Er heerst wat ongemak bij sommige mensen over de titel van mijn blog. Nu is het natuurlijk míjn blog, maar ik schrijf ook om het voor lotgenoten enigszins herkenbaar te maken, hen te laten voelen dat ze niet de enigen zijn die tegen sommige dingen aanlopen. Ik wil geen mensen kwetsen, dus ik leg graag even uit hoe en wat.

Zoals de titel al zegt, ooit was ik een kneus, of misschien beter gezegd, ooit voelde ik mij een kneus. Ik was een jaar of twaalf denk ik toen mijn fysieke problemen zich lieten zien. Eerst voorzichtig, vaak blauwe plekken en onhandigheid (ik struikelde over werkelijk iedere lijn, aanwezig of niet). Vervolgens scheurde of verrekte ik alles wat je maar kon verzinnen; enkelbanden, kniebanden, schouderpezen, hamstrings, chronische ontstekingen; algehele kneuzerigheid noemde ik het. Stapte ik op de fiets, zette ik mijn voet verkeerd op de trapper en ik had weer een scheur in een band (van m’n knie, niet m’n fiets…). Ik voelde mij dus best een kneus, ik had altijd wat, krukken en gips (of tape) waren mijn beste vriend.

Sporten moest ik al snel met braces en ik versleet verschillende sporten in mijn zoektocht naar de minst blessure gevoelige (maar ik kreeg het steeds weer voor elkaar, ik flikkerde zelfs met gewoon lopen over de rand van de stoeptegel), geen sport bleek bestand tegen mijn lijf (of andersom). Het kneuzengevoel werd er niet beter op, ik heb zelfs bij mijn tweede sollicitatiegesprek aangegeven (toen was ik 21 ofzo) dat ik nogal blessuregevoelig was (eerlijk mensje ben ik). Dat bleek ook toen ik uitviel met een dubbele hernia op jonge leeftijd, terwijl tillen en ik nooit een goede combi waren en ik dus nooit meer tilde dan een stapeltje papier of het telefoonboek (zo’n dik boek met telefoonnummers voor de jongere lezer).

Kneus dus, zo stelde ik mij voor bij de bedrijfsarts, of bij de specialist: ‘hallo, ik ben Martine en ik ben een kneus’. Jaren heb ik dit volgehouden, tot ik een gesprek had met de ergotherapeute op Klimmendaal. Ikke weer met mijn openingszin en zij zei: ‘dat wil ik nooit meer horen! Je bent geen kneus, maar een mooi mens’… Dat was voor het eerst dat ik het zo bekeek, ze had me bijna in tranen (bijna hè).

Gek genoeg koppel ik mijn kneuzengevoel niet eens aan iets negatiefs, slechts aan een fysieke realiteit, mijn lijf is nu eenmaal niet zo stabiel. Qua hoe het functioneert en qua op kunnen vertrouwen (en bouwen). Gelukkig compenseer ik dat mentaal en qua afweersysyeem, want ik ben zelden ziek, mijn ziekteverzuim was wat dat betreft prima, alleen áls ik wat had was ik meteen goed de lul, een hernia is niet met een weekje genezen en bij mij al helemaal niet. Tel daar mijn sterk grensoverschrijdende gedrag én het feit dat ik het niet wist en me weigerde ziek te melden bij op en de foute combinatie was geboren. Doorgaan tot je erbij neervalt, letterlijk en dat is niet zo over.

Dat is waarschijnlijk ook de reden dat ik totaal geen negatieve associatie heb met het woord ‘kneus’, ik voel mij mentaal geen kneus, integendeel juist, ik ben mentaal best heel sterk. Maar fysiek ben ik realistisch, ik heb nu eenmaal een kneuzenlijf, kan ik niks aan doen, ik doe mijn best, roei met de riemen die mij gegeven zijn. Ik hou van een beetje humor en ik vind de titel mij op mijn kneuzerige lijf geschreven.

Dus… deze kneus is een mentale power vrouw, met een b-lijf (eh niet in elk opzicht gelukkig) en weet je wat, ik ben er trots op, want ik red me er maar mooi mee!

Welkom in de wereld van een ‘kneus’!