Vandaag is het de internationale dag van mensen met een beperking. Ik vind deze ‘dagen van’ altijd een beetje bijzonder. Is het zoals Vaderdag of Moederdag? Zo’n dag dat de mensen met een beperking even in het zonnetje gezet worden? Krijg ik dan vandaag allerlei bloemetjes? Zo ja, dan heb ik ze gemist.

Ach, ik weet natuurlijk best dat dit niet zo werkt. Het is de dag om een beetje extra aandacht te schenken aan de mens met een beperking. Het zou mooi zijn als op deze dag mensen een beetje stil zouden staan bij de impact die een beperking heeft op je leven. Ik noem even een heel simpel, maar veel voorkomend iets waar ik, als roller, veel tegenaan ‘loop’. De stoepen binnen ons dorp.

De stoeptegels zijn allemaal soort van drempels in het mini voor mij, met een maximaal effect. Mijn snelheid moet met zeker vijftig procent achteruit en bij sommige stoepen moet ik hem verminderen tot een ‘minder dan stapvoets’ om enigszins ongeschonden uit de strijd te komen. Ik weet dat ik een vrouw ben en dat vrouwen nogal eens de neiging hebben te overdrijven, maar dit is geenszins overdreven. Sommige stoepen kunnen zich meten met een waar lanceerplatform. Ik heb alleen geen raketbrandstof nodig voor de lancering.

Wat veroorzaakt deze problemen? Scheve stoeptegels, vaak veroorzaakt door boomwortels of door verzakking. Ik woon in een wijk met een waterdoorlatend straatbeleid en dat is een grote veroorzaker van scheefzakkende tegels. Nog erger zijn de verlaagde stoepbanden waar ik de stoep op en af moet. Ik word als een lappenpop door elkaar geschud en dat is met mijn lijf verre van prettig. De botsauto’s zijn er niets bij.

Ik heb het al eens aangegeven bij de gemeente. Sterker nog, een paar jaar geleden hebben we een van onze wethouders en een raadslid al eens plaats laten nemen in een rolstoel om het zelf te ervaren, maar voor hen dit klein leed snel vergeten. Pas als je als loper bijna je nek breekt over zo’n tegel vervloek je hem. Ik heb deze ervaring dagelijks, bij bijna alle stoepen.

Voorheen reed ik op mijn topsnelheid over de straat. Ontweek soms mij vervloekende fietsers of automobilisten (die mij een slak vinden), maar de straat is over het algemeen een stuk beter berijdbaar. Nu met Lewis is de straat echter te gevaarlijk vind ik. En met een ‘topsnelheid’ van circa één kilometer per uur de drempels overwinnen is ook voor meneer de hond geen prettige ervaring.

Het is maar een kleine greep uit het ‘kleine’ leed der mens met een beperking, maar hij is niet te onderschatten. Een rondje met het hondje wordt op deze manier standaard gevolgd door het blondje op haar kontje. Liggend welteverstaan, met een lijf dat het verzet maar heeft opgegeven.

Denk daar op deze dag van de mensen met een beperking maar eens over na als je over de stoep struint. Weggedoken in je jas, de handen diep in de zakken en de blik op oneindig.