Vandaag was voor mij een toch wel bijzondere dag. Vandaag hadden wij ons eerste evenement van de stichting. We hadden een ‘stand’ (lees tent 😉) op de Paragames in Breda. Ons drukwerk kwam gisteravond pas binnen (samengeknepen billen of het wel op tijd zou zijn), maar het was er!

Vanmorgen vroeg togen manlief en ik richting Breda, voor een voor mijn gevoel bliksembezoek. Bliksembezoek, want het gaat niet zo goed met mijn gammele lijf. De overbelasting blijft hangen en daarnaast heeft mijn hoofd serieuze kuren. Uitval in mijn gezicht, tintelingen, aangezichtspijn en ik haal woorden door elkaar. Ik maak fouten waar ik normaal prima weet wat ik moet doen, waardoor ik dingen over moet doen, wat weer gepaard gaat met frustratie en zo is het cirkeltje rond.

Daar gaat dit blog overigens niet over, medelijden niet nodig (medeleven mag natuurlijk 😉), ook dit gaat weer over (dat hoop ik althans). Het is wel een enorme alarmbel, zo van doe het even rustig aan! Een vol weekend evenement draaien is dus geen goed idee. Dat vaststellen is één, voor jezelf toegeven dat je misschien beter niet kunt gaan is iets heel anders. Zo schommelde ik de afgelopen week tussen wel en niet. Wil wel, kan niet, wil wel, beter van niet, wil wel, dat werk.

Uiteindelijk heb ik na veel wikken en wegen, na veel discussie met mezelf (en manlief) besloten dat niet gaan beter was. Er speelt meer dan alleen mijn gammelheid, er zijn ga-ik-over-of-niet perikelen, waar een flinke ik-zit-je-nu-echt-achter-de-vodden-aan tactiek benodigd was, ik moet dinsdag onder het mes (plaatselijke verdoving, maar die werken slecht en ook al zaait deze vorm van huidkanker zelden uit, een prettig idee is het niet), de week erop cardioloog, deadlines die druk zetten (wat ik dus niet meer kan hebben), het was een pittige week. Eh, correctie, het waren pittige weken, waarin ik probeerde mijn rust te nemen, maar het niet altijd even goed lukte.

Waar ik heen wilde met dit stuk is dat schuldgevoel dat weer de kop opsteekt. Ik heb voor de komende weken veel dingen afgezegd, leuke dingen, belangrijke dingen (voor mij). Dat voelt niet fijn, het voelt alsof ik mensen in de steek laat. Vandaag voelde alsof ik verstek liet gaan. Ik weet dat dit voor mezelf nodig was, ik weet dat ik beter op mezelf moet passen en dat dit een enorme stap hierin is, maar het voelt ronduit klote. Als manlief niet mee was geweest om op me te passen was ik gebleven. Maar ook hij weet dat dit nodig is, hij zit thuis met een vrouw die als hij thuis is niets kan beginnen omdat ze bezig is met andere dingen.

Ik doe genoeg, toch? Denk ik vertwijfeld, ik probeer mijn energie, mijn uurtjes ‘op’ per dag zo goed mogelijk te verdelen. Ze zitten vol opgelegde verplichtingen met zo af en toe iets leuks voor mezelf en juist dat laatste veroorzaakt schuldgevoel. In mijn hoofd ben ik advocaat en rechter tegelijk en veroordeel ik mezelf, keer op keer. Misschien moet ik eens een andere advocaat zoeken…

* Een symbolische foto, de keuzes, grote lijnen, dwarsliggers 🙄 *