Gister was een ‘jubileum’, gister was het exact 3 jaar geleden dat Alex zijn intrede deed in ons huishouden. Alex is geen persoon (niet deze in elk geval), geen dier, maar een rolstoel. Eentje met alles erop en eraan, met motor, met goede kussens, met neksteun, met ja met wat niet eigenlijk?

Het had nogal wat voeten in aarde, de komst van Alex, zeker mentaal. Fysiek was ik eraan toe, ik kon niet langer zelf rollen en ook zitten bleef echt een probleem. Dat probleem is niet opgelost en zal ook niet opgelost worden, maar Alex kan in kantelstand en daarmee is de druk van mijn bekken en dat scheelt enorm. Ik moest even wennen, was ontzettend bang dat mensen mij anders zouden benaderen. Dat ik ineens echt als gehandicapte gezien zou worden. Maf, want dat was ik natuurlijk al, Alex maakte mij niet meer gehandicapt, hij gaf mij wel meer mogelijkheden waardoor ik mij eigenlijk juist minder gehandicapt voel.

Raar, je oogt meer en voelt je juist minder beperkt. Dat is beeldvorming, dat is hoe wij als maatschappij invloed hebben op hoe een ander zich voelt. Het maakt dat je soort van bang bent iets te gebruiken wat je vrijheid geeft, alleen omdat je bang bent voor je voorkomen. Het is oppervlakkig, het is stompzinnig, het zou geen moer uit moeten maken!

Ik ben zo blij dat ik deze stap (onder lichte dwang) heb gezet! Dankzij Alex kom ik weer iets minder gebroken thuis na het kijken van wedstrijden van zoonlief, ga ik weer mee als we een dagje weg willen, ga ik weer naar de bioscoop (waar mensen mij jaloers aankijken als ik heerlijk achterover leun met mijn kussentjes). Dankzij Alex kon ik gister mee naar een Halloween horror festijn.

Alex bracht mij een stukje vrijheid en ik geniet met volle teugen! Tegen alle twijfelaars zeg ik, nee schreeuw ik, luister niet langer naar de stem van de buitenwereld, maar kijk naar mij. Als lichtend voorbeeld van geluk, zet je schroom overboord en join the gemotoriseerde club, Alex rules en ik erbij!