De dag des oordeels, wanneer komt hij, bij de diagnose, bij de eerste tekenen van kneuzerigheid of elke dag? Elke dag zul je zeggen, hoezo dat? Nou, elke dag hebben we te maken met oordelen en daarmee verwant, veroordelen. Onbewust is een oordeel snel geveld…

Ik zal een praktijkvoorbeeld geven, iemand is moe. Moe is zo’n wat moet je ermee symptoom, wat is moe, wanneer ben je moe? Wat is het verschil tussen moe en lui? Ik ben mijn hele leven al moe; ik weet niet beter. Ik heb weinig energie. Vroeger, toen ik nog veel aan sport deed (jazeker, deze kneus was best sportief!), had ik veel last van ‘lood in mijn benen’. En dan bedoel ik niet het gevoel van melkzuur dat iedereen op een gegeven moment ervaart, maar het gevoel dat ik er al een marathon op had zitten, voor ik begon, blijkbaar deed mijn lijf dingen waar ik achteraf niets meer van wist. Ook op school, en later op mijn werk, had ik hier last van. Een gevoel dat veel verder ging dan de ‘na de lunch middag dip’, ik kon gewoon echt niets, mijn ogen hadden luciferstokjes nodig, mijn hoofd een kussen en mijn hersens sloegen een half uur niets meer op. Ik kon slechts wazig voor me uit staren, hopend dat het over zou gaan.

Toen ik een jaar of 30 was ging ik naar een alternatief arts. Hij had een manier om mijn energiegehalte te meten; met mijn voeten op een koude plaat werd ik aangesloten en verrek, het was geen wonder dat ik soms niet functioneerde (althans dat ik dat gevoel had), mijn energieniveau zat op 40% van dat van een gemiddeld mens. Dit bevestigde wat ik altijd al wist, diep van binnen, ik kon nooit meekomen met de dingen die anderen deden, ik wilde zo graag, maar was altijd in gevecht met mijn gestel. Niet slechts fysiek, met mijn wiebelende ledematen, maar ook qua uithoudingsvermogen. Werken, leren, stappen, sporten, ik redde het niet, maar deed het wel. En je kunt echt veel willen, maar ooit houdt het op, ik pleegde roofbouw, met alle gevolgen van dien.
Dus, wat is moe? Ik dacht lang dat ik lui was, dat ik daarom veel niet kon, ik veroordeelde mijzelf. En ik oordeelde hard over mezelf, ik heb mijn lijf veel dingen aangedaan die ik had moeten voorkomen. Deels om het (ver)oordelen van anderen te voorkomen (tuurlijk kon het me wel wat schelen wat anderen dachten), maar vooral door mijn eigen, perfectionistische standaard. Ik vond mezelf nooit goed genoeg, er was altijd ruimte voor verbetering op ieder front.

Inmiddels weet ik beter (eh, meestal), ik probeer hard te werken aan milder zijn, voor een ander, maar ook voor mezelf. Ik leg de lat te hoog, als ik besluit de knop om zetten en te gaan trainen (omdat het reva centrum het niet aandurft, doe ik het toch lekker eigenwijs ‘zelluf’, met alle gevolgen van dien), dan ga ik, dan dender ik met dat willetje alle grenzen over om vervolgens weer beroerder uit die strijd te komen. Ik heb de ervaring en tòch zit diep van binnen die angst dat mensen me lui vinden (en waarschijnlijk komt dat omdat ik mezelf zo veroordeel).

Mensen zijn hard naar elkaar, zeker bij een onzichtbare aandoening; die heeft toch geen parkeerkaart nodig, kan prima lopen? Pfff, lui wezen, ligt de hele dag in d’r nest, hoofdpijn, iedereen heeft weleens hoofdpijn en, mijn favoriet, iedereen is weleens moe, kom op, van bewegen krijg je energie. We doen het elkaar aan, we spiegelen met dit gedrag onszelf, veroordelen daarmee ook feitelijk onszelf. En ja, ook ik maak me er schuldig aan, ik ben hard, naar mezelf, maar ook naar anderen. Maar ik ben me er meer bewust van tegenwoordig en als ik het denk, denk ik er nu achteraan ‘Reesink, eerst verder vragen, dan reageren’, het is een proces.

Oordelen, we doen het allemaal, zelfs degenen die denken het niet te doen. Is er een verschil tussen een mening en een oordeel? Ik probeer dat verschil te maken, ik probeer mijn mening te vormen, zonder te oordelen, zonder te veroordelen. Het zou fijn zijn als ik dan ook niet veroordeeld zou worden op mijn mening…