Tja, ik kan er lang of kort over lullen, het is hoe het is. Toen ik nog revalideerde op Klimmendaal kreeg ik van mijn ergotherapeute op mijn kop als ik zei dat ik een kneus was. Volgens haar typeerde het niet de persoon die ik ècht ben. Ik ben meer dan een ‘fysieke uitdaging’.

Dat klopt, ik ben veel meer dan dat; ik ben een creatieve, enthousiaste, optimistische, fanatieke, voor-iedereen-klaarstaande (als het lukt, dat dan weer wel) vrouw met toevallig een lijf dat niet de kant uit wil die ik graag uit zou willen. Een fysieke uitdaging dus. Een uitdaging met een sterke eigen wil. Een wil die me jaren op de been heeft gehouden, maar die tegelijkertijd ook mijn allergrootste valkuil is gebleken. Ik ga door tot ik erbij neerval, letterlijk.

Maar…

Er zijn die dagen, de dagen dat de pijn het niveau donkerrood bereikt, de dagen dat je na inspanning van één minuut al total loss op je bed terug ploft en weet dat dit ‘m weer eens niet gaat worden. De dagen dat je hoofd een en al watten en zaagsel is, door de hogere dosis morfine, door het gebrek aan een nacht doorslapen omdat je kop juist in de nacht een mega massa aan ideeën moet spuien waar je weer niks mee kunt op dat moment. Die dagen, dat je niet eens in staat bent een fatsoenlijke maaltijd te bereiden voor je gezin en je jezelf er weer op betrapt dat je Domino’s niet kunt missen, dat een boterham smeren echt teveel gevraagd is. Dat je als een autist op het toilet heen en weer schudt omdat je niet meer weet waar je het zoeken moet van de pijn. Op die dagen is dit hoe je je voelt, een kneus, niet in staat om mee te draaien in wat, de ‘normale’ wereld? Nee, niet in staat om zelfs mee te draaien in je eigen beperkte wereld. De wereld van een kneus is je zelfs dan teveel en that sucks, a lot..