Stom hè, ik ging vroeger best vaak naar de film, maar sinds ik in een rolstoel zit heb ik een soort van ‘openbare gelegenheden drempelvrees’ ofzo. Met m’n Quicky had ik er nog iets minder last van als met Alex, Alex is toch ietsie minder flexibel en iets lastiger vervoerbaar enzo, ach, valt mee, maar ik heb toch die drempel in mijn koppie soms…

Met mijn Quicky (dat is mijn super mooie, sportieve handrolstoel (waar ik extra handen bij nodig heb om me vooruit te krijgen)) was ik weleens naar de bijna plaatselijke bioscoop geweest; we hadden gebeld of ik erheen kon met mijn rolstoel. Antwoord was ja hoor, geen probleem, ik plaats jullie aan de zijkant. Waar ze geen rekening mee hadden gehouden was dat de zijkant afloopt, ik moest me dan dus de hele film schrap zetten om niet uit mijn rolstoel te tuimelen, wat mijn benen niet kunnen, daarom zit ik erin… Ik schoof dus maar in de voor mij oh zo ‘comfortabele’ bioscoopstoel (voor mijn rug echt de verkeerde houding) om na de film als kreupele eland met pinguïnloop achter de rolstoel de bioscoop weer uit te tja, waggelen is het beste woord. Zitten wilde ik niet meer, geen groot succes dus.

Nu heb ik Alex (da’s dus mijn elro), nieuwe poging, nieuwe kansen, nieuw geluk, Alex ging mee. Ik had wederom de (nu ander dichtstbijzijnde) bioscoop gebeld en een rolstoelplaats gereserveerd. Op naar ‘the big City’ voor een welverdiend avondje uit met het hele gezin. Met onze bus naar de stad, op naar onze eerste ‘bus in parkeergarage’ encounter. Dat past echt nét, zoonlief en ik zaten met ingetrokken struisvogelnekjes in de bus (raar hè, dat je dan automatisch je hoofd intrekt, ik ben vast niet de enige dwaas die dat doet). Kneuzenplek gevonden, Alex en ik uitgeladen, op naar de lift. Tuurlijk kiezen we de verkeerde lift. Kan dat, ja dus, wij wel. Ik rol Alex de lift in en de deuren gaan direct dicht terwijl het alarm begint te piepen, Alex bleek een tikkie te zwaar (kan echt niet aan mij liggen, ik bedoel, dit goddelijke wezen is echt niet zo zwaar 😉), ik moest in in uppie in de lift, met zenuwachtige zweethandjes in lift met alarm is niet echt een zen-gewaarwording. Op naar verdieping ‘0’ en die stond… niet op de kaart. Mijn mannen stonden op de verdieping stationshal en ik stond op verdieping kantoren, bij de verzekering voor de deur (is dat een stille hint?) ietwat verdwaasd voor mij uit te kijken. Mijn hoofd laat het soms afweten, zeker bij dit soort dingen, nieuwe situaties die ik niet in de hand heb, dan raak ik in de war.

Gelukkig rende zoonlief naar boven om te kijken waar moeders was gestrand. Ik aan iemand gevraagd hoe ik dan toch een verdieping lager uitkwam, waarop bleek dat ik dan via een ander gebouw naar beneden moest en zo toch in de stationshal terecht kwam. No way ging ik nog weer in de lift met alarm in mijn uppie! Gelukkig bleek deze ons wel te kunnen dragen, aldus kwamen we toch met z’n drietjes op de plaats van bestemming. Poeh hé (om Tommie maar weer te citeren), gelukt! Op naar de bios! Geen tijd meer voor een milkshake, wel voor de ‘wall of m&m’s’, echt, er ging een wereld voor me open daar! Snoepjes in alle kleuren (maar niet voor mij, ik bedoel, ik heb mijn goddelijke lijf te behouden ehum hihi)!

Via lift A en lift B, een intern gangenstelsel ertussen kwamen we aan op verdieping 6, waar we plaatsnamen voor de film van de dag (in ons geval Jason Bourne). Ik installeerde mij met Alex op onze rolstoelplek, een lege plek naast de stoelen van manlief en zoonlief. Niet in het gangpad, niet op een schuine helling, gewoon lekker bovenaan en niet apart, echt top! Ik zette Alex in achteroverstand, kussentje onder mijn kop, beentjes gestrekt, klaar voor. Komt er iemand naast me staan, slechts kijkend, niet pratend. Die wilde er langs, maar tja, als je niks zegt, weet ik dat echt niet. Mensen, ik bijt niet en praat gewoon hoor! Ik Alex naar achter gemanoeuvreerd, mevrouw op de plaats, Alex terug in de rij (nu iets schuin om toch rekening te houden met eventuele nood wc mensjes ofzo), de film kon beginnen.

Leuke film (ik merk trouwens wel dat ik echt een miepert wordt, beeld wat scherp voor mijn zintuigen en geluid wat hard, straks doe ik net als m’n vriendin oordoppen in én een zonnebril op), na afloop snel Alex in rij-positie en wegwezen (ik voel me nog steeds een in de weg zitter), lift in én achteruit weer uit (mijn achteruitrijkunsten zijn als ik moe ben nog steeds niet om over naar huis te schrijven, ik ramde dus 3x tegen de lift aan (brengt dat dan ook geluk bij 3x?)). Goh, gelukt, zebravinkje in de plus, dat is toch wel fijn!
Nu nog terug naar de bus, zonder in de enge alarm lift te hoeven bij voorkeur. We vonden een andere ingang, ik ging als eerste, mochten de heren geschreeuw en gekletter horen, dan had de lift het begeven. Deze bleek echter gelukkig beter bestand tegen meer gewicht, zonder problemen daalden Alex en ik af in de diepere krochten van de parkeergarage. Kijk, die moet ik onthouden voor de volgende keer. Want die gaat er komen, ‘de kneus’ is on the move!