‘Twee psychologen heb ik versleten, bij alle twee ben ik psychisch prima in orde bevonden en toen kwam ‘wereldwonder’ nummertje drie…’

Dit schreef ik donderdagmiddag na een korte blik geworpen te hebben op een brief van Klimmendaal aan mijn huisarts. Ik dacht gelezen te hebben dat mijn klachten ‘psycho somatisch’ waren, oftewel dat de pijn tussen mijn oren zat en dat ik emotioneel instabiel was. Ik zat direct in de hoogste boom, was zwaar pissed en blies hoog van de toren. Mijn wijze vader overtuigde mij ervan dat ik beter even een dagje time-out kon nemen alvorens een kwaaie mail te sturen, en dat was maar goed ook. Ik heb eerst de brief opgevraagd en zelf doorgelezen en wat bleek, mijn reactie was nogal overtrokken. Ik dacht dingen gelezen te hebben die er niet stonden. Er stond dat de klachten somatisch waren (fysiek dus) en dat ik in fysiek en psychisch opzicht kwetsbaar was, feitelijk een angststoornis had.

Ik ga dus uit mijn dak als ik ook mijn iets van psychisch zie staan, maar ik weet inmiddels ook waar dat vandaan komt. Voordat ik een diagnose had werd mij regelmatig verteld dat ik me niet zo moest aanstellen (en geloof mij maar, ik piep niet zo snel), vooral doorgaan dus en ik ben er een paar keer letterlijk bij neergevallen. Leuk dat doorgaan, maar er waren dus (jawel, zijn ze weer) grenzen. De laatste keer was ik er bijna geweest, vijf keer de dok (huisarts) gebeld, maar mijn fijne lijffie houdt iedereen (dus ook de dok) voor de gek en daar is het echt geniaal in. Ik had een stuk of wat longembolieën (longen zaten helemaal dicht), maar ook een longontsteking die de boel maskeerde èn ik piep niet zo snel (soms is het beter dat wel te doen). Ik kom lachend (en hijgend want ik had geen lucht) binnen, dat helpt blijkbaar niet echt. Ook heb ik in de gesprekken toen vaak geroepen, goh heb ik écht wat? Waarop mijn huisarts uiteindelijk vroeg wat dat toch was met mijn ‘heb ik echt wat’. Ook volgens hem is dit een traumatische ervaring.

Ik vertrouw artsen niet meer zo snel, ze hebben het zo vaak mis gehad. Dat geldt ook voor het tweede angstcomplexje; ik ben bang voor achteruitgang. Vind je het gek? Ik ben in 3 jaar tijd van redelijk werkend en lopend naar achter de geraniums liggend en elro gegaan. En de ‘specialisten’ maar roepen, vooral doorgaan, ik ging ook door, maar in de achteruit. Ik ben het vertrouwen in mijn lijf behoorlijk kwijt geraakt. Dus blijkbaar klopt het toch wel wat ‘nummer drie’ te melden had. Al vind ik niet dat ik psychisch kwetsbaar ben daardoor. Ik vind mezelf een sterke en optimistische vrouw, een doorzetter. Menig ander zou met zwarte wolken achter het behang gekropen zijn (ik kan niet kruipen, misschien is dat het), ik heb weleens een zwarte wolk, maar da’s dan meestal een donderwolk…

Wat ik wel ben is op mijn hoede, en ik vertrouw geen arts meer op z’n blauwe of bruine ogen. Ik denk zelf, ik bepaal zelf, het is mijn lijf en ík heb mijn ervaring ermee. Ik ben en blijf baas erover en niemand trekt mij meer m’n gewrichten uit de kom om te checken of ik echt wel hyperdebiel ben. Ik denk dat het goed is dat behandelaars zich inlezen in onze aandoening, alvorens aan ons te gaan trekken. In mijn ervaring doen sommigen meer kwaad dan goed. Als ik daarmee een ‘angststoornis’ heb, so be it. Laat ze er dan maar een les uit trekken; hij is veroorzaakt door artsen en therapeuten, zij kunnen slechts helpen door me serieus te nemen. En gelukkig heb ik een huisarts die dat doet.

Dus, mijn conclusie van de dag: nummer drie was zo slecht nog nie, en eerst lezen dan blaten. Weer een wijze les voor deze kneus!