‘Welkom bij ‘Dichterbij’. De veelgeprezen theatershow die al tienduizenden (!) stellen én singles heeft geholpen aan die mooie relatie. Waar psychologen en theatermakers 6 jaar aan hebben gewerkt. Zodat jij als nooit tevoren ervaart hoe je de liefde krijgt waarnaar je verlangt. Tijdens een prachtige avond uit in het theater.’

Klinkt goed nietwaar?
Het wordt nog beter (in marketingland)… ik zal niet het hele verhaal delen, maar pik er een puntje uit. (Wil je hierheen gaan? Lees dan vooral niet verder, ik wil je avond niet bij voorbaat verpesten en mijn mening hoeft de jouwe natuurlijk niet te zijn…)

‘Je beleeft een onvergetelijke, unieke uitgaansavond. Vol humor, ontroering, herkenning en inzichten’

En

‘Je bent verzekerd van een enorme groei in je liefdesleven’

Ok, ik geef het toe, ik was geïntrigeerd (klinkt zo mooi in het Engels, ‘I was intruiged’) toen mijn vriendin vroeg of ik meeging naar Psychologie in het theater. Ik vind psychologie interessant, ga graag diep in gesprek met vrienden.

In serieus pokkenweer vertrokken we gisteravond naar de grote stad voor een avondje therapie, mét humor. Dat was ons tenminste beloofd, humor, inzicht, deze show maakte hét verschil. Echt iedereen zou ervan opknappen. Tips en tricks, de reviews waren zeer lovend.

De heenweg was uitdagend, de regen kwam met bakken uit de lucht, het was donker, ik zag geen moer en natuurlijk dat precies op dat toch al smalle stukje dat ik met mijn grote kneuzenbus moest overbruggen. Parkeren, nogal zo’n uitdaging voor mij met mijn niet al te beste ruimtelijke inzicht. De parkeergarage ter plaatse is zo smal, daar waag ik me na twee keer vastlopen niet meer aan. Aan de linkerkant van de straat zag ik slagbomen openstaan bij een gebouw, daar paste mijn bussie mooi tussen. Na wat draaien, keren en meer draaien kreeg ik de bus enigszins netjes (lees scheef zodat ik er ook weer uit kon komen) op een mooi plekje. Een man (uiteraard, die kunnen wel parkeren) met een stationwagen manoeuvreerde zich naast mijn bus. Samen keken we of we hier mochten staan en concludeerden we dat we dit een prima plek vonden. Hoe we eruit moesten komen zagen we na de show wel weer. Nu de stortregen trotseren richting theater. Mijn kapsel heeft de storm niet doorstaan, zeiknat arriveerden we. We werden in een heuse balkonloge geplaatst (rolstoelplaatsen hebben heeft toch een voordeel bij een ga-zitten-waar-je-wilt-voorstelling), onze avond uit kon beginnen!

Een man en een vrouw kwamen op toneel. Geruzie binnen de relatie, gedoe over dagelijkse dingen, verschillen tussen man en vrouw, enigszins herkenbaar zo nu en dan. Voorspelbaar, een tikkie saai, maar na de pauze zou het vast beter worden. Dan zou de humor komen, de diepe inzichten. We zaten klaar voor ontroering en verbinding, zakdoekjes paraat (bij wijze van spreken, want ik doe niet aan tassen en ook niet aan janken). We bleven…

Tja, wat zal ik ervan zeggen. De psychologen deden hun best, maar echt grappig vond ik het zelden en de nieuwe inzichten heb ik blijkbaar gemist. Ik begrijp niet zo goed waar iedereen zo lyrisch over is. Ik heb het grootste deel van de tijd besteed aan het bestuderen van de overige mensen in de zaal en ook daar bespeurde ik weinig lampjes boven hun hoofd. Of in de ogen, meer gewrijf om de slaap te verdrijven. Het was even alsof ik weer op school zat, een hoorcollege psychologie.

Ik denk dat ik van geluk mag spreken, blijkbaar ben ik als baby goed gehecht. Eigenlijk komt alles daarop neer, bijna vijftig procent van de mensen is dat niet en dat zorgt nu juist voor relatieproblemen. Ik hoor mensen nog zeggen, baby’s moet je laten huilen, goed advies om hele generaties te verkloten. Ik ben blij dat ik dat niet zo vaak heb gedaan… Eigenlijk was dit het grote inzicht, blijkbaar zijn we ons hele leven op zoek naar de veiligheid van de baarmoeder. Ik ontken niet dat veel problemen diep gewortelde trauma’s kunnen zijn. Het zal vast allemaal goed onderzocht en waar zijn, maar ik heb toch ook het gevoel dat er meer is in ons mens zijn dan dit.

Hoezeer ik ook hou van diepgravend praten en denken, dit was niet mijn ding. Manlief ziet me aankomen als ik hem tegen mijn borst trek en vraag over de trauma’s die hij al dan niet als kind heeft doorstaan. Ik geloof dan ook niet dat vooral mannen hierop zitten te wachten. Ik denk dat de marketing afdeling hier vooral heel erg zijn best op heeft gedaan. En met succes, want wij zijn er met open ogen ingetrapt…