In een filmpje vroeg Q-koorts, soort van lotgenoot, Deverra vanmorgen aandacht voor ons chronisch zieken. Voor het feit dat wij al jaren, maanden, dagen opgehokt zitten. Voor hoe wrang het eigenlijk is dat mensen nu massaal klagen dat ze niks kunnen, terwijl wij al jaren soort van gevangen zitten en we met enige regelmaat te horen krijgen dat het allemaal zo erg niet is. Dat we moeten kijken naar wat we nog wel kunnen en ons niet moeten focussen op wat we niet kunnen. Alsof dat niet is wat we al doen. Ze pleitte voor zichtbaarheid en daar ben ik het wel mee eens.

Met het oog daarop probeerde ik zelf een filmpje op te nemen waarin ik mijn standpunt in deze verwoorde, maar veel verder dan veel ‘eh’’s en dom geleuter kwam ik niet, dus doe ik het gewoon zo. Schriftelijk, zodat ik eerst kan nadenken en dan kan typen, of zoiets.

Koningsdag. Manlief en ik kregen verkering op Koninginnedag, ik had mijn blik met carnaval al op hem laten vallen, hij had wat meer tijd nodig. De drank gaf de doorslag, denk ik. Vroeger deden we dus wel aan het vieren, uitbundig feesten, samen naar de kroeg, gezelligheid ten top. Nu kan dat niet meer. Nu is een drankje op een terrasje al een uitdaging waar je U tegen zegt. Waar ik een paar jaar geleden nog wel een avondje kon Catannen is ook dat nu een te hoge drempel. Wil wel, kan niet. In de ochtend wil ik nog wel iets afspreken, de middag wordt al lastiger, de avond is een zeldzaamheid. Stappen is er niet meer bij, mijn uitgaansleven beperkt zich tot korfbal kijken bij zoonlief en een rondje park met Lewis.

Vanmorgen had ik geluk, vanmorgen mocht ik VIP winkelen met een vriendin. De hele winkel voor ons alleen, heerlijk! Rustig kijken, rustig passen, zitten tussendoor, dan kan het. Dat was het dan ook meteen, dag vol, gedaan met de Koningsdagpret. Ik klaag niet, het is niet anders, het was leuk. Maar het steekt wel als ik mensen hoor miepen over het feit dat Woningsdag toch minder leuk is. Wees blij dat je het gezond kunt vieren. Tel je zegeningen, dit gaat weer voorbij en dan kun je gewoon weer naar buiten. Gewoon maar de winkel, naar de woonboulevard, naar waar je maar naartoe wilt.

Voor mij verandert er weinig, Koningsdag of woningsdag, voor mij is het ‘gewoningsdag’.

In de maatschappij klinkt het steeds vaker, de roep de deuren van de maatschappij weer open te gooien. De mensen willen naar buiten, zijn het thuis zitten zat, meer dan zat. ‘Laat de 60 plussers maar binnen, laat de kwetsbaren achter hun geraniums, laat mij eruit’. En dan? Dan laten we hen (ons?) volledig uit contact met de rest? Mag mijn 60-plus mantelzorger niet langer naar binnen? En mijn gezin? Mijn zoon die bij opa en oma de hond uitlaat? Mijn man die gewoon naar zijn werk moet? Moet ik dan maar uit ons huis? Of moeten zij binnen blijven?

Het klinkt zo simpel, hok de ouderen en kwetsbaren op. Soms bevinden de kwetsbaren zich echter gewoon onder de mensen. Zijn ze ‘undercover’, zitten of liggen ze gewoon kwetsbaar te zijn in onze samenleving. Hoe moet het dan met ons? Dit is het eerste wat door mijn hoofd schoot toen ik de opmerkingen las op Facebook, binnen een groep die het liefst de economie zo snel mogelijk weer open wil gooien. Ook in talkshows kwam deze gedachte voorbij. Het duurt te lang.

De economie lijdt, dat is duidelijk. Het laat pijnlijk goed zien waar onze eerste levensbehoeften liggen. Waar we zonder kunnen en waar niet. Waar de luxe onze behoeften heeft overgenomen zelfs misschien. We gaan soort van terug in de tijd. Terug naar een tijd toen we niet op vakantie gingen naar het verre buitenland. Toen we helemaal niet op vakantie gingen. Voor velen omdat ze dat nu financieel niet meer kunnen bolwerken, voor anderen omdat de grenzen voor hen gesloten zijn. Het buitenland is een utopie geworden, zelfs een dagje naar het strand is niet mogelijk. Het laat ons zien wie we het hardst nodig hebben, wie we missen als ze thuisblijven van hun werk en wie niet. Hoe belangrijk de ondergewaardeerde supermarktmedewerker is, hoe weinig marketing en reclame eigenlijk voorstellen. Hoe we luchtkastelen gebouwd hebben, volledig gebaseerd op ons voorkomen, op uiterlijke schijn en luxe.

Hoe moet het dan wel? Ik heb het antwoord niet. Denk er al dagen over na, ga ik naar buiten, is het het waard? Ik zat al opgehokt, mijn mogelijkheden ontnomen door het kunnen. Het niet mogen maakt mij net zo opstandig als de rest van het volk. En toen las ik vanmorgen het artikel in ‘de Volkskrant’, over de anesthesist in opleiding. Een 28-jarige die op zijn eigen IC terecht kwam, geïntubeerd werd en zelf ervaarde hoe serieus dit virus is. Hoezeer je niet veilig bent als je onder de 60 bent. Hoe ernstig het verloop kán zijn. Ik werd, terwijl de tranen over mijn wangen liepen, weer gewezen op de ernst van de situatie.

We moeten allemaal onze eigen keuzes maken. Er zullen nog veel meer slachtoffers vallen, van het virus, van de economie, van de mensen die nu geweerd worden in het ziekenhuis. Wat is wijsheid? Ik ben blij dat ik niet in de schoenen sta van de leiders van ons land, want ik vind voor mezelf de keuze al zo ingewikkeld. Het is willen versus kunnen op hoog niveau, terwijl het op micro niveau al zo verrekte lastig is. Ik hoop dat de mensen blijven nadenken, dat ze verder kijken dan hun eigen situatie. Dit virus treft iedereen op de een of andere manier. Niet alleen de ouderen of kwetsbaren, geen discriminatie, geen recht van de sterkste. Iedereen is op de een of andere manier een slachtoffer van de situatie. Iedereen is op de een of andere manier één, we zijn musketiers. Nu nog hun motto overnemen, één voor allen, maar dan ook allen voor één…

Hele epistels schreef ik, over hoe de buitenwereld nu eindelijk eens een beetje kon ervaren hoe ik mij voelde. Hoe het isolement voelde, hoe er voor mij weinig veranderde. ‘Boy, was I wrong!’

Het is een nuanceverschil, of zo lijkt het althans. Ik was al redelijk bekend met het verschil tussen willen en kunnen, maar nu komt er nog eentje bij. Het verschil tussen kunnen en mogen en dat is hier bij mij wel een dingetje gebleken. Gister kreeg ik op mijn kop van manlief. Mijn moeder (mantelzorger) kwam even wat boodschappen brengen (zeer gewaardeerd!) en had een nieuw labeldoekje gemaakt als toevoeging op onze collectie kraamcadeautjes. Echt een superleuk ding geworden en in mijn enthousiasme deze eens goed te bekijken trad ik binnen de anderhalve meter afstand. Nee, er staan geen lijnen uitgetekend op de grond hier, maar dat ik te dichtbij kwam was een feit. Manlief stond op het punt naar zijn werk te gaan en wees mij er even op dat ik niet voor niets thuis ‘opgehokt’ zit. Dat ik toch echt wel rekening moest houden met die afstand.

Ik weet dat echt wel, ik doe het normaal ook, maar zoveel mensen zie ik niet op een dag. Voor mij is het geen aanwendsel geworden en dat kwam op dat moment echt keihard binnen. Ineens wist ik waar dat verrekte gevoel van onrust dat me al weken treitert vandaan kwam. Het is niet dat ik normaal zo vaak boodschappen doe, of vriendinnen op de koffie heb. Het is dat het nu gewoon niet mág en wat niet mag wil ik, een overblijfsel uit de peuterpubertijd ofzo. Ineens voelde ik mij intens alleen. Ik ben niet alleen; zoonlief drentelt soms om me heen en manlief is niet vaker weg dan anders. Feitelijk is het dus niet anders, maar zo voelt het wel.

Ik mis mijn vriendinnen, gelukkig komt er eentje regelmatig even gedag zeggen op afstand (zit met dezelfde ophokplicht en gevoelens), maar dan nog mis ik de rest. Ik ben geen knuffelbeer, integendeel, ik ben diegene die je ietwat onhandig op je arm klopt als je in tranen uitbarst, maar nu mis ik de voorzichtige knuffelaar in wording. Ik leerde het, langzaam vorderde de cursus ‘knuffelen voor beginners’. Ik mis de goede gesprekken, ik mis de high tea (al heb ik genoeg chocola verorberd voor een compleet gezin de afgelopen week), ik mis gewoon de mogelijkheid tot zo’n beetje alles en dat heb ik ietwat onderschat.

Nu begrijp ik wat een gevangenis toevoegt aan de straf. Het ontbreken van mogelijkheden, het niet kunnen omdat het niet mag. Ik ben braaf, ik heb geen tralies nodig, ik ontsnap niet op straffe van mijn gezondheid. Maar ik voel me kwetsbaar, ik ben één groot stuk opgehokte kwetsbaarheid…

Het zou de kop kunnen zijn van een advertentie, zo’n eentje in het plaatselijke suffertje. Of op de weggeefhoek. Ik overweeg serieus hem te plaatsen, maar ik weet heel goed dat, hoewel veel mensen mij graag zouden helpen aan een goed werkend onderstel, dit geen realistische optie is. Helaas…

Het is niet eens dat het een werkend onderstel moet zijn, momenteel zou ik al ontzettend blij zijn met een onderstel dat geen pijn doet. Is het zo erg? Ja. Mijn heupen en knieën vallen me dagelijks lastig. In grote mate lastig. Mijn heupen branden en mijn knieën doen mee. Het gaat de hele dag door en het houdt me ‘s nachts wakker. Ik kan niet lopen, niet zitten en ook niet liggen. Niet op mijn zij en ook niet op mijn rug. Meer pleisters en pillen wil ik niet, dan raak ik mijn hoofd ook nog kwijt, dus zit er niets anders op dan te proberen dit te negeren. Probleem met deze techniek is dat ik dan dwars door de pijn heen moet. Dat is op zich nog niet zo erg, dat heb ik jaren gedaan. Niet denken maar doen, blik op oneindig en gaan met die banaan. Grenzen zijn er om overschreden te worden, dat werk. Nee het probleem is dat dit eventjes werkt om me vervolgens keihard terug te pakken. Hoe ik dat weet? Laten we zeggen dat ik dat al jaren heb mogen ervaren en ik het nu behoorlijk ondervind.

Waar het vandaan komt, geen idee. Er zit een bult op mijn onderrug die wijst op een ontsteking. Ik word al jaren geplaagd door littekenweefsel dat een paar keer per jaar ontsteekt, dat zal niet helpen nu. Daarnaast bevinden zich daar ergens nog een hernia of twee die af en toe de kop opsteken en er is sprake van slijtage, zal het er ook niet beter op maken. Mijn knieën zijn in protest, ik gebruik ze teveel. Ik ben het daar niet mee eens, wijs ze zo’n beetje dagelijks op hun contract. Ze hebben hun contracturen nog lang niet bereikt. Zij wijzen mij vervolgens op het feit dat de rek eruit is, dat ik eerder had moeten luisteren naar hun protesten. Ik ben blijkbaar geen goede ‘baas’, ik eis teveel en betaal te weinig. Kan zo in het management bij een multinational.

Het verandert weinig aan de situatie, mijn onderstel oogt in prima staat maar wie verder kijkt ziet toch wat afwijkingen. Ik heb WD40 nodig, veel WD40.

Dus… wie helpt mij aan een pijnloos onderstel? Het zou fijn zijn als het nog een beetje zou functioneren, als een soort van bonus. Marathons hoef ik niet meer te lopen, een kilometer of twee zou leuk zijn. Beetje fietsen, mag elektrisch, zou ook fijn zijn. En als we dan toch bezig zijn, ook in het bovenlijf kan ik wel wat vervangende onderdelen gebruiken.

Weersverandering, vaak de boosdoener. Ieder jaar gaat het mis in april/mei en oktober/november. Ik heb al heel wat jaartjes ervaring, maar wennen doet het nooit. Normaal gesproken doen we een kuurtje Prednison, maar in deze tijden laat ik dat maar even achterwege, mijn immuunsysteem moet op orde blijven.

Het is even afzien, het is even af te zien… dus vraag ik het toch maar: iemand benen te leen?

•