Soms popt, als ik Facebook open, het vakje herinneringen op. Dat doet het niet altijd, geen idee waarom niet, maar vandaag doet het dat wel, en ik zie een schrijfsel van mezelf terug m. Eentje van drie jaar geleden. Blijkbaar bevonden we ons toen nog volop in de verdeeldheid, onderwerp van gesprek laat zich raden, denk ik. Corona. Je zou het bijna vergeten. Bijna…

Ander onderwerp en toch ook hetzelfde. Ik kijk Grey’s Anatomy, ben groot fan. Heb zelfs ooit eens meegedaan aan een Quiz, mijn onderwerp was in eerste instantie dat, Grey’s. Want ik heb de eerste seizoenen meer dan gebingewatcht, ik heb heb ze verslonden. Keek ze eerst vanaf mijn hometrainer, later vanuit mijn bed. Nu opnieuw, vanaf de bank. Ander oogpunt. Zelfde ellende, of hoe je het maar ziet of wilt zien. Grote verschil is dat ik eerder keek tot seizoen veertien, toen de meeste van mijn helden eruit geschreven waren, en ik nu maar eens doorpak. En nu kijk ik dus voor het eerst het Covid seizoen. Zie, zelfde onderwerp, uiteindelijk.

Als ik de twee samenvoeg blijkt dat ik veel gewoon vergeten ben. Ik ben vergeten hoe de wereld compleet op zijn kop stond. Nou ja, het zit nog wel ergens, maar het leven ging gelukkig door en het houdt me niet meer bezig. Mijn stukje van ‘maar’ drie jaar geleden teruglezend besef ik dat het me toen wel bezig hield. En het was niet eens zozeer het hele Covid verhaal, want laten we eerlijk zijn, iedereen heeft zijn eigen waarheid, zelfs tijdens een pandemie, nee, het was de grote verdeeldheid. Het de mensen tegen elkaar opzetten dat me bezighield. En eigenlijk is er wat dat betreft weinig veranderd. De polarisatie is er nog steeds, alleen het onderwerp is verschoven.

Ik dacht toen dat we het toppunt van de verdeeldheid wel bereikt hadden. Dat we als mensheid niet dieper konden zinken. Boy, was I wrong. Als ik kijk naar hoe de regerende partijen elkaar nu belagen in het debat, en in de media, daar lusten de honden geen brood van. Wereldwijd, ook nog. Het gaat niet om het regeren van het land, het gaat niet om het beste willen voor de landgenoten. Voor de mensen, de dieren, de natuur, de wéreld. Het gaat op het niveau van een stampvoetende peuter die zijn zin niet krijgt.

Ik schreef drie jaar geleden dat de verschillen groot waren, maar dat ik dacht dat we de oplossing moesten zoeken in dat vinden wat ons bindt. En dat denk ik nog steeds. We gaan van crisis naar crisis. We verkloten de boel op enorme schaal. Schieten letterlijk de wereld in puin. En vergeten dat dit niet de voetafdruk is die we achter zouden moeten laten. Een wereld van verval, een puinhoop. En niet eens die van paars, sorry, blijkbaar heeft die titel zich ergens vastgezet in mijn hoofd.

Misschien is dit nodig, wereldwijd, om tot het besef te komen dat haat de wereld niet gaat redden. Dat verdeeldheid alleen maar leidt tot meer verdeeldheid. En dat geld de wereld niet zou moeten regeren. Misschien is het nodig dat we als mensheid wakker worden, en dan bedoel ik dat niet als in die zin die drie jaar geleden constant geblaat werd.

Misschien moet dit gebeuren om de mensen te laten zien dat je kunt schreeuwen naar machthebbers, maar dat we als samenleving zélf de grootste macht in handen hebben. Dat als wij mensen; samen, het goede voorbeeld kunnen en moeten geven. Het voorbeeld van een liefdevolle omgang met alles dat leeft. Dat als we dat allemaal doen, de top vanzelf volgt.

De macht ligt bij de massa.
Alleen begrijpen we dat nog niet.

Noem me een idealist, je bent niet de eerste, maar goed voorbeeld doet goed volgen. Denk ik. Het is vreemd hoe het woord liefde een nare intonatie heeft gekregen. Terwijl de haat je dagelijks via de media tegemoet komt.

Ik gooi mijn boodschap, deze boodschap nog maar een keer de wereld in, doe ermee wat je wilt. Wees een beetje lief voor elkaar. Behandel elkaar met respect, eens of oneens. Geef het goede voorbeeld. Alleen een beetje liefde kan de wereld redden.