In de maatschappij klinkt het steeds vaker, de roep de deuren van de maatschappij weer open te gooien. De mensen willen naar buiten, zijn het thuis zitten zat, meer dan zat. ‘Laat de 60 plussers maar binnen, laat de kwetsbaren achter hun geraniums, laat mij eruit’. En dan? Dan laten we hen (ons?) volledig uit contact met de rest? Mag mijn 60-plus mantelzorger niet langer naar binnen? En mijn gezin? Mijn zoon die bij opa en oma de hond uitlaat? Mijn man die gewoon naar zijn werk moet? Moet ik dan maar uit ons huis? Of moeten zij binnen blijven?

Het klinkt zo simpel, hok de ouderen en kwetsbaren op. Soms bevinden de kwetsbaren zich echter gewoon onder de mensen. Zijn ze ‘undercover’, zitten of liggen ze gewoon kwetsbaar te zijn in onze samenleving. Hoe moet het dan met ons? Dit is het eerste wat door mijn hoofd schoot toen ik de opmerkingen las op Facebook, binnen een groep die het liefst de economie zo snel mogelijk weer open wil gooien. Ook in talkshows kwam deze gedachte voorbij. Het duurt te lang.

De economie lijdt, dat is duidelijk. Het laat pijnlijk goed zien waar onze eerste levensbehoeften liggen. Waar we zonder kunnen en waar niet. Waar de luxe onze behoeften heeft overgenomen zelfs misschien. We gaan soort van terug in de tijd. Terug naar een tijd toen we niet op vakantie gingen naar het verre buitenland. Toen we helemaal niet op vakantie gingen. Voor velen omdat ze dat nu financieel niet meer kunnen bolwerken, voor anderen omdat de grenzen voor hen gesloten zijn. Het buitenland is een utopie geworden, zelfs een dagje naar het strand is niet mogelijk. Het laat ons zien wie we het hardst nodig hebben, wie we missen als ze thuisblijven van hun werk en wie niet. Hoe belangrijk de ondergewaardeerde supermarktmedewerker is, hoe weinig marketing en reclame eigenlijk voorstellen. Hoe we luchtkastelen gebouwd hebben, volledig gebaseerd op ons voorkomen, op uiterlijke schijn en luxe.

Hoe moet het dan wel? Ik heb het antwoord niet. Denk er al dagen over na, ga ik naar buiten, is het het waard? Ik zat al opgehokt, mijn mogelijkheden ontnomen door het kunnen. Het niet mogen maakt mij net zo opstandig als de rest van het volk. En toen las ik vanmorgen het artikel in ‘de Volkskrant’, over de anesthesist in opleiding. Een 28-jarige die op zijn eigen IC terecht kwam, geïntubeerd werd en zelf ervaarde hoe serieus dit virus is. Hoezeer je niet veilig bent als je onder de 60 bent. Hoe ernstig het verloop kán zijn. Ik werd, terwijl de tranen over mijn wangen liepen, weer gewezen op de ernst van de situatie.

We moeten allemaal onze eigen keuzes maken. Er zullen nog veel meer slachtoffers vallen, van het virus, van de economie, van de mensen die nu geweerd worden in het ziekenhuis. Wat is wijsheid? Ik ben blij dat ik niet in de schoenen sta van de leiders van ons land, want ik vind voor mezelf de keuze al zo ingewikkeld. Het is willen versus kunnen op hoog niveau, terwijl het op micro niveau al zo verrekte lastig is. Ik hoop dat de mensen blijven nadenken, dat ze verder kijken dan hun eigen situatie. Dit virus treft iedereen op de een of andere manier. Niet alleen de ouderen of kwetsbaren, geen discriminatie, geen recht van de sterkste. Iedereen is op de een of andere manier een slachtoffer van de situatie. Iedereen is op de een of andere manier één, we zijn musketiers. Nu nog hun motto overnemen, één voor allen, maar dan ook allen voor één…