Soms hoor ik iemand zeggen: ‘als ik in een rolstoel kom hoeft het van mij niet meer’, dat suggereert dat zonder benen het leven niet langer de moeite waard is. Ik ben tot de conclusie gekomen dat dat bullshit is. Je leven is niet afhankelijk van je vermogen tot lopen, het is ook niet afhankelijk van het vermogen tot werken. Ik denk dat dat denken wel een groot punt is. Stel dat je niet meer rationeel kunt nadenken, daar zou voor mij de grens liggen, denk ik…

Toen ik begon met revalideren op Groot Klimmendaal vond ik mij daar niet thuis horen. Daar ‘liepen’ mensen die een arm of stuk been misten, ik was vrij compleet. In mijn ogen waren zij er veel beroerder aan toe. Mijn fysiotherapeut maakte korte metten met dat idee van mij; ik had dan wel al mijn ledematen, maar had niet de beschikking erover, sterker nog bij mij deed alles het wel, maar maar even. Degene zonder been kon wel fatsoenlijk gebruik maken van zijn armen en bij mij functioneerde niets zoals het hoorde. Au, die deed pijn! Maar het was wel waar…

Die rolstoel is dus (zeker als de rest van het lijf het wel doet) best hanteerbaar. Er zijn echt gave, hippe, stoelen verkrijgbaar, die als je armen functioneren ook goed in de auto te plaatsen zijn. Onzin dus om te roepen dat ze je maar moeten afschieten als je benen het niet meer doen, best pijnlijk ook om te horen als ‘rollende’ kneus en zeker als pookje-besturende kneus, want laten we eerlijk wezen, waar zou mijn ‘nut’ dan zijn, wat zou mijn leven dan waard zijn? Heel veel kan ik je vertellen; ik mag dan fysiek niet veel meer bij te zetten hebben, mijn hoofd mag er best wezen (en mijn kneuzerige lijf ook trouwens). Ik heb ook een plaats in deze wereld en daar ben ik blij om.

Als je weer eens in aanraking komt met mensen die aandoeningen moeten overwinnen waar je niet levend vanaf komt besef ik me weer heel goed hoe blij ik ben dat ik ‘maar’ fysiek beperkt ben. Dàn weet je hoe blij je mag zijn dat je lééft, dat je mag rondrollen, in de tuin mag liggen en je verstand mag behouden, want nogmaals, ik trek daar voor mij de grens, mijn hoofd moet functioneren. En die grens van wat je als persoon aankunt, die verleg je, steeds een stukje verder. Iedere keer als je denkt nu weet ik het niet meer, ga je verder, je bent zoveel sterker dan je denkt.

Lééf, geniet, haal eruit wat erin zit, maak er wat van en wees dankbaar dat het leven je gegeven is (met of zonder beperkingen en hulpmiddelen), niet iedereen is zo gelukkig…