Vanmorgen was het zover, de IVA herkeuring. Een tijdje geleden heb ik bij het UWV een verzoek ingediend mijn WGA uitkering om te laten zetten naar een blijvende invaliditeitsuitkering. Dit scheelt mij een heleboel stress; ieder jaar rond augustus verkeer ik namelijk in ‘herkeuringsstress’, dan gaat het UWV opnieuw bepalen of ik genoeg ben opgeknapt om weer te kunnen werken…

Helaas knap ik niet echt op, sterker nog ik heb het idee dat we nét de hellingproef hebben overleefd en mijn lijf zich een klein beetje begint te stabiliseren. Volgens mijn revalidatie arts mag ik al lang blij zijn dat de achteruitgang eindelijk geremd lijkt te zijn en is het zaak de stabiliteit te behouden, maar wie zijn wij… In mijn achterhoofd zit een hele lading sarcastische opmerkingen in de wachtrij betreffende de keuring, maar ik weet inmiddels dat die boven komen drijven uit een soort van traumatisch verleden, een diepgewortelde angst dat artsen en soortgelijken mij niet serieus nemen. Helaas berusten deze resultaten wel degelijk op waarheid en is het zaak voor mij dit verleden los te laten en proberen te vertrouwen op de toekomst. Én op het inzicht van de mij toegewezen verzekeringsarts, maar dat erop vertrouwen vind ik zo onwijs lastig!

Goed, herkeuring dus, vanmorgen togen paps (mijn vaste begeleider in deze) en ik met onze bus naar de grote stad voor een ‘meet & greet’ bij de verzekeringsarts van dienst. Tijdens ons gesprek vroeg ze mij hoe vaak ik een ‘goede’ dag had. Ik antwoordde eens per twee werken of met een beetje mazzel eens in de week. Op de weg terug dacht ik hier eens over na, het is namelijk een interessante vraag, eentje met diepgang die mijn antwoord daar mistte.

Wat is een ‘goede’ dag? Wat is ‘goed’? Als ik puur kijk naar de ‘stand van mijn fysieke ik’ heb ik denk ik maar een paar dagen per jaar een ‘redelijk goede’ dag, écht goede dagen zijn er gewoon fysiek niet meer bij. Dat klinkt heel sneu, maar dat is het niet, het is gewoon realistisch. Daarentegen probeer ik een goede dag te máken met een fysiek niet goede ‘stand van de dag’, dus ook op een niet goede dag kan ik wel een goede dag hebben. Het is tenslotte ook een soort van ‘state of mind’, je hóeft je niet neer te leggen (eh letterlijk eigenlijk weer wel, maar zo bedoel ik dat niet) bij het hebben van een fysiek minder goede dag. Snappen jullie me nog? Ik probeer gewoon het beste te halen uit de situatie, diegenen die mij écht kennen weten wel dat dat geen opbeurend lulverhaal is, maar dat ik zo in elkaar zit.

Ik heb ook daar verteld dat ik ons ‘kneuzen’ een stem wil geven met mijn blog, dat dát mijn doel is nu, dat ik wil laten zien dat ook al is je leven beperkt (en best heftig beperkt in mijn geval) je er mag zijn én nog van het leven kunt en mag genieten. Jaren lang heb ik me schuldig gevoeld op een ‘goede’ dag, schuldig omdat ik op die dag niet productief was. Ik liet mijn goede dagen verpesten door schuldgevoel in plaats van te genieten. Hoe idioot kun je wezen, alsof ik doordat ik thuis zat geen recht had op leuke dingen. Totaal verknipt… inmiddels geniet ik zoveel mogelijk van wat het leven me biedt, zéker op een zeldzame goede dag én probeer ik het beste van al mijn dagen te maken!

Dus maak ik van vandaag gewoon een goede dag, met een goede afloop, het mag tenslotte toch ook best eens meezitten op dat vlak toch?