Chaos
Ik verdwaal in de chaos, ben zo druk dat ik totaal het overzicht kwijt ben. Ik ben best een druk baasje. Ik mag dan wel het grootse deel van de dag platliggen, maar mijn hoofd draait overuren, zeker nu.
Er is nogal wat aan de hand, we zijn voor de stichting met een aantal grote dingen bezig die een en ander aan organisatie vergen. Daarnaast is er de zoektocht maar sponsoren, die ik zeer serieus neem. Zo serieus dat ik er ‘s nachts over droom, wat mijn nachtrust niet ten goede komt. Ik word wakker met een idee en ga dat dan uitdenken om het ‘s morgens weer vergeten te zijn. Mijn hoofd werkt momenteel verre van ideaal. Ik ben nog chaotischer dan anders, raak alles kwijt en zie door de bekende bomen het bos echt niet meer. Ik voel het aankomen, ik dender over grenzen die al honderd keer overschreden zijn. Ik voel het aan de onrust in mijn lijf, aan de emotie die zeer dicht aan de oppervlakte ligt.
Dit gevoel had ik vroeger ieder jaar aan het eind van oktober. Catalogus tijd, aan de ene kant hou ik van het gevoel van druk. Ik presteerde dan vaak het best, maar (en dit is een zeer grote maar) ik ben niet meer in staat deze druk te hanteren. EDS heeft iets kapot gemaakt, EDS heeft veel kapot gemaakt, maar ook in mijn stresshantering is er een kink in de kabel gekomen. Waar ik vroeger in soort van ‘overdrive’ kon gaan, raak ik nu bijna in paniek. Raak ik het overzicht echt volledig kwijt. Mijn oren gaan nog harder suizen dan dat ze normaal al doen, mijn buik trekt samen en mijn hart slaat op hol. Ik weet van voor niet meer wat ik van achter doe. Multitasken lijdt tot een chaotische brei fouten en in het midden zit ik, vertwijfeld om me heen kijkend naar de puinhoop die ik gecreëerd heb.
Zo voel ik mij nu ook, zoveel te doen! De tijd versneld en staat stil, tegelijk. De wereld draait in slowmotion lijkt het, maar tegelijk lijkt het of ik complete uren oversla. De beschikbare tijd nekt me weer eens. In mijn hoofd ben ik een soort van super woman die alles kan en alles aanpakt, maar in het echt bots ik weer knetterhard tegen die verrekte grenzen aan.
Alles is dubbel, ik heb een onwijs groot gevoel van dankbaarheid dat een gat lijkt te branden in mijn hart. Duizenden vlinders fladderen daar omdat ik zo blij ben met zulke mooie, lieve reacties. Met de financiële hulp die we mogen ontvangen. Compleet tegengesteld aan het gevoel dat mijn lijf me geeft. Pijn, misselijk ervan, chaos in mijn hoofd, het gevoel tekort te schieten, te falen terwijl ik er echt alles aan doe om me staande te houden heb ik het gevoel dat ik meer moet doen. Meer moet geven, maar ik geef alles.
Ik wil netwerken, ik wil creëren, ik wil fondsenwerven, ik wil schrijven, ik wil een boek maken, ik wil erop uit, ik wil zoveel. Ik wil teveel. Ik maak dezelfde fouten als jaren geleden. Mijn ambitie is groot, mijn drang mensen te willen helpen is groot, ik moet beter voor mezelf zorgen. Ik moet mijn grenzen aangeven, ik moet accepteren dat die grenzen er zijn om mezelf te beschermen. Ik ben er nog niet, nog steeds niet. Maar ik kom er wel, want nu ik dit schrijf ontwart de knoop in mijn maag, voel ik mijn hartslag rustiger worden. Schrijven is therapeutisch voor mij, jullie zijn mijn onzichtbare psycholoog (schrijf die maar op je CV 😉).
Ik zeg het altijd tegen anderen, stapje voor stapje. Rustig aan, pas goed op jezelf. Ik laat voor vandaag de dingen even zoals ze zijn. Even wat ‘me-time’, een date met Netflix. Ik help niemand als ik mezelf in een burn-out situatie breng. Ik heb een mistig brein, ik heb een pijnlijk lijf, ik accepteer mijn grens en morgen is er weer een dag. Terwijl ik dit schrijf roept een stemmetje in mijn brein, maar je kunt toch nog wel een paar mailtjes sturen. Leren negeren, wie zei dat niet meer werken simpel is?
Welkom in de wereld van een kneus 