Een mooie dag in juli, twee jaar geleden, ter afsluiting van een zonnige vakantie maakten we ons klaar voor een lekkere barbecue. De televisie aan op de achtergrond, mijn oog viel op een beeld, wrakstukken van een vliegtuig en ik meende te horen dat het om veel Nederlanders ging, een vlucht naar Maleisië. In mijn hoofd flitste even voorbij dat Rob (mijn ‘spiergoeroe’) die dag zou vliegen. Ik zei het hardop, voelde ergens diep in mij een onrustig gevoel van waarheid, maar drukte het weg, het zou toch niet, wat was de kans. Je ging toch niet via die route naar Bali? Maar toen ze beelden lieten zien van paspoorten met bestemming Bali wist ik eigenlijk wel dat het mis was…

De hele avond volgden we het nieuws, hielden Facebook in de gaten, probeerden te achterhalen of ze erin zaten. Misschien moet ik hem bellen, dacht ik, maar iets in mij wist best dat het zinloos was, er zou niet opgenomen worden, nooit meer. We gingen naar bed, nog steeds in ongewisse. De volgende ochtend drong de werkelijkheid met een klap tot ons door. Ze zaten erin, Rob, Barbara en twee van de kinderen, de derde was niet mee. Zinloos geweld in grote vorm maakte een eind aan zoveel levens, onze wereld stond net als dat van zoveel anderen even stil.

Inmiddels zijn we alweer twee jaar verder, er is geen dag dat ik niet even aan ze denk. Rob en Barbara hebben iets betekend in het leven van zoveel mensen, ook in het mijne. Rob snapte mijn strijd met mezelf, begreep hoe vreselijk nutteloos ik mij voelde toen ik niet meer kon werken en hielp mij, gaf mij iets te doen dat ik nog wél kon en gaf me daarmee een doel. Daarbij hielp hij me met het gevecht tegen de achteruitgang, iets waar ik altijd nog dankbaar voor ben, mede dankzij hem heb ik mijn spierkracht deels weten te behouden. Hij inspireerde mij, leerde me dat je groot moet dromen en je dromen kunt volgen. Ik droom groots, ik ga ze ook volgen en ik weet dat Rob over mijn schouder met me meekijkt, altijd. Still miss you guys!

raar
als je leven even
stilstaat
de wereld doordraait
alsof er niets is gebeurd

verwarring
als doordringt
dat ze niet terugkomen
van vakantie
nooit meer

eind van dromen
geen als ik terugkom
met achterlating
van iemand alleen
zo raar