welkomindewereldvaneenkneus.files.wordpress.com/2020/03/blog-international-wheelchair-day.m4a

Vandaag schijnt het de internationale dag van de rolstoel te zijn. In een rolstoel zitten in Nederland blijkt nog steeds een bijzonder iets. Een rolstoel jaagt angst aan, een vriend van ons riep ooit ‘als ik niet meer kan lopen, schiet me dan maar af’. Ik vond dat toen al een rare opmerking, je leven hangt toch niet af van je vermogen tot lopen? Ik ben nog steeds blij dat ik leef hoor!

Een rolstoel wordt gezien als iets soort van sneu’s bijna, alsof je niet meer compleet bent als mens. Ik zie dat toch anders, de rolstoel heeft mij mijn vrijheid terug gegeven. Zonder rolstoel lig ik binnen en is mijn wereld zeer beperkt. Ok, met rolstoel ook, maar zonder kom ik het huis gewoon helemaal niet meer uit. Kijk, dat ik zeer slecht kan zitten én slecht kan lopen is soort van dubbel pech. Toch geeft de rolstoel mij de kans er nog even op uit te gaan en daar ben ik meer dan blij mee!

Ik ben inmiddels een trotse roller. Ik geef toe, ik vond het lastig toen ik de stap naar de rolstoel moest maken. Ik zag van die lelijke, lompe oude wijven grijze bakbeesten voor me en daar wilde ik echt niet inzitten. Het zijn toch soort van je benen en jij trekt toch ook een leuke broek aan? Toen ik eenmaal kind aan huis was in het revalidatiecentrum zag ik dat rolstoelen ook echt gewoon mooi kunnen zijn. Dat maakte dat ik weleens wilde gaan kijken. Ik ging met manlief naar een testcentrum (zeg winkel) en probeerde een en ander uit. Mijn eerste Quicky was een prachtig, lichtgewicht, stoer stoeltje en ik ging letterlijk over de drempel. Een trotse roller werd ik!

Al snel bleek echter dat mijn rugproblemen te groot waren en mijn schouders te slecht. Zelf rollen zat er, zelfs met ondersteuning, niet meer in. De stap naar de elro (elektrische rolstoel) werd gemaakt. Deze ging niet zonder slag of stoot, ik wilde niet. Ik zag beren, veel beren, grote beren die lastig te temmen waren. De beren werden kleiner toen mijn omgeving mij liet weten gewoon met op stap te willen blijven gaan. Ja, ik liet mij eigen welzijn afhangen van iets idioots als beeldvorming. De elro jaagt mensen nog meer angst aan. Inmiddels hoort Alex (mijn elro) gewoon bij mij. Alex geeft mij gemak en comfort en Alex geeft mij vrijheid en een zekere mate van zelfstandigheid.

Inmiddels heb ik mijn tweede Quicky, een mooie zwarte met oranje accenten en ben ik niet langer bang voor de boze buitenwereld. Ik geniet van mijn herwonnen vrijheid en rol met trots. Ik ben niet minder waard door mijn rolstoel, ik ben ook niet meer waard erdoor. Ik ben gewoon ik, met twee wielen onder mijn kont.

Het is niet knap dat ik iets van mijn leven maak, iedereen is het aan zichzelf verplicht dat te doen (dank Waylon voor dit inzicht!). Rollers zijn net zo gewoon als lopers. Het leven is te mooi om te laten lopen…

Fotocredits: Wim Wilmers, Hans Poels, Maikel van der Beek, José Donatz