Month: September 2020

Boer met kiespijn

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Ik heb kiespijn en flink ook. Dinsdagavond begon het, waarschijnlijk getriggerd door overbelasting. De fotoshoot was wat veel van het goede vrees ik, de ol de loer liggende etterdingetjes komen dan naar boven vaak.

Het was al een tijdje soms wel een gevoelige kies en soms ook weer niet Eigenlijk al sinds de kies gevuld werd iets meer dan een jaar geleden. Als rasechte struisvogel in opleiding stak ik mijn joppie in het zand. Geen tijd voor, geen zin in. Ik ben er al eerder mee naar mijn oude tandarts geweest, maar die zag er niks geks aan. Nu heb ik inmiddels een andere tandarts, dus ik wilde er vrijdag toch maar even naar laten kijken. Helaas werkt mijn nieuwbakken ontzettende vriendelijke grote reus vrijdag niet, dus werd het een invaller. Stad en land belde ik, uiteindelijk sloeg de paniek bijna toe toen niemand tijd had voor me, maar uiteindelijk vond ik iemand met tijd en ruimte en zonder trap.

Een maand of twee geleden brak er een stuk van deze kies af, de nieuwe tandartsassistente (met vriendelijke lente lach) heeft hem toen weer opgelapt en nu, nu heb ik dus weer kiespijn en niet zo zuinig ook! De invaller keek en maakte een foto, alles wees op een ontsteking. De pijn komt in golven, op de maat van mijn hartslag (hij heeft gevoel voor ritme). Het volgende bleek: de vulling zit bijna tegen de zenuw aan en volgens tand dok is is de kies waarschijnlijk aan het bepalen of hij wil overleven of niet. Hoe kun je mij nu in de steek willen laten? Hij is echter in twijfel en dit gaat gepaard met een ontstekingsreaktie en dat doet, jawel daar is hij weer, pijn.

Er waren drie mogelijke oplossingen:
a) een preventieve wortelkanaalbehandeling. De tandarts was wat huiverig, mijn wortels hebben last van wildgroei en zijn uiterst lastig. Eerdere ervaringen geven geen garantie voor de toekomst, maar deze had volgens de tandarts niet de voorkeur
b) trekken, wat mij betreft pakte hij direct de tang, maar dat hij wilde dit toch liever niet doen zonder overleg met mijn eigen tandarts
c) niets, nou ja, even checken of het kauwvlak geen extra druk opleverde, pijnstilling en verder afwachten tot maandag.

Ik koos in goed overleg dan toch maar voor optie c in de hoop dat het bij zou trekken. Ik voerde hele gesprekken met meneer kies en ik reiki me suf, maar het mag tot nu toe niet baten. Mijn kies is blijkbaar boos en zet de andere kiezen nu ook tegen me op. Het gevolg, mijn hele kaak doet nu mee in de opstand. Een heuse demonstratie vindt er plaats en dat zonder mondkapjes! Mijn kaak staat op ontploffen, hij wordt dik en hij klopt (zonder dat er een boor aan te pas is gekomen). En dat iedere dag een beetje meer, dit was niet afgesproken!

Morgen moet ik naar de kaakchirurg, die afspraak staat al even, een klierende kies aan de andere kant moet getrokken worden. Een lastige extractie, zo staat er op de verwijzing. Kies nummer twee wil alvast in zijn voetsporen treden denk ik. Ik kan me niet herinneren dat ik een advertentie heb geplaatst voor een opvolger, maar mijn hoofd vergeet wel meer tegenwoordig.

Ik ga bij de kaakchirurg maar even vragen wat wijsheid is denk ik. Tot die tijd vreet ik mijn blauwe pilletjes (oxycodon geen viagra, of zou mijn apotheker in de war zijn geweest en zwelt het daarom op?), gecombineerd met paracetamol (en ik ga een ontstekingsremmer toevoegen aan deze mix). Wat mij betreft is het trekken en klaar, al gaat het wel snel zo met de knisperende kiezen. Pijn is sowieso niet fijn, maar deze pijn daarbovenop is echt wel wat veel…

‘week van de pijn’ – in de herhaling

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Poging 2… Ik had een heel verhaal ‘op papier’ en toen bleek maar weer eens waarom ik dit soort dingen niet moet doen als ik moe ben. Ik selecteerde het hele zooitje en klikte niet op kopiëren maar op plakken. Voor mijn ogen verdween mijn mooie blog en ik heb helaas geen ctrl z op mijn telefoon. Maar goed, ik doe een nieuwe poging tot een dan maar beter verhaal. Volgende week is het de week van de pijn, vandaar dit onderwerp (nog een keer).

Pijn is niet fijn, da’s logisch! Iedereen heeft wel eens ergens pijn en op de SM-ers na vinden de meesten het niks, zeker niet als je er niet om gevraagd hebt. Ik verdiep mij nu al een tijdje beetje bij beetje in pijn. Punt één ben ik ervaringsdeskundig op dit vlak en ik heb er een heel aantal discussies met zowel artsen als psychologen over gevoerd. Punt twee zit in punt één, ik had er drie maar die derde is verdwenen in de mist (die komt als de pijn de energie opgevreten heeft).

Je hebt twee soorten pijn, chronische pijn en acute pijn (dit wordt geen lezing hoor, slechts een klein stukje info ter eh info 😉). De chronische pijn is zoals het woord al zegt langer aanwezig. De psycholoog vertelde mij dat ze ontdekt hebben dat chronische pijn vaak geen functie meer heeft (ik zat direct in de hoogste boom, de pijn is namelijk zeer reëel). De pijn is er nog wel, maar de oorzaak niet meer. De hersenen geven signalen door die er niet meer zouden moeten zijn. Daarnaast heb je acute pijn, dit is een waarschuwing dat er ergens in het lichaam iets mis is, waar je iets mee moet doen. Chronische pijn kun je dus eigenlijk negeren (niet dat het zich laat negeren, maar dat is een ander verhaal), acuut niet (aldus psych nummer één).

Wij EDS’ers hebben echt geluk, we hebben ze vaak beide, tegelijkertijd! Neem mijn rug als voorbeeld (hele discussies met de ‘chronische pijn kun je bestrijden’ lotgenoten heb ik hierover). Ik heb een complexe situatie daar, ik heb slijtage (chronisch, niks aan te doen), littekenweefsel (wat acuut afknelt als ik teveel doe, dus waarschuwing) en een beschadiging van de zenuwwortels. Dit alles op meerdere niveau’s met enige afwisseling. Acuut en chronisch dus, door elkaar. We kunnen de zenuwen behandelen, maar daarmee verdwijnt de signaalfunctie en dat gecombineerd met wat eigenwijze (who me?) en grensoverschrijdende (nooit) karaktertrekjes leek de pijnspecialist geen goed idee. Ik ben dat met hem eens.

Binnen de lotgenoten zijn de soort pijn discussies soms vrij pittig. De meesten van ons hebben een verleden met artsen en ‘normaal gepeupel’ waarin we onze keuzes continu moeten verdedigen of verantwoorden en die neiging kunnen we soms lastig loslaten, wat dus leidt tot ‘hot items’. Uiteindelijk moet iedereen doen waar hij of zij zich goed bij voelt. Je geeft je eigen grens aan, qua wat je wilt of kunt doen (of laten), maar ook hoeveel je kunt hebben (ook qua medicatie). En zo laat de één spuiten, de ander snijden en lig ik op mijn gat 😉.

Chronische pijn is niet fijn, het is een constant aanwezige ruis op de achtergrond. Zeurend en dreinend om aandacht op een ‘goede’ dag en schreeuwend en stekend op een slechte. Één ding is zeker, vroeg of laat steekt hij zijn kop om de deur en slaat hij toe, je ontkomt er niet aan. Ik trek even een vergelijking, stel je stoot je teen: vloek, scheld, tier, want dat doet zeer! Dat gebeurt dus feitelijk iedere minuut, 24 uur per dag. Maar je kunt niet zo vaak vloeken, schelden en tieren. Toch? De mensen worden je zat (wat ik begrijp, ik kan zeer slecht tegen ‘klagende’ mensen, ik bedoel na drie keer weet je het wel), je wordt jezelf ook zat! Voor je het weet belandt je in een diep zwart gat. Dat is niet de bedoeling.

Je balanceert op een touw, met van die staafjes met draaiende bordjes er op. Je probeert ze draaiende te houden, allemaal tegelijk en dan trek je het niet meer en lazer je van het touw, au! En dan pak je de boel weer op, hoop je dat de meeste bordjes nog heel zijn en begin je opnieuw. Vallen en opstaan, steeds opnieuw, steeds met een beetje minder energie (want pijn vreet energie). Een batterij die niet meer oplaadt en van oranje naar rood naar donkerrood gaat. Groen zit er niet meer in.

Dát doet chronische pijn met je! Dus als we een dagje klagen, onze bordjes weer eens naar beneden zijn geflikkerd, denk dan eens aan dit verhaal. Laat ons even bijkomen, de balans hervinden, want leven met chronische pijn? Echt niet fijn!

Foto Pixabay

Gewoon geluk(lig)

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Vorige week won ik het boek ‘Jackpot’ van Tamara Straatman. Binnen een dag lag het in mijn brievenbus en ik ben er direct in begonnen. Het is een drang die ik voel. Delen van het boek trekken aan me als een enorme magneet. Andere delen duwen af, als de andere zijde van dezelfde magneet. Er zijn grote verschillen in de manier waarop we opgroeiden, maar ook grote overeenkomsten in onze manier van denken. Vooral het stukje spiritualiteit volgt mijn gevoel.

Er is een hoofdstuk over hoe chronisch ziek zijn en geluk niet samen gaan. Dat lichaam, geest en ziel volledig in balans zijn als je de staat van geluk bereikt, maar dat is in mijn ogen een misvatting. Als chronisch zieke, die dagelijks kampt met pijn en beperkingen, voel ik mij namelijk toch vaak gelukkig. Geluk zit hem voor mij in momenten. De zon op mijn gezicht voelen triggert zo’n moment, maar ook luisteren naar muziek maakt dat ik me gelukkig voel.

Sowieso voel ik mij vaak een gelukkig mens, ik denk dat dankbaarheid hand in hand gaat met dat gevoel van geluk. Geluk verspreidt zich in je borstkas, het maakt dat je straalt, dat je bijna licht geeft. Zo voel ik dat althans. Geluk is een golf die je overspoelt, als je het durft toe te laten. Ik denk dat geluk ook angst aan kan jagen, wat als het gevoel niet aanhoudt? Mensen zijn vaak bang het gevoel te verliezen.

Ieder leven kent momenten van pech, van vervelende gebeurtenissen, van onmacht en frustratie, van verlies. Het is soms lastig daar niet in te blijven hangen, het is lastig uit de schaduw te stappen en de zon terug te vinden. Waar schaduw is, is licht, dat is een gegeven. Zonder licht zal er geen schaduw zijn. Je kunt altijd kiezen voor de weg naar dat licht. De zon schijnt echt voor iedereen, je moet alleen zelf de stap zetten.

Ik ben ervan overtuigd dat je geluk kunt aantrekken door het uit te stralen. Ik leef mijn leven in dankbaarheid. Zit alles ons altijd mee? Nee, we hebben de nodige hobbels moeten overwinnen. Het leven is niet altijd makkelijk. Zonder lessen leer je niet. We vallen en staan weer op. Hoe vaker ik val, hoe groter de drang weer op te staan. Ik heb dromen, ik heb doelen voor ogen die gehaald moeten worden. Ik heb een enorme drang om dingen uit te voeren en soms kies ik daarvoor een pad dat ingewikkeld lijkt. Een ding is zeker, falen doe je nooit. Zelfs als je verliest heb je iets gewonnen, heb je iets geleerd.

Chronisch ziek of niet, gekneusd of gebroken, ik bewandel mijn leven op mijn eigen manier en vind zo gewoon mijn eigen geluk…

De Kneus goes – eropuit –

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

We hebben vakantie, manlief en ik. Zoonlief loopt stage en is dus gewoon aan het werk. De afgelopen twee weken heeft manlief inhaalwerkzaamheden uitgevoerd; huis geschilderd, tuin gedaan, achterstallig poetswerk, opruimwerkzaamheden, dat soort werk.

Wat dat laatste betreft zit ik hem met mijn hamstergedrag, gecombineerd met mijn moeite dingen los te laten, nogal in de weg trouwens. Ik zal dat even uitleggen, ik verzamel alles wat los en vast zit om mij heen. Uiteindelijk belandt het meeste in een doos op zolder. Ooit dacht manlief slim te zijn en die dozen op te ruimen terwijl ik naar mijn werk was, opgeruimd staat netjes is zijn motto. De bananendozen vol troep zette hij buiten neer. Hij had geen rekening gehouden met mijn drang dingen onder controle te houden en trof mij ‘s avonds aan op straat, zittend tussen de dozen. Ik haalde de helft van de zooi weer naar binnen, nadat ik eerst herinneringen ophaalde door alles minutieus te bekijken.

Opruimen kost mij serieus dagen. Ik ga echt overal doorheen om uiteindelijk te besluiten dat het meeste gewoon niet weg mag. Manlief roept dat alles wat al een jaar op zolder staat niet gemist wordt, maar ik denk daar anders over. Stel je voor dat je het ineens nodig bent? Dat kan gebeuren toch? Inmiddels staan er tien (!) dozen klaar voor de stort, met mijn toestemming welteverstaan. Op zolder resten er nog een stuk of 20, daar moet ik echt zelf doorheen. Maar niet nu, dat komt later.

Het was er weer voor, voor de grote opruiming. Naast alle werkzaamheden gingen we zo af en toe ook een paar uurtjes ‘uit’, dagje sauna, dierentuin en de tattooshop vormden week één. Week twee stond in het teken van de herstelwerkzaamheden (lees herstel voor mij en werkzaamheden voor manlief) en in week drie (deze week) gingen we een paar dagen ertussenuit. Vorige week boekte ik een huisje in de Biesbosch en maandag vertrokken we met Lewis richting Dordrecht. Zonder haast reden we langs allerlei leuke plaatsjes (Nederland is echt wel mooi!) richting zuid-west Holland (mijn geografische kennis is bijzonder slecht zo bleek). We stopten in Ottoland bij een ontzettend leuke B&B (als ik dat had geweten had ik daar geboekt!) voor een kop thee met taart. Een leuk gesprek met de gastvrouw in de boomgaard, een rondleiding en een paar echte schapenwollen sloffen rijker reden we verder naar ons vakantiehuisje.

Eenmaal daar moest ik plat, Lewis snapte weinig van onze volksverhuizing en trippelde wat ongemakkelijk heen en weer. Dit was zijn eerste ‘weekendje’ weg en dat is natuurlijk best even wennen! We hadden ontzettend veel geluk met het prachtige weer, echt mijn temperatuur. We hebben veel gewandeld met Lewis. Helaas lag het park tussen de snelweg en het water in, waardoor je eigenlijk alleen met de auto van het park kunt, maar verder hebben we ons prima vermaakt. Het park ligt aan een jachthaven dus heb ik maar vast een bootje besteld bij het universum terwijl we keken naar de zonsondergang bij het water.

Dinsdag hebben we de Biesbosch buitenrand verkend. Wij zijn nogal avontuurlijk van aard en laten ons niet snel uit het veld slaan. We namen de eerste de beste wandelroute en die leidde ons over het grasland naar een hek. De meeste mensen zouden concluderen dat de rolstoel daar niet doorheen kan en teleurgesteld afdruipen, maar manlief is niet voor één gat te vangen. Hij verwijderde de deur uit het hekwerk en zo pasten Alex en ik er precies door, geen zorgen hij ging het hem daarna weer netjes terug. Ik heb het getroffen met manlief, hij is echt mijn redder in nood op zoveel vlakken!

Na ons bos-avontuur zijn we doorgereden naar Kinderdijk. Ooit was ik ‘Zoomer’; ik plaatste foto’s op ‘Zoom’ en ik behoorde tot een van de eerdere zeer actieve leden en een van de andere leden plaatste altijd foto’s van de molens daar. Ik dacht dat de dijk zo heette, maar het bleek dus een plaats te zijn. Ik wil hier al jaren een keer naar toe om te fotograferen, maar het kwam er nooit van. Nu stond dit hoog op mijn lijstje. De zonsondergang ging hem niet worden (het was één uur ‘s middags), maar er foto moest lukken. Het was er keidruk en door de Corona maatregelen moest je reserveren. Daarnaast hoefde ik de molens niet ik en was Lewis moe dus namen we de achteringang, een doodlopende straat ergens achteraf. Ik dacht dat het een meter of vijftig was naar de eerste molen, dus dat kon ik wel lopen dacht ik. Het bleek een meter of honderdvijftig schat ik, heen ging nog wel, maar terug ging minder goed. In mijn hoofd kan ik nog prima zover lopen, in het echt bleek dat mijn rug- en nekspieren mij gewoonweg niet meer overeind kunnen houden. Met mijn neus op mijn knieën, als de gebochelde Quasimodo, stiefelde ik terug richting bus. Voetje voor voetje, me vastgrijpend aan ieder paaltje en uiteindelijk met mijn voorhoofd tegen het raam bereikte ik hem. Dankbaar plofte ik neer om niet meer op te kunnen.

Dit was direct het einde van de reis. Mijn rug voelt sindsdien bij iedere beweging aan alsof er spit inschiet en ik loop dus nog steeds als een negentig-plusser. We zijn gister dan ook maar via de snelste route terug naar huis gereden. De rest van de week staat voor mij weer in het teken van herstelwerkzaamheden, het is niet anders. Het waren twee mooie dagen en we zijn er toch eventjes uit geweest. Lewis heeft het geweldig gedaan en heeft een boel indrukken opgedaan. En de kneus gaat er vast wel weer een keer op uit.

Ceremonieel gezeik

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Gisteren was het weer zover, Prinsjesdag. Zonder de traditionele hoedjesparade, maar met de speech van de Koning en met hét koffertje. Ik ben heel eerlijk, het interesseert me weinig. Natuurlijk interesseert het me hoe het gaat met ons land, maar qua speech pak ik de verkorte uitvoering, die van het nieuws. De ophef op Facebook betreffende dit onderwerp neem ik uiteraard ook mee in mijn gedachtengang.

Wat mij wat betreft dat laatste het meest opviel was de ‘loonsverhoging’ van ons koninklijk huis. Een flinke stijging in zowel inkomen als wel in personeel en ondersteuning. Procentueel valt het misschien wel mee, 2,6 procent, maar omgerekend hebben we het over heel veel geld. Ik trek even een vergelijk.

Stel je voor, je ligt thuis en je kunt niets tot weinig meer zelf. Je komt in aanmerking voor serieuze zorg, dan heb ik het over hulp bij douchen, bij aankleden, bij het uit bed halen en in bed stoppen, bij het eten en drinken, bij verpleging, bij wondzorg, veel zorg dus. Die zorg moet je inkopen, hiervoor krijg je een budget. Het bedrag per jaar dat iemand krijgt die zulke zeer intensieve zorg nodig heeft is lager dan het bedrag dat ons koninklijk paar even extra erbij krijgt.

Ik vind het helemaal prima dat we een Koningshuis hebben, ik vind Willem Alexander en Maxima een mooi paar. Ik vind het best dat ze privileges hebben, dat hoort bij de functie, helemaal ok wat mij betreft. Met de paleizen kan ik ook wel leven en ook het regeringsvliegtuig vind ik best. Waar ik echter wél moeite mee heb is deze verhoging in een tijd van crisis. Zoveel bedrijven die het zwaar hebben, ondernemers die met moeite hun kop boven water kunnen houden.

Zorgmedewerkers werden een paar maanden geleden de hemel ingeklapt en nu het erop aankomt worden ze met een schijntje afgeserveerd. Het leek er even op dat tot de wereld doordrong dat we íedereen nodig hebben om de samenleving draaiend te houden, dat de vakkenvullers en de schoonmakers net zo hard, zo niet harder, nodig zijn dan de managers. Het leek erop dat we begrepen dat het anders moest.

En nu? Nu krijgt de zorgmedewerker een schijntje, wordt er gereorganiseerd ten koste van heel veel lager personeel en krijgen onze Koning en Koningin een verhoging van een slordige anderhalve ton per jaar. Een bedrag dat, ik zeg het nog maar een keer, hoger is dan het bedrag waar een serieuze kneus een heel jaar zijn broek voor op moet laten halen. Ergens gaat er naar mijn gevoel toch echt iets mis…

Foto Pixabay

Pleisterwerk

/ welkomindewereldvaneenkneus / 1 Comment

Het is weer zover. Ik kom zwaar in de knoop met mijn willetje. Voor gewone mensen lijkt het zo simpel. Als je iets wilt, dan doe je dat gewoon. Was het maar zo simpel! Ik heb keuzestress, serieuze keuzestress!

Het zit zo, zoonlief moet korfballen en ik wil mee kijken. Ik ga al jaren mee, het is het uitje van de zaterdag zeg maar. Daarnaast ben ik vanmorgen even mee naar de Praxis geweest; goede training voor Lewis. Ik moest nog wat afwerken voor Facing en daar loop ik dus al vast. Manlief trof mij net aan achter de computer en wees mij op het feit dat ik toch echt even moest gaan liggen als ik zo mee wil naar het sportveld. We hebben het nu over drie dingen, dríe kleine dingen en ik loop al compleet vast. Mijn hoofd weet het allemaal niet meer en ik raak compleet in de war. Teveel prikkels, mijn prikkelverwerking is verstoord. Een beetje gestoord zelfs wellicht, net als ik.

Ik wil vandaag nog meer doen en toch zitten mijn mogelijkheden er al op voor ik de rest kan uitvoeren. Gister ben ik met mijn hulp eventjes naar buiten geweest. Daarna heb ik gekookt en stortte ik tijdens het eten weer in. Ik haat het! Ik haat het om misselijk van de pijn wakker te worden. Als ik nu eens wist welk onderdeel van mijn lijf me het meeste dwarszat kon ik er misschien iets mee, maar ik heb echt geen idee. Zijn het mijn dove en tegelijk prikkende en stekende vingers (ik weet niet wat ik heb uitgevreten vannacht maar ergens zit een zenuw klem) of de irriterende knieën. Of is het toch mijn rug die aan het klieren is?

Ik wil gewoon mee, ik ben het binnen liggen nu al zo zat, terwijl het slechte seizoen (voor mij) nog moet beginnen. Vandaag is het lekker weer, vandaag wil ik naar buiten! In mijn achterhoofd vechten de stemmetjes. In de linkerhoek bevindt zich het willetje, het lijkt aan de winnende hand. In de rechterhoek lijkt het kunnen het onderspit te delven, maar het is een spannende strijd. Net als de wil de genadeklap uit wil delen komt de scheidsrechter tussenbeide in de vorm van zoonlief. Hij is zoveel verstandiger dan zijn moeder. Een blik op mij is genoeg om de doorslaggevende stem te geven. De wil stort sierlijk neer, legt zich voor vandaag neer bij het kunnen.

Denk niet dat dit makkelijk is. Denk niet dat dit mentaal geen pijn doet. Je zou zeggen dat ik hier ondertussen wel aan gewend zou zijn, maar het went gewoon nooit. Het willen zal altijd sterker blijven dan het kunnen. Het houdt me op de been. Het zorgt ervoor dat ik nog een beetje functioneer. Al overheerst nu vooral de teleurstelling. En de misselijkheid, vandaag heeft het kunnen het weer verloren. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik dat gevoel niet zou omdraaien. Vandaag heb ik op een bepaald punt namelijk ook gewonnen. Want hoe moeilijk ik het ook vind, ik heb gekozen voor mezelf. En dat is een onverwachte overwinning. Dat verzacht de pijn, een kleine pleister op de wonde…

Fotografie Mirella de Mirella De Jong

Inschattingsfoutje

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

EDS is een bindweefselaandoening, er is iets mis in de aanleg van ons bindweefsel. Dat kan zich uiten in verschillende onderdelen van ons lichaam; inwendig of uitwendig, of allebei. Het kan zich laten zien in de gewrichten (hypermobiliteit), maar ook in bijvoorbeeld maag of darmen (denk aan een maagverlamming), de ophanging van baarmoeder of blaas. Bij veel vormen van EDS zie je ook dat de huid in minder of grotere mate aangedaan is. Dit zorgt voor een fluweelzacht huidje dat een beetje ‘deegachtig’ kan aanvoelen.

Een van de zeg maar voordelen van onze huid is dat we er vaak jonger uitzien, of in ieder geval jonger geschat worden. Ik weet niet of ik er jonger uitzie. Ik word vaak wel jonger geschat, maar ik gedraag me ook meestal niet naar mijn leeftijd. Als kind werd ik er trouwens gek van, ik werd altijd jonger geschat. Mocht discotheken niet in en kon op mijn veertiende nog met de railrunner op pad.

Zojuist plaatste ik voor de grap (net als een aantal anderen) mijn foto op een reaktie bij een bericht om mensen te laten raden naar mijn leeftijd. Stom natuurlijk, de onzekerheid is gezaaid. Heel eerlijk gezegd dacht ik nog wel weg te komen met een begin veertig, ik bedoel ouder zie ik er volgens mij toch echt niet uit, maar ik kan je slecht één tip geven. Doe het niet! Laat je niet verleiden tot het laten gokken van je leeftijd op je kop.

In één minuut is het gebeurd. Het kost slechts één reaktie en ik voel mij jaren ouder, ineens voel ik mij een moeke van middelbare leeftijd. Ik weet best dat ik mijn beste jaren voorbij ben. Mijn lijf heeft in mijn tienerjaren al een sprong richting de zeventig gemaakt, maar mijn uiterlijk maakte dat nog enigszins goed. Nu heeft mijn hoofd me blijkbaar toch ingehaald. Hebben de rimpels hun intrede gedaan en voel ik ter plekke de zwaartekracht aan mijn hamsterwangen trekken. Nog geen drie weken geleden werd ik aangezien voor de vriendin van zoonlief (ok, het was van afstand, maar deze dokter won mijn hart) en nu ben ik een vijftig plusser.

Het voelt als de opmerking van een goede vriendin jaren geleden. Ik weet niet eens meer hoe het ter sprake kwam, maar de opmerking ‘we houden toch wel van je’ ging het doel volledig voorbij. Het maakte me onzeker in plaats van de zekerheid die ze ermee bedoelde.

Waar komt die verrekte onzekerheid toch vandaan? Wat doet het er verrek eigenlijk toe? Waarom ben voor mezelf toch nooit goed genoeg, nooit mooi genoeg? Ik dacht dat ik die onzekerheid achter me had gelaten. Dat ik ok was met mezelf. Er is blijkbaar toch nog wat werk aan de winkel…

Fotografie Mirella de Mirella De Jong

Dog meets world

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Het is vakantietijd in huize Kneus & Co, dat wil
zeggen, manlief heeft vakantie en ik daarmee soort van ook. Een van de dingen die je verliest met het verlies van je werkende leven is vakantie. Nooit meer dat gevoel van onderhuids enthousiasme, dat kriebelende gevoel van verwachting. Drie weken per jaar is het leven anders dan anders. Dan is daar zon, mooi weer, vrije tijd, ontspannenheid, verwachting. Dan is daar eindelijk dé vakantie.

Ik mis dat gevoel. Ik mis die drie weken per jaar. Tja, ik heb altijd soort van vakantie, alleen vóelt het niet als vakantie. Dat gevoel is weg en komt ook niet meer terug. Sowieso is vakantie voor ons allebei nooit meer zoals het vroeger was. De onbezonnenheid is weg, de onbezorgdheid ook. Alhoewel, ik ben al vanaf mijn twintigste niet zo betrouwbaar. Met mij op vakantie gaan is je altijd afvragen of het doorgaat. We hebben al zo vaak gebruik moeten maken van onze annuleringsverzekering (of concerten en dergelijke af moeten blazen), het is geen onwil hoor, mijn lijf geeft er vaak last minute de brui aan. Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben, terug naar het heden.

Vakantie dus. Manlief pakt de klusjes in huis op, aangezien Frankrijk er met mijn lijf en Corona op de loer niet inzit. Daarnaast doen we ‘halve dagjes uit’. Vorige week zijn we heerlijk naar de sauna geweest, vrijdag naar de tattoo shop (jawel Tien heeft een kunstwerk op haar arm erbij), zondag even naar station Arnhem voor zoonlief en gister gingen we naar Burgers Zoo. Lewis mocht mee, een hele goede oefening voor onze held op poten (en nee, dat is niet sarcastisch bedoeld). De spanning zat er al goed in, ik moest even mijn splints ophalen bij OIM (dat zit er vlakbij), dus ik dacht dat mooi te kunnen combineren. Lewis bleef even met manlief buiten wachten en dat werd één groot blaf-event. Lewis vind het maar niks als ik buiten beeld verdwijn. Als ik er weer ben is hij weer zijn eigen blije ei.

De ingang van het park was spannend; het was er best druk en er waren ontzettend veel kleine kinderen. Lewis wordt als een ware magneet richting kinderstemmen getrokken, dus ik was blij dat hij goed aan mijn stoel vastzat. Gelukkig troffen we ouders die wisten dat je een assistentiehond niet mag storen dus ze lieten Lewis met rust. Maar beter ook, want op zo’n moment is hij een overenthousiast, ongeleid projectiel. We zijn maar snel doorgelopen naar een rustiger stuk. Van daaruit ging het eigenlijk heel goed. Hij werd rustiger en liep netjes mee. In de mangrove hal, waarvan ik juist dacht dat wordt een uitdaging, bleef hij rustig naast me lopen. Hij hapte even naar de eerste vlinder, maar die landde dan ook bijna op zijn neus (helaas geen beeldmateriaal).

Op de weg terug nog even opwarmen in de Bush (voor mij is de temperatuur buiten al best frisjes) en daar gedroeg hij zich echt voorbeeldig. Hij negeerde de vogel die echt recht voor hem liep en vond eigenlijk alleen de kleine modderplasjes interessant. Oh en de otters, want die reageerden echt duidelijk op hem. Nieuwsgierig kwamen ze steeds dichterbij, ze voerden echt een soort dansje voor hem op, geweldig! Nog even zebra’s checken, dat deel vond hij wel spannend. Misschien kwam dat door de planken ondergrond.

We zijn een uurtje binnen geweest (we hebben een abonnement) en daarna was mijn lijf het zitten ook goed beu (zitten is weer dramatisch), dus weer naar huis. Vanmorgen moesten we even naar de Gamma en pakten we Intratuin even mee. Dit zijn goede oefeningen voor ons. Bij Intratuin had ik het ongeleide projectiel aan de lijn. Ik stond meer stil dan dat ik rolde, leren kost tijd. Bij de Gamma kocht ik de verkeerde verf en moesten we dus met z’n tweetjes even terug om te ruilen (gelukkig kwamen we er op de parkeerplaats achter) en daar was hij, de hulphond die erin zit. Echt zo mooi! Hij bleef netjes naast me, zelfs een man die hard zijn best deed hem af te leiden had geen succes. Zijn aandacht was en bleef bij mij!

Het is een beetje ‘dog meets world’, zijn wereld wordt steeds een beetje groter en daarmee de mijne ook! Wat is het heerlijk met dit beestje bezig te zijn. Nu ligt hij uitgeteld bij mij op schoot. Hij is zwaar, maar ik pieker er niet over hem te verplaatsen. Mijn kleine vriendje verandert mijn uitzicht, letterlijk!

Energie

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Ik word vaak getriggerd in mijn gedachtengang door dingen die ik lees, meestal op Social media. Mijn hoofd gaat echt alle kanten op, vliegt van links naar rechts en terug richting het midden, alwaar het een bospaadje vindt richting een compleet ander onderwerp. Het is vermoeiend zo’n hoofd. ‘Gelukkig’ legt mijn lijf zich erbij neer en laten ze het uiteindelijk in de loop van de dag samen afweten…

Ergens in deze ‘ratrace’ van gedachten probeer ik mijn eigen visie te vinden. Van alle onderwerpen die rondzweven in mijn gedachten is ‘energie’ eigenlijk het hoofdonderwerp van de dag. Wat is energie? Hoe bepaal je hoeveel energie je hebt? Hoe bepaal je hoeveel energie je in een ander investeert? Levert het geven van energie weer energie op? Het denken over energie kost energie, maar hé, dingen moeten in beweging zijn. Precies de kern van het hele energie vraagstuk. Ik houd de dingen graag in beweging, al is mijn lijf daar vaak niet of minder goed toe in staat. De dualiteit van het leven zullen we maar zeggen.

Alles is energie. Materie bestaat uit energie, gedachten zijn energie, ik vind het een machtig interessant onderwerp, al ben ik zeer zeker geen Einstein. Vanmorgen las ik een stukje op een website die ik al jaren volg. Ik ben van het spirituele type en ja, ik vind het meer dan leuk om zo af en toe een kaartje om te draaien en te horen wat de betekenis ervan is. Ik laat mij leiden door mijn intuïtie, ben een gevoelsmens. Terug naar het stukje dat ik las. Ze schrijft stukjes, deelt inzichten en draait kaarten voor haar volgers, ‘right in my alley’ dus. Vandaag deelde ze een bericht waarin ze vertelde dat ook geld een energie is.

Met geld is iets vreemds aan de hand. Er is genoeg op deze wereld om het voor iedereen leefbaar en aangenaam te maken en toch is dat niet wat er gebeurt. Er zijn partijen die zich in de meest luxe luxe wentelen en er zijn er die geen cent hebben om hun kont te krabben. Als geld energie is, waarom lukt het ons dan niet allemaal normaal rond te kunnen komen? Ik denk dat dat komt omdat voor veel mensen geld een vies woord is. Omdat we het ergens diep van binnen onszelf niet gunnen misschien?

Ik volgde de lessen van ‘the secret’, schreef denkbeeldige cheques uit, heb mijn toekomstvisie (eh droombeeld) richting het universum gestuurd via briefjes die ik enerzijds verbrand heb en voor de zekerheid ook nog in een vergeten klomp heb gepropt, die toch niet zo vergeten is want ik weet het nog, maar blijkbaar mis ik toch nog dat laatste beetje overtuiging. Ik denk dat het komt omdat ik anderen eigenlijk meer gun. Ik heb grote en mooie dromen, maar in die dromen droom ik groter voor anderen dan voor mijzelf. Ik vind dit geen slechte eigenschap, maar misschien is het toch tijd mezelf eens op nummertje één te zetten. In ieder geval qua energie.

De eerste stappen daarin zijn reeds gezet. Ik heb hulp geaccepteerd en laat me dingen nu dan ook letterlijk aandragen. Ik ben dankbaar (ook energie!) en zet daarmee de stap naar meer in gang. Ik heb niets te klagen, ik heb een fijn dak boven mijn koppie (en dat van mijn gezin), heb bijzonder lieve mensen om me heen, heb eten en drinken, heb vervoer, ik heb de basis op orde. Wat wil een mens nog meer?

Mijn ultieme droom is al vanaf dat ik een klein kind was een boerderijtje. Ik weet exact hoe het eruit ziet; niet te groot, wit, een erkertje met ramen waar mijn bed in kan staan. Een zitkamer met genoeg ruimte voor een fijne bank en fijne ligmogelijkheid bij de tv (een liggend mens heeft keuzes nodig). Een keuken met een grote tafel. Gelijkvloers, ruimte buiten voor een paar beessies (denk aan een paar geiten, schapen, kippen en een koe), natuurlijk genoeg ruimte voor hond en kat. En een extra soort van huisje voor een B&B. Ik ben namelijk een mensen-mens. Ik hou van interactie met anderen! Die B&B, daar zou ik zo graag mensen die niet zo makkelijk weg kunnen, om welke reden ook, een weekendje weg gunnen. Oh en grotendeels zelfvoorzienend, een moestuintje erbij. Dat is dé droom, ik verdeel mijn energie, ik deel.

Zo, mijn droom is eruit, ‘out in the open’. Ooit woon ik er, in onze ‘forever home’, het hoe laat ik los, want het gaat er komen. Ik geloof erin, ik verdien het, wij verdienen het!

En wat heeft dit nu te maken met dat wat ik las? Daar waar ik begon? Nou, deze mevrouw schrijft, deelt en heeft waarde voor haar lezers. Dat doet zij vanuit zichzelf, dat geeft het geheel waarde, zij levert energie en misschien zijn er mensen die daar energie in de vorm van materie tegenover willen stellen. Kortom, zij implementeert een donatie knop. Niet om te moeten, maar om te kunnen, om te gunnen. Zoals ik al eerder scheef; geld is vaak een ‘vies’ woord. En toch is het niets meer dan materie, energie. Iets dat we onszelf mogen gunnen om ons leven een beetje makkelijker te maken. Omdat we het waard zijn! Jij hebt het waard en ik ben het ook waard.

Juist wij ‘kneuzen’ voelen onszelf vaak zo. Ontdaan van waarde omdat we niet langer meedraaien in deze maatschappij. Met een uitkering in de goot gegooid. Maar we zijn zoveel meer dan dat, we verdienen zoveel meer dan dat! Wij mogen gaan staan voor wat we waard zijn! We dienen op een compleet ander vlak, vérdienen waardering. We laten onszelf van onze waarde ontdoen, maar daar komt voor mij vandaag een einde aan. Ik ben namelijk meer waard!

Ik schrijf al bijna vijf jaar over mijn dagelijkse beslommeringen, ik deel als een ware ervaringsdeskundige, als een kneuzencoach mijn verhaal. Ik ben gevallen en opgestaan, ik ben gegroeid in mijn schrijven. Ik ben dankbaar dat er mensen zijn die ik daarmee kan helpen. En misschien zijn er ook mensen die hun dankbaarheid voor mijn schrijven in energie om kunnen en willen zetten? Daar geef ik hen graag de mogelijkheid voor. Er zijn dromen genoeg; op groot vlak, maar zeker ook op klein vlak. Ter ondersteuning van dit blog bijvoorbeeld. Energie moet stromen, ik gun het iedereen, mezelf incluis! En denk je nu, ik zou best graag gebruik maken van die virtuele doneerknop, soms zijn dromen echt slechts een tikkie van iemand verwijderd…