Ineens komt het op, als je denkt dat je er nu echt wel overheen bent, dat je het nu echt geaccepteerd hebt, als je denkt dat het je niet meer raakt…

Waar heb je het over? Goede vraag, ik heb het over het gemis van het sporten. Volgens mij gaat het nooit meer over, je denkt dat je eraan went, of misschien hoop je dat je eraan went, maar het went nooit, niet echt in elk geval. Van de week kochten mijn mannen samen een bloedmooie mountainbike op marktplaats en oh wat zou ik dan ook graag weer een rondje fietsen. Daarbij vergeet ik voor het gemak dat ik altijd enorm pijn in mijn reet kreeg van fietsen (heb ooit in een ver verleden in een ‘stoere’ opwelling besloten 100 kilometer te gaan fietsen, daarvoor kwam ik niet verder als een kilometer als tien, dus mijn achterwerk voelde aan als een landschap vol bulten, bont en blauw dus). Ik heb ook een paar jaar aan spinning gedaan, zeemleren lapje in de broek bracht weinig verlichting, fietsen (tenminste sportief fietsen) en ik hadden een soort haat/liefde verhouding, maar ik mis het toch, ook al is het alleen maar omdat ik het niet meer kan.

En dan sta je op op zondagmorgen, muziekje aan (standaard hier, even terug naar onze jeugd, muzikale opvoeding voor zoonlief), ‘spotify Tinus’, zo noemen ze mij omdat ik heel veel titels en bijbehorende artiesten weet (van vroeger he, nu niet meer) en dan wil je dansen, maar je benen willen dat niet. Zie je hardlopers en ook al had ik ook daar een haat/liefde verhouding mee, dat lukt ook niet meer. Hardlopen was ook zo’n dingetje bij mij, ik had er een bloedhekel aan, ik raakte nooit in die ‘flow’ die ze mij beloofd hadden, maar ik heb een stemmetje in mijn achterhoofd dat mij aanspoort tot net zo lang lopen tot je erbij neervalt. Geen gebrek aan doorzettingsvermogen hier, eerder andersom.

Daar loop ik ook tegenaan bij mijn hedendaagse ‘sport’, ik hoepel braaf dagelijks mijn minuutje, in mijn hoofd klinkt dan dat stemmetje, je kunt er best vijftig meer en dan nog vijftig. Daar waar sommigen aangespoord moeten worden, moet ik mijn uiterste best doen het echt bij het minuutje te houden. Oh wat wil ik graag meer, oh wat zou ik graag weer een rondje fietsen (ik heb er de pijn in mijn achterste voor over), hardlopen, spinnen, dansen, een balletje schieten met mijn mannen, gewoon een keer los gaan, me inspannen tot het uiterste, maar helaas… ik mag me inspannen tot het uiterste in het bedwingen van mijn frustraties, ik mag trots op mezelf zijn dat ik daadwerkelijk één minuut hoepel en me níet laat uitdagen door mijn koppie tot meer, want dat zet me weer twee weken terug in het oefenen.

En voor mensen die dan gaan roepen dat sporten gezond voor je is en dat je wat meer doorzettingsvermogen moet hebben, ‘loop’ eens een paar dagen in mijn schoenen, op mijn krakkemikkige benen. Voel zelf de achteruitgang, ik heb mijn lesje geleerd, ik weet inmiddels waar doorzetten mij brengt, ik zet door op een compleet ander front, ik moet doorzetten op het inhouden en heel misschien kan ik dan ooit weer een meter of honderd lopen, een minuut of vijf roeien of een paar minuutjes fietsen en dát zou voor mij een enorme overwinning zijn.

Ik hoop dat ik ooit weer een paar minuutjes mag sporten, tot die tijd sport ik mee in mijn koppie, dans ik in mijn hoofd, lig ik met mijn ogen dicht, de muziek aan en waan ik mij terug in de jaren tachtig; ‘spotify Tinus’ danst de sterren van de hemel!