Ik ben inmiddels een soort van veteraan, al jaren leef ik met chronische pijn. Al die jaren vraag ik mij bij vlagen af of ik wel echt moet liggen, of ik me echt niet aanstel, of ik mezelf niet gewoon een goede schop onder mijn reet moet geven.

Eens in de zoveel tijd komt deze twijfel weer om het hoekje kijken. En eens in de zoveel tijd schrijf ik erover. Misschien zelfs wel kort geleden, mijn hoofd laat me op dit punt weleens in de steek. Alles is als nieuw voor mij, een boek kan ik tig keer lezen, ik onthou slechts vaag dat het me bekend voorkomt, wat maakt dat ik dingen opnieuw kan kijken en lezen, ieder nadeel heeft echt zijn voordeel.

Er spelen nogal wat dingen in mijn koppie, ik ben gezegend met een brein dat voortdurend doordraait. Honderden gedachten en ideeën en dat alles tegelijk. Eén van die ideeën dus zijnde ‘moet ik mijzelf niet weer eens in beweging schoppen’. Met die gedachte in mijn achterhoofd heb ik mij maar weer eens aangemeld bij de zoveelste fysiotherapeut. Ergens in mijn hoofd bubbelt ook de gedachte aan acties in het verleden, en al geven die niet altijd garantie voor de toekomst, in mijn geval moet ik die wel serieus nemen.

Onrust, het lijkt wel of mijn lijf net zo onrustig is als de lucht buiten. Ik wil wat doen, wordt gek van het liggen (wat vaak zo is als de zon zijn uittrede doet en het vooruitzicht op een winter met Netflix zijn intrede), wil in beweging. Ik lig in dubio, een pijnlijk lijf herinnert aan een vage overbelasting en alles in mij wil nog meer belasten. Zo’n hele dag nietsdoen is zwaarder dan werken kan ik je vertellen. Ik denk dat je hiervan ook een soort burn-out kunt krijgen. Ergens in mijn hoofd brandt nu zo’n pulserende rode lamp, eh je doet niet niks, je bent keidruk! En dat ben ik ook, slechts niet fysiek. Tel ik dan niet mee omdat je het niet ziet? Ook mijn ego is weer eens in gevecht, goh, je kunt er maar druk mee zijn, met zo’n hoofd.

Ik ben mezelf even kwijt, zoveel te doen, zoveel meer te willen. De tijd vliegt, zoveel uren onbenut, zoveel minuten verloren in de mist. Ik wil wel, maar kan niet en ook al heb ik er best mee leren leven, ook al maak ik er echt het beste van en ben ik een positief mens, het steekt wel als je je beseft wat je had kunnen doen als het niet zo was geweest. De volgende vraag zijnde had ik het dan überhaupt gedaan of was ik gewoon doorgedraaid met mijn werkende leventje. Waarschijnlijk dat laatste en dat brengt mij op dat ik toch dit heb gekregen voor een reden, ik heb iets te doen en daarvoor is het nodig dat ik weet hoe het is met deze rugzak door het leven te rollen.

Deze veteraan doet wat haar hart haar ingeeft en probeert te roeien met de riemen die ze heeft. En ach dat doet ze best ok als zich bij tijden zich aanstellend voelende, gepijnigde, twijfelende kneus 😉.

Fotografie: José Donatz