#kerst

De kerstgedachte

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Daar liggen we dan, kerstavond 2024. Radio aan, top vierduizend net afgelopen. Queen op één, uiteraard, niet echt een verrassing, denk ik. Morgen schakelen we naar radio twee, nu luister ik naar het eerste kerstliedje van de afgelopen weken. Ik heb alle kerststations ontweken, heb een uurtje naar Sky geluisterd om een poging te doen een trip te winnen naar mijn all time favoriete magische park, Disney, maar zelfs een vooruitzicht op een mogelijke reis naar Parijs maakte de gruwelen van het luisteren naar kersthit na kersthit niet ongedaan. Ik kan ze pas aanhoren als de kerst gearriveerd is. Als ik Rudolf aan zie komen met zijn lichtende rode neus. Als ik de elfen hoor, gevolgd door de diepe stem van de kerstman.

Ho, Ho, Ho.

Ooit had Kerst zin, hoop ik. Nu niet meer. Overgenomen door commerciële doeleinden. Ieder jaar wordt de gekte groter, meer ornamenten, meer bling. En hoe groter het aanbod, hoe groter míjn weerzin. Ik ben helemaal voor regenbogen en unicorns, en alles daartussenin, maar niet in de boom. Weet je hoe groot de belasting op ons milieu is van al die China shit.

Mooie gedekte tafels, vol voedsel, waarvan zoveel wordt weggegooid, terwijl zoveel andere mensen nog geen brood kunnen betalen. Chips, nu klink ik als mijn moeder, vroeger. De kindjes in Afrika, toen. Dichterbij, nu. Cadeautjes, na black friday is dit de volgende kans de zooi te slijten. Gelukkig ben ik daar niet gevoelig meer voor, alhoewel, dat prachtige paar laarzen dat steeds omhoog komt ik mijn feed… Nee, hakken, kan ik toch niet aan, weg. Ik.ben.niet.gevoelig. Meer. Ook niet voor glitter jurkjes en mooie jassen. Oops, toch een beetje. Maar niks gekocht. Dit jaar.

Ooit had kerst zin. Hoop ik. Ooit had de kerstgedachte zin. Ooit was er hoop. Nu schieten ze elkaar overhoop. Was geloof ik in de jaren tachtig ook al, toen hielden ze een kersterige pauze. Alsof dat helpt. Als je twee dagen later weer los gaat. Vrede op aarde, tuurlijk. Ben ik wat cynisch? Misschien, dat krijg je van de nieuwsberichten. Normaal vermijd ik het nieuws, maar tussen die top zoveel door komt het voorbij. Geen ontkomen aan.

Dus, daar liggen we dan, kerstavond 2024. Klaar voor een kerstfilm, Die hard? Past wel, maar nee, ik sla over. Nu op de radio dan, Mariah Carrey. All I want for Christmas… vrede op aarde? Of is dat te groot? Ben ik te idealistisch. Als we het nu echt allemaal wensen, zou het dan?

Ik wens jullie in ieder geval wel het allerbeste, vanuit mijn hart. Goede gezondheid, mooie gesprekken. Veel liefde.

Fijne dagen iedereen!

Kerstwens

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Eerste kerstdag, 2023 (nee, geen kerstverhaal dat speelt in een lied ergens in de jaren zestig). Ik zit op de draaistoel, voeten op het bijbehorende bankje. Geruite legging met kersttrui aan mijn lijf, Lewis aan mijn voeten, radio op de top 2000. Kopje koffie naast me (cappuccino, we doen het goed deze kerstochtend).

Het voelt niet als kerst dit jaar. Ligt dat aan de ontbrekende kerstboom? Of misschien aan de beroerde voorbereiding, last minute een pakje toastjes gehaald in een lege en kaalgeplukte failliete groothandel om verder totaal overprikkeld en onverrichter zake dat pand ook weer te verlaten en vervolgens om een paar minuten voor negen toch nog even de plaatselijke Jumbo een beetje te sponsoren. Geen idee wat te moeten of te willen ook. Een luxe probleem, dat realiseer ik me echt wel.

Ik weet niet wat het is, ik heb het gevoel dat hoe ouder ik word, hoe minder ik heb met deze ‘verplichte’ ‘feest’dagen. Oorlogen en andere ellende in de wereld helpen hard mee aan dat gevoel, evenals vriendinnen met grote zorgen. Als ik een kerstwens zou mogen doen zou ik geen cadeaus wensen, slechts een goede gezondheid voor mezelf en de mensen om me heen, voor iedereen eigenlijk. En wereldvrede, lijk ik toch nog een beetje op Miss Universe. Ik vrees echter dat de mensheid zelden verder verwijderd was van die vrede, luister maar eens naar de mening van veel landgenoten. Dat laatste stemt me triest, we zullen het als mensen toch met elkaar moeten rooien. Zonder teveel schade aan de natuur en met aandacht voor al dat leeft. Al denken veel mensen ook hier blijkbaar anders over.

Zouden we als mensheid de wereld kunnen veranderen met positieve gedachten? Ik denk van wel, als iedereen elkaar nu eens het beste toe zou wensen, dan zou de wereld er heel anders uitzien. Als mensen elkaar iets zouden gunnen, als mensen de wereld vanuit een ander perspectief zouden kunnen bekijken. Als ze iets meer vanuit ‘samen’ zouden kunnen denken en iets minder vanuit ‘ik’.

Voor deze eerste kerstochtend zit ik hier in ieder geval in mijn geruite legging de wereld het beste toe te wensen. Misschien helpt het als we dat allemaal eventjes doen. Gewoon heel even onze energie sturen, oprecht iedereen het beste gunnen.

Ik wens jullie in ieder geval het beste voor deze dagen en voor alle dagen die mogen volgen. In goede gezondheid, in vrede, vol liefde en met aandacht voor elkaar. Voor iedereen, mens, dier en natuur.

Fijne dagen allemaal.

Te jong om oud te zijn

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Ik kom net terug van mijn uitlaatronde met Lewis. Alex, Lewis en ik; het dynamische trio, omringt door het duister van de ingevallen avond. De regendruppels daalden op ons neer terwijl we in gestaag tempo door het park reden. Het was bijna surrealistisch, slechts een schreeuwende meerkoet doorbrak de stilte.

Naarmate je ouder wordt krijg je te maken met grotere zorgen. Aan de ene kant zijn daar de zorgen voor en om je ouders, ouder worden komt vaak met gebreken (mijn schoonvader is van de week weer opgenomen in het ziekenhuis; het jaar lijkt te eindigen zoals het begon). Aan de andere kant zijn daar de zorgen om de kinderen. Je wilt voor iedereen het beste, maar de beslissingen die je moet nemen zijn niet altijd eenvoudig. Wie zei ooit dat het leven simpel zou zijn.

Ik heb de laatste jaren het gevoel ineens beland te zijn in de wereld der volwassenen. Bijna vijftig. In mijn jongere jaren klonk dit als stokoud. Het was de leeftijd van je ouders. De leeftijd waarop je misschien in ‘matchende’ ANWB jassen en op dezelfde (elektrische) fietsen ging rondrijden. Of samen achter de geraniums ging zitten met een kopje koffie en een gevulde koek. Niet dat mijn ouders zoiets deden overigens, maar op de een of andere manier had ik een behoorlijk vertekend beeld van deze leeftijd.

Als je twintig bent zie je de wereld als één groot speelveld. Je kijkt uit naar later, je voelt je groot, de wereld is vol mogelijkheden. Door schade en schande wordt je wijzer. Je loopt wat kreukels op (letterlijk) en leert belangrijke levenslessen. Tegen de dertig volgt misschien het huisje, het boompje, wellicht een beestje. Een vaste baan, rustiger vaarwater. Het leven kabbelt voorbij, soms is daar een stroomversnelling en soms lijk je vast te lopen op een zandbank. Je wordt veertig. Je hebt wat meer geleerd over jezelf, weet iets beter wie je bent en met een beetje geluk wat je wilt in dit leven. Nét als je daar een beetje aan gewend bent, een beetje in die rol zit is daar de bijna-vijftig.

Voor je het weet ben je ingehaald door de jaren. Voor je het weet ben je ineens de leeftijd van je ouders, die leeftijd van de ‘matchende’ jassen. En voor je het weet merk je dat ook zij niet altijd vijftig blijven. Voor je het weet ben je ingehaald door de tijd.

Het is alsof de klok een spelletje met me speelt. Er is geen winst te behalen, er is slechts dat gevoel van urgentie. Dat gevoel dat ik iets met mijn leven moet doen. Dat ik er alles uit moet halen wat erin zit en dat mijn lijf me daarin in de weg zit. De tijd kan wreed zijn, ook dat leer je mettertijd.

Daar in het duister van het park, met de regendruppels die zachtjes tikten op mijn hoofd vroeg ik het me af. Wanneer ben ik écht volwassen geworden? Wanneer heeft de tijd ons ingehaald en waarom heb ik dat punt compleet gemist? Ik ben blijven steken in de tijd; te jong om oud te zijn en te oud om nog jong te zijn.

Fotografie Mirella de Jong

Een kneuzenkerst

/ welkomindewereldvaneenkneus / Leave a comment

Tja, wie mooi wil zijn moet pijn lijden en wie uit wil gaan als chronisch zieke ook. Mooi zijn was deze kerst voor mij niet iets waar ik voor ging. Ik ging vooral voor comfortabel, eh zo comfortabel mogelijk in ieder geval. Ons ontsnappingsavontuur kwam uiteraard met bijbehorende extra ongemakken in de vorm van een lijf dat geen kant meer uit wilde. Zo stijf als een plank, met stekende onderrug en brandende heupen en knieën en een bovenlijf dat vol in protest ging.

Het grote niets

We hadden van te voren al afgesproken niets te doen deze dagen en daar was ik eigenlijk best blij om. Kerstmiddag van kerstavond (eigenlijk dus gewoon 24 december) hebben we een uitverkoop bezoekje gebracht aan onze Intratuin (de mooiste kerstshow van Nederland) en een paar mooie winterjassen gescoord, gevolgd door een bezoekje aan de schoonfamilie. Eerste kerstdag niets… slechts een beetje tv kijken met lekkers. Masterchefje gespeeld met de gourmetplaat en ijs na (gewoon uit de winkel, lastig uitgebreid koken zonder energie). Wel genoten van de jaarlijkse ‘back to the eighties disco’. Gooi er bij mij drie slokken wijn in en ik ga terug in de tijd, geholpen door Mr. Sonos en Mrs. Spotify. Heerlijk meegebruld met the Cure en anderen (sorry buurtjes). Daarna in muzikale stemming Grease gekeken en zo eerste kerstdag jolig afgesloten.

Disco deel twee

Tweede kerstdag gestart zoals we eerste eindigden met een luxe ontbijt en de top 2000 (in het kader van muzikale opvoeding van zoonlief). Wederom disco in huize Kneus en Co, een goed begin is het halve werk. Bezoekje paps en mams (was door algehele kneuzerij mislukt op kerstavond) en verder wederom niets, filmpje kijken met lekkernijen (rollade van mams en chips vormen een prima maaltijd). Traditioneel kerst afgesloten met Die Hard (ik hou ervan) en het is weer achter de rug. Nog vijf dagen en dan start de kalender opnieuw.

Op naar 2018

Op naar een nieuw jaar, vol goede voornemens (die ieder jaar gedoemd zijn te mislukken, maar daarover later meer). Ik heb wat mooie projecten op de kalender staan. Maak mij op voor een gave fotoshoot op een bijzondere lokatie. Een spannend project, ik blijf groot denken en groot dromen! Het wordt een mooi jaar, ik heb er zin in!

Ontsnapt

/ welkomindewereldvaneenkneus / 3 Comments

Op de valreep, kan nog net zo voor de kerst, wil ik toch nog even verslag doen van afgelopen vrijdag. Een drukke dag was het, er stond een bezoekje ziekenhuis op het programma en ‘s avonds een verrassing voor zoonlief; een Escape room!

De dok

Eerst moest ik dus langs de neuroloog, er werd een EMG gemaakt van beide ellebogen om te kijken wat we nu met die zenuwtrekken aanmoeten. Eerst moest ik mijn koude klauwtjes opwarmen (of ik altijd van die koude handen had, ja dus) in een bak warm water. Splints af en op de onderzoektafel. Aangesloten op een paar elektroden en toen werden de zenuwen doorgemeten. Ze sturen stroomstootjes door de zenuwen om te kijken of die geblokkeerd werden. Als ik mijn armen gewoon naast me heb hangen is er geen blokkade, dat had ik ze zelf ook wel kunnen vertellen (sterker nog dat had ik al gedaan). Mijn pink en ringvinger vallen uit als er druk op komt en dat gebeurt als ik lig (en laat dat nu dus het overgrote deel van de dag zijn). De zenuw is aan beide kanten flink verdikt, dat hadden ze op de echo al gezien, maar er lijkt gelukkig verder (nog) geen schade.

Aangepast of aangetast

De neuroloog waarschuwde me dat ik toch echt moest proberen de druk op de elleboog te vermijden omdat de kans op blijvende schade wel degelijk groot is. Ze snapte echter ook wel hoe lastig dat is, ik heb mijn armen nodig aangezien de rest ook al niet fatsoenlijk functioneert, een dilemma. Ik heb al van alles geprobeerd, lig omringd door kussentjes, een steun voor mijn telefoon functioneert niet goed, lastig verhaal. Ze kunnen wel opereren maar zijn daar gezien mijn eerdere ervaringen met operaties en mijn longen niet happig op (en ik zelf ook niet). Het blijft dus aanmodderen en accepteren dat ook de ellebogen aangedaan zijn. Ze zei ook dat ze gewoon nog te weinig weten van EDS, dat dat ook deze problemen met de zenuwen kan veroorzaken. Zo belangrijk dat er meer onderzoek komt!

Avondritueel

Terug naar huis en in rustmodus voor ons avondje uit (ik kom eigenlijk nooit meer ‘s avonds buiten de deur omdat ik het fysiek gewoon niet trek, dus ik wilde erg graag mee). We hadden dus als verrassing voor de verjaardag van zoonlief een Escape room geboekt met zijn grote neven en mijn zwager en schoonzus. Ik had nog nooit zoiets gedaan, maar ik ben dol op puzzelen en real life dr. Layton (spelletje op de Nintendo) leek me wel wat.

Bezoekje dierendok

Tussendoor moest ik ook nog even met Max naar de dierendok voor controle (ik en plannen, het wordt nooit wat). Waar ik dacht mooi op tijd te zijn bleek de hut al afgeladen vol. Ik kon de auto niet dichterbij kwijt als ons huis (we wonen aan de overkant, maar zover lopen lukte dus niet zonder al in de min aan mijn avond te beginnen), dus ik ben maar terug naar huis gegaan om eerst te eten om een uur later een nieuwe poging te ondernemen. Jammer joh, nog steeds volle bak, bleek een busje afgeladen vol met honden te staan. Mensen zaten dus al een uur te wachten, daar had ik toch ietwat een probleem. Gelukkig heb ik een bijzonder lieve moeder, die mij af wilde wisselen aldaar, zodat ik toch nog op tijd op weg kon.

Krakend brein

De Escape room; een aantal ruimten vol puzzels en mysteries die je op moet zien te lossen on te kunnen ontsnappen. Een uur vol spanning en voorzichtige vreugdesprongetjes (ik was als een kind zo blij toen ik ook sloten open bleek te kunnen krijgen). Ik heb gekropen met mijn braces om (blauwe knietjes als gevolg), geklommen en mijn hersens flink laten kraken. Het was geweldig, echt super leuke ervaring! Het is communiceren, samenwerken en samen denken. Ik moest wel zelf staan/lopen/klimmen en kruipen (gelukkig is er in sommige ruimten wel een stoel en praten we over kleine afstandjes) en het is wat dat betreft voor deze kneus wel echt afzien, maar je gaat zo op in het spel dat je dat vergeet. En we hebben het gehaald, ook leuk natuurlijk!

Boete

Nu moet ik daar natuurlijk voor boeten. Aan het eind van de avond stond ik al wiebelend en trillend op mijn zere pootjes. Mijn rug wil nu niet meer buigen, maar liggen eigenlijk ook niet. Het is dus weer serieus afzien, maar het was het zo waard. Even eruit, even écht iets anders. Het zou leuk zijn als ze ook een kneus vriendelijke variant zouden verzinnen (nóg leuker om het zelf te doen, iemand een leuke ruimte beschikbaar?).

X-mas

En nu dus richting de kerstdagen. Gelukkig hoef ik niks, mag ik rust nemen en weer proberen te herstellen (baal stiekem toch wel dat een uurtje zoveel impact heeft). Bij deze wens ik jullie allemaal mooie, rustige en liefdevolle feestdagen met zo min mogelijk pijn. Geniet ervan!

Ik mis mij…

/ welkomindewereldvaneenkneus / 1 Comment

Geen spiritueel, mindfull blog (al ben ik best van het zweverige type), nee ik blijf nu met beide pootjes op de grond. Ik ben mezelf kwijt, ergens tussen de kerststallen en eenhoornpegels ben ik mezelf verloren. Lang leve de december maand, de maand waarin iedereen in feestelijke stemming hoort te zijn. Ik heb het niet dit jaar, of nog niet misschien, ik hou alle opties open.

Kerst met rozen

Terwijl de radio de ene na de andere kersthit uitspuugt leef ik nog in oktober ofzo. Of misschien ben ik de tijd al wel voorbij, leef ik al in januari (ik haat januari, weg met lampjes, wat rest is kou). In ons huis staat geen boom, onze kater Max vind kerstballen om mee te voetballen en onze hond rent daar in volle seniorenvaart achteraan, zonder te remmen. Een boom is dus niet de juiste keuze. Daarnaast is een bed in de woonkamer al een mega sta-inde-weg, daar past een boom niet bij. Om mezelf te versieren is ook zo sneu, wij hebben dus de kersttak-aan-het-plafond versie. Zonder ballen dit jaar, kerst met rozen én vogeltjes. En toch mis ik iets.

De magie ontbreekt

Ik heb lampjes, ik heb muziek, maar ik heb geen kerstgevoel. Ik voel de jingle balls nog niet in mijn buik fladderen. Ieder jaar lijkt een stukje kerst te vervallen. Waar ik Kerst als kind als magisch ervoer vervliegt de magie. Het laat zich overweldigen door de werkelijkheid, door de nare kanten van de mensheid. En zo wordt mijn magische Kerst verduisterd. Misschien is het een gebrek aan zonlicht, of het weer (ik kom nu eenmaal weinig buiten in de winter). Eén ding weet ik wel, ik mis de magie, de schittering, ik wil hem terug!

Wiebelende stapjes

Ik mis mijn oude ik, die zich jaarlijks in een feestjurk hees, die zelfs op hakken het huis verliet (al was het gewiebel vooral ter vermaak van anderen). Dit jaar blijven de lichtjes binnenshuis, blijven de gordijnen dicht en de joggingbroek aan (bij wijze van spreken want ik bezit geen joggingbroek). Dit jaar kijken we ‘Friends’, van begin tot eind. Dit jaar trekken we niks uit de kast, slechts gemak en rust. Sluiten we ons af van de buitenwereld, even geen realiteit, maar ‘family’ tijd. En misschien kijk ik even over mijn schouder naar mijn oude ik, die is ingehaald op weg naar een nieuw jaar. Een mooi jaar, met plannen en ideeën, in plaats van kerstmannen en feeën…

* Dit schreef ik van de week. Vandaag lees ik het blog van mijn justlive blog-genootje Ankie, een blog over een eenzame Kerst. Zonder haar geliefden, zelfs zonder beessies omdat eruit gaan voor haar niet gaat. En dan besef ik mij dat ik helemaal niets te klagen heb (dat wist ik overigens al lang), dan voel ik mij weer dankbaar, want alles draait om de dierbare mensen om ons heen. Dát telt en wat ben ik ontzettend blij dat ik die mensen nog om mij heen heb!

Ik voel zo mee met Ankie en alle mensen die deze dagen alleen zijn, kon ik maar iets betekenen. Er gaat zoveel verdriet schuil achter onbekende deuren. Waarom kunnen we met z’n allen niet iets doen? Waarom zijn we zo met onszelf bezig en missen we waar het om draait? Ik gun iedereen meer dan een paar mooie dagen, ik wens iedereen alle geluk van de wereld. Ik zou je leven veranderen als ik het kon…