint het proces. Ik heb er gek genoeg niets mee, niet dat het me niet interesseert dat de daders gestraft worden hoor, maar we krijgen ze er niet mee terug. Gedane zaken nemen geen keer, ‘the damage is done’, geen proces ter wereld geeft in dat opzicht gerechtigheid. Ik heb het losgelaten, ik heb het los kunnen laten. Dat ze afscheid hebben genomen in een droom heeft daar een grote rol in gespeeld. Het moest zo zijn, het gemis blijft, maar ze hebben een kamer in mijn hart, een kamer waar altijd een plaats is voor hen die we nooit zullen vergeten.

Ik laat ze vrij, soms komen ze even gedag zeggen, vliegen ze even langszij om hun weg daarboven te vervolgen. Samen met de anderen waar we afscheid van hebben moeten nemen. Hen zal ik nooit vergeten. Geen Fentanyl die daartussen komt, geen agenda nodig, dat lijntje tussen hemel en aarde blijft bestaan.

Vergeten. We weten zoveel dingen niet, terwijl ik dit stukje typ komen mijn gedachten tot rust. Vergeet ik de ideeën die toen ik begon door mijn brein raasden. Bloggen geeft me rust in mijn hoofd, door de letters aan het digitale papier toe te vertrouwen blijven mijn gedachten leven. Soms verbaas ik mezelf als ik teruglees in mijn herinneringen. Soms kan ik het beter vergeten…