Who the f*ck is Alex zul je je afvragen, nieuwe vriend, minnaar misschien? Nee hoor, Alex is wel een vriend, maar een elektrische, en nee niet eentje op batterijen :-). Alex is mijn elro (elektrische rolstoel), mijn buitenhuis steun en toeverlaat, die mij door de wereld helpt verplaatsen op een redelijk comfortabele manier.

Alex is een topper, hij is goed geveerd en kan kantelen, zodat ik nu bijvoorbeeld de wedstrijden van zoonlief niet alleen kan volgen, maar ook nog kan volgen zonder mezelf volledig uit de kreukels te moeten halen na afloop. Helaas zijn de uitwedstrijden niet bereikbaar met mijn Alex. Hij wíl wel mee, hij zeurt me de oren van de kop, maar hij kan niet mee. Al eens geprobeerd zo’n gevaarte in een Peugeotje 107 te proppen? Past niet (zelfs niet als ik de raampjes openzet), linksom niet, rechtsom ook niet en op de kop… niet dus. Dus Alex heeft hulp nodig, Alex heeft een bus nodig om hem (en mij en mijn mannen natuurlijk) op de plaatsen te krijgen waar hij mij graag wil rondrijden. En nee, dat gaat niet om slechts de ‘egoïstische’ uitstapjes (we zouden best weer een keertje gewoon naar de dierentuin gaan of een pretpark), maar ook om bijvoorbeeld een bezoekje ziekenhuis (tja, die staan toch best regelmatig op het programma).

Ik moest laatst naar Nijmegen, bezoekje orthopeed, Alex kon niet mee, dus mijn ‘oude’ stoel vergezelde mij. Prima voor een half uurtje, maar de beste man liep een beetje uit; 1,5 uur later zat ik er nog. Of zat, ik zat al wiebelend op twee billen roze olifanten te tellen (zonder extra pilletjes trek ik dat dus niet), sarcastische opmerkingen makend en andere patiënten afluisterend (best gehorig die kamers en ik moet toch wat doen als multi-taskend vrouwmens). Stil zitten is dan echt onmogelijk en als ik weer thuis ben is de rest van de dag afgeschreven. Als Alex me had kunnen vergezellen was ik hier iets beter uitgekomen. Alex kan de druk van mijn instabiele bekken en de wervels afhalen.
Nog een voorbeeld van een noodzakelijk kwaad, onze Oma mocht een prachtige leeftijd bereiken, maar ooit is het afgelopen, zo werkt dat met het leven. En dan is daar een afscheid, waar ik natuurlijk ook naartoe wil. Alex moest thuisblijven, er stonden mij zeven uren zitten te wachten, een echte uitdaging. Nu zul je zeggen, daar is de kneuzentaxi toch voor uitgevonden? Klopt, prachtige uitvinding, je hebt ze in meerdere soorten (en maten ook); de regio, voor (ja echt) binnen de regio, de Valys (voor verder weg) en de zorgtaxi (via de zorgverzekering). Je wordt keurig op plaats van bestemming gebracht, maar moet wel een half uur vóór klaarzitten en je kunt ook weer tot een half uur erna opgehaald worden. En bent afhankelijk van waar er nog meer mensen opgehaald moeten worden of weggebracht.

De begrafenis was in delen; eerst kerk, dan begraafplaats, dat is lastig te regelen, de taxi wacht niet op je tussendoor. Wij kneuzen moeten heel goed kunnen plannen. Alles van te voren, weinig spontane acties. En het openbaar vervoer dan, gapende gaten tussen station en trein, stationshulp (van te voren aan te vragen), vervoer van en naar station en dat voor een uitstapje, keertje winkelen, bioscoop, hoe met vrienden, onzekerheid in mijn toch al chaotische hoofd, nee dus.

Alex heeft een bus nodig, om mij te kunnen vervoeren, ik sta (eh nou lig) vol in het leven, of beter gezegd, ik wil daar staan, maar er is nog één obstakel te overwinnen. Dat stomme geld, een noodzakelijk kwaad, ah joh, paar uurtjes extra werken? Eh ja, dat ‘werkt’ dus niet meer zo, was het maar waar! Zoveel ingeleverd, deze horde moet te nemen zijn toch?

Dus Alex zegt: help, doneer, koop een boekje, een setje kaarten, hoeft heel niet veel te zijn, maar vele kleine beetjes maken een bus, voor Alex en voor Martine, zelfstandigheid, vrijheid!

Met de groeten van Alex!