Prachtig bedacht door de heren en dames politici; hulp voor de kneuzen, hoeveel, wanneer en wat het kost wordt bepaald door de gemeente en het is per gemeente verschillend wat zij vinden dat nodig is en wat dat mag kosten. Waarom zouden we tenslotte hierin in heel Nederland dezelfde regels hanteren nietwaar?

Zo kan het dus voorkomen dat je in plaats A recht hebt op huishoudelijke hulp en in plaats B niet. Of dat persoon A emotion wielen (rolstoelwielen met aandrijving) en een scootmobiel mag hebben en persoon B niet. Of dat er ‘in de regelhantering’ van gemeente A wordt gevonden dat je voor deze wielen moet betalen en in B, je raadt het al, niet. En wij moeten onze weg zien te vinden in al deze dubieuze reglementen, die blijkbaar per gemeente kunnen verschillen.

Ben je het ergens niet mee eens, is dat lastig. Waarom zul je zeggen, gewoon je smoel opentrekken, doe je normaal ook. Dat klopt, maar de medewerker die bepaalt of jij ergens wel of geen recht op hebt, bepaalt dat ook voor je volgende aanvraag. Je bent dus afhankelijk van ze en ze kunnen het je best lastig maken. Ik ben afhankelijk van mijn elro of mijn rolstoel, van mijn traplift en het zal er in de toekomst niet beter op worden.

Daarnaast hebben wij kneuzen te maken met de mooi bedachte ‘participatie maatschappij’, een ander woord voor ‘je zoekt het maar lekker zelf uit’. De mensen in je omgeving moeten jou helpen. Nu zijn de mensen in mijn omgeving vrij druk. Iedereen heeft z’n eigen dingen: gezin, hobby’s, werk (niet per se in die volgorde) en die zitten echt niet te wachten op het poetsen van mijn huis. Sterker nog, ze huren zelf hulp in voor hun huis en niet om dan vervolgens hetzelfde hier te gaan doen. En begrijp me niet verkeerd, men wil best een keertje voor mij stofzuigen hoor, maar ik kan toch moeilijk verwachten dat deze druk bezette mensen in hun vrije tijd mijn badkamer gaan doen? Moet ik er dan naast gaan zitten met een bakkie thee en een Bossche bol en toekijken terwijl mijn vriendinnetje poetst? Want ik probeer ze eens per twee weken te zien om bij te kleppen, onder het genot van schoonmaakwerkzaamheden dan maar? Ergens denk ik zomaar dat dat niet gaat werken (dan gaan ze liever werken). Ze kunnen het allemaal leuk bedenken en theoretisch zal het allemaal best leuk ogen op zo’n blaadje papier, maar in de praktijk is dat anders. Dan vraag je toch gewoon je moeder? Ja, maar die is ook toe aan een beetje rust, heeft ook haar eigen dingen, past ook nog op, doet al boodschappen en kookt voor me. Die heeft haar dag ook meer dan vol. Dus heb je geen andere keus dan toch aan te kloppen bij, juist, de WMO.

En denk niet dat het dan gratis is, dat wij kneuzen weer eens bevoordeeld worden, want hier hangt een prijskaartje aan. En dit systeem kijkt slechts naar wat er binnen komt en niet naar wat er uit gaat per maand. Een medekneus van me betaald een werkelijk debiel hoog bedrag voor een scootmobiel, alleen omdat de heren en dames die de kneuzenvoorzieningen maken niet nadenken over dingen waar wij tegenaan lopen. Maar ach, dat zijn we dan ook wel weer gewend eigenlijk, want daar ‘loop’ je als kneus dagelijks tegenaan. Denk aan zoiets simpels als een sporthal proberen binnen te komen in je uppie. De deur gaat naar je toe open, met een dranger. Moet je eens proberen in een scoot, jij eruit, deur open, scoot weer in, deur weer dicht… Of in een rolstoel met eruit schietende schouders? Het ziet er bijzonder grappig uit, maar als je er wekelijks mee te maken hebt is de lol er wel van af.

Ik rond af, ik kan uren doorzemelen hierover. Ik wilde slechts laten zien dat het allemaal makkelijker lijkt dan het is. Wij zitten echt niet te wachten op inmenging van anderen, je moet met je bevallige billetjes bloot en dat vind ik in dit geval echt niet plezierig. Regelgeving in ons land wordt voor mensen die niet ‘normaal’ meedraaien niet makkelijker…