Dat klemmen kost kracht (eigenlijk zou je verwachten dat ik mega spierkracht zou hebben, maar ook daar heeft mijn natuur een stokje voor gestoken), kracht kost energie en energie, dat heb ik nie(t). Dat neemt trouwens serieuze vormen aan. Vanmorgen moest ik mijn rolstoel zes keer opnieuw opmeten omdat ik de maten vergat zo gauw ik me omdraaide om ze op te schrijven. Er vallen gaten in mijn hersenen en die worden opgevuld met een wazig niets (ik staar dan ook mistroostig in een wazige wereld van niets voor mij uit).

Dit alles is de boete van het uurtje trainen, het heeft meer impact dan ik dacht. Terwijl ik dit schrijf moet ik iedere zin teruglezen (en om te lezen wat ik ook alweer schreef en om de autocorrectie in de gaten te houden, want die maakt een sprookje van mijn verhaal met eigen inbreng). Vergeef me mijn fouten, deze mierenneuker (ik was altijd een vreselijke pietlut) is met pensioen, soort van. Mijn kop krijgt het niet meer rondgebreid, maar ik doe mijn best. Zie je, zelfs mijn hoofd is in oorlog met mij.

Ik heb grenzen overschreden en onder de consequenties geleden. Helaas waren de consequenties van blijvende aard. Daarom blijf ik dit zeggen, hyperdebiele jongelui, pas op jezelf, doe niet wat ik deed, leer van de oorlog in mij. Blijf binnen je grens, soms is het beter te leren van de fouten van een ander.

Ik wil nog even iets anders aanstippen in dit blog; er is mij ter ore gekomen dat een aantal dappere lotgenoten zijn gespot bij de mis (s) verkiezing van Lucille Werner! Ik wens ze alle succes, EDS moet op de kaart, go for it! Laten wij laten zien dat we de moeite waard zijn en dat wij zeker een plek verdienen in deze maatschappij!