Mensen vragen mij heel vaak of ik mij niet verveel. Het antwoord is integendeel; de tijd vliegt voor mij misschien nog wel harder dan voor een ander. Klinkt raar, ik weet het, als je zoveel uur per dag plat ligt verveel je je toch te pletter?

Ik zal proberen uit te leggen hoe dat werkt. Allereerst kom ik ‘s morgens pas laat mijn bed uit, voor een uur of tien ben ik gewoon niet klaar om op te staan, dat is geen ‘mindset’, mijn lijf is gewoon nog niet wakker. Ik ben niet zo egoïstisch dat ik zoonlief alles zelf laat doen, eh nou, ik ben ‘aanwezig’ op de keukenvloer, om een half (nog slapend) oogje in het zeil te houden. Maar daarna duik ik mijn inmiddels niet meer zo warme bed weer in. Tegen tien uur ben ik redelijk wakker en dan moet ik aankleden, douchen (eh andere volgorde), eten, de dingen doen die een normaal persoon ook doet, alleen ze gaan bij mij iets minder snel. En dan is de energie alweer op. Maar daar leg ik mij nog niet bij neer, even achter de computer en dan is het twaalf uur en dus alweer ruim tijd voor rust.

En geloof me dan ben ik moe, serieus moe. En ik heb nog amper wat gedaan. Daar zit een punt in dus, ik wil nog van alles, maar moet wachten tot ik a- weer energie heb en b- mijn zenuwen in de benen weer gekalmeerd zijn. En dat duurt lang, te lang. Met een beetje mazzel kan ik ‘s middags nog iets doen, een shirtje maken of zo, beetje serie kijken en dan moet ik alweer beginnen met koken (of in geval van een echt al teveel gedaan de hotlijn naar Domino’s bellen), eten en dan is het alweer avond. ‘s Avonds lig ik, kijk wat tv en met een beetje geluk kan ik het volgen (met een beetje pech heb ik de volgende dag iets terug te kijken, zo hou je de verveling ook buiten de deur). Weet je wat een voordeel is van zo’n weigerend geheugen? Je kunt alles honderd keer opnieuw lezen of kijken, het houdt je van de straat.

De dagen vliegen voorbij, de buitenwereld draait op een tempo om mij heen dat ik niet bij kan houden. Vanmiddag was ik even boven bezig, een verjaardagscadeautje knutselen, een labeldoekje en dan ben ik de weg kwijt. Weet gewoon niet meer wat ik aan het doen ben en welke stap de volgende is. Komt er dan ook nog een vraag tussendoor is het kortsluiting in mijn hoofd; een verdwaasde blik, een snauw, ik ben dan echt in de war.

Ik heb structuur nodig, moet terug naar mijn babytijd denk ik; de 3 R-en, Rust, Regelmaat en die derde vindt manlief dan aangenaam Reinheid, oftewel geen zooi in huis. Ik wil geen zooi in mijn hoofd, blijkbaar kan ik in chaos niet langer functioneren. Helaas omschrijft chaotisch wel het best mijn persoonlijkheid, Reesink, you’ve got a problem…