Je hebt van die momenten, van die momenten dat je je even terug waant in je verleden. In mijn geval ga ik dan terug naar mijn tienerjaren. Ben ik even terug op de dansvloer, want als ik iets graag deed was dat wel dansen.

Ik heb een nieuw radiostation ontdekt (voor mij nieuw dan bedoel ik), radio 10 eighties. De hele dag schalt hier mijn jeugd door de speakers. Ik ken alle nummers en zing vol (valse) overgave mee (al heb ik net als vroeger vaak geen idee wat ze nu eigenlijk zingen).

Ik heb alleen één puntje van potentieel gevaar; ik wil dansen. Gewoon zoals vroeger, voetje naar links, schuif bij en voetje naar rechts. Ik ben inmiddels wat gêne kwijt en durf mijn losse, hyperflexibele heupen in de strijd te gooien, alleen mijn losse heupen vinden dit niet zo leuk (mijn knieën ook niet trouwens).

Toch houdt mij dat nu even niet tegen. Ik doe mijn ogen dicht en dans alsof mijn leven ervan afhangt. Één nummer, eventjes los en man, wat voelt dat goed! Als ik mocht kiezen, als ik voor één avond mijn beenvermogen terug zou mogen hebben, organiseerde ik mijn eigen disco. Met discobal en laserstralen, een dansvloer en terug naar de muziek uit mijn jeugd.

Ik leg mijn zere knieën op mijn kussen en sluit mijn ogen, ik dans verder in mijn hoofd. Met mijn lijf op mijn zachte matras en mijn bilspieren dansen vrolijk liggend verder.

Oooh Sometimes…