Het valt mij flink tegen dat de instanties het hier behoorlijk laten afweten. Niemand in het ziekenhuis die zich afvraagt hoe de twee kneuzen zichzelf moeten redden. De communicatie is ook niet echt geweldig, je wordt naar huis geschopt met een ‘veel succes’, maar we hebben geen idee wat nu wel en niet goed is. De WMO laat ons ondanks een spoed hulpvraag gewoon doormodderen. Gelukkig hebben we vrienden en familieleden die af en toe kunnen bijspringen, maar dit is niet iets dat je weken kunt volhouden. Ik ben geen ‘Saartje’, dat mutsje heb ik, met plumeau en al, al een tijd geleden aan de wilgen gehangen, naast mijn camera. Ik probeer het wel, maar als ik één ding afgerond heb zijn de rode blossen op mijn wangen geen teken van Hollands welvaren, maar van hopeloze overbelasting. En om mijn moeder nu zes weken lang op te zadelen met het huishouden is gewoon geen optie (geen gezonde in elk geval).

Beroepskeuze twee werd geboren uit irritatie; een bijwerking van de morfine is jeuk en manlief vond zijn haar behoorlijk in de weg zitten bij de krabacties. Het moest eraf, helemaal! Dat kon ik best zelf (kijk, ik heb de peuter weer uit de kast getrokken). Tondeuse geleend en hoppakee, weer eens wat anders. Verschillende standjes geprobeerd (je moet toch wat), maar helemaal netjes was het nog niet (ook hier geldt, oefening baart kunst), steeds een beetje korter, een beetje minder scheef en voilla, het is gelukt!

Wel is gebleken dat ik ook geen kapster genen heb, maar ach gelukkig hoef ik toch geen beroep meer te zoeken, dus die keuzemogelijkheden hang ik wel naast mijn mutsje en mijn camera. Zijn de wilgen vast versierd voor de kerst.