Vandaag zijn manlief en ik 18 jaar getrouwd, we zijn 25 jaar samen. We zijn door schade en schande wijs geworden. Hebben samen moeilijke periodes doorstaan, we hebben elkaar goed leren kennen, de plus-punten én de min-punten, want die heeft iedereen. Ons leven is geen sprookje, maar wel óns leven 😊.

We kennen elkaar al vanaf tiener leeftijd, zaten in hetzelfde korfbal team, dezelfde vrienden groep. Ik liet mijn oog op hem vallen en daarna volgde een vasthoudendheid waar een pitbull jaloers op zou zijn. Ik moest mijn best doen voor hem en hoe harder hij mij wegduwde, hoe harder ik vocht. Een échte stier ben ik, doorgaan tot je erbij neervalt, dat was gelukkig niet nodig, hij zag mij ook staan (al duurde het even). Na anderhalf jaar ‘daten’ gingen we ‘hokken’, een mooie nieuwbouwwoning (ook hiervoor liet ik mijn pitbull attitude zien bij de woningbouw), we hadden mazzel, door mijn wekelijkse gedram lagen we boven op de stapel.

Ik was altijd al een redelijke ‘kneus’, ik was onhandig en zeer blessuregevoelig. We kregen na een maand samenwonen onze eerste uitdaging voor de kiezen, ik raakte mijn baan kwijt. Dezelfde middag vond ik een andere, een beetje geluk en een beetje doorzettingsvermogen én een stabiele man achter mij. Die stabiliteit heeft hij vaak nodig gehad met deze hyper-flexi, ik ben een impulsief stuk vreten, niet altijd de makkelijkste. We moesten ons al snel neerleggen bij het feit dat ik niet al te veel huishoudelijke inbreng had; mijn ledematen lieten het al vrij jong vaak afweten. De blessures volgden elkaar in hoog tempo op, maar mijn lief pakte het zonder mauwen op, heeft nooit verwijten gemaakt.

Toen we trouwden kon ik bijna alles nog, lopen, sporten, werken; inmiddels is dat een heel stuk minder geworden. Mijn knieën en schouder begaven het, gevolgd door heupen en rug, vingers, het functioneert nog wel, maar maar kort. Mijn dag bestaat uit heel veel liggen en verplaatsing met Alex, maar ook hier geen gedoe, wat goed is voor jou moet je doen. De figuurlijke steun in de rug is ontzettend belangrijk voor ‘de kneus’; het is al lastig genoeg je te wapenen tegen de buitenwereld, je hebt ‘je mensen’ echt nodig!

Samen hebben we stormen doorstaan, we hebben best lastige jaren gehad, maar we hebben ze nooit op dat moment als echt moeilijk ervaren. We zijn er samen doorheen gedanst en we dansen er nog steeds doorheen, door ups en downs.
Dat is wat liefde is, er zijn, er blijven, doorbijten én genieten, samen…