Ons leven is er vol mee, keuzes; eet ik wel of niet (geen gezonde keuze) snoep ik wel of niet, is bewegen nu beter of toch niet, is al dat liggen nu wel goed of juist niet, rook ik wel of niet en degene die mij een tijd lang (en nog steeds eigenlijk) bezighield, ben ik een orgaandonor of toch niet.

Buiten de discussie om of ze met mijn aandoening iets aan me zouden hebben is dat mijn interne vraag. Het is natuurlijk een ‘hot item’ nu de kamer je tot een keuze wil dwingen. Dat je een keuze moet maken vind ik overigens prima, maar ik vind wel dat je alvorens je een keuze kunt maken, je goed geïnformeerd moet worden en ik denk dat de informatie te eenzijdig is.

Even terug naar een jaar of wat geleden. Als je me toen deze vraag had gesteld had ik met volle overtuiging geroepen, ze mogen alles van me hebben! Waarom ook niet, ik bedoel ik heb er dan zelf niets meer aan en ik help graag andere mensen. Wat is er dan mooier dan dat jij een ander kunt laten voortleven, toch? Dat is dan ook de slogan waar de overheid op steunt, waarmee ze de harten (in dit geval letterlijk) van toekomstig potentiële donoren proberen te winnen. En in deze visie van toen zou ik mij er helemaal in kunnen vinden. Zoals ik al schreef, in mijn eerdere visie…

Waarom dit omgeslagen is in een twijfel status komt door een tweetal redenen. De eerste is wat de meeste mensen als ‘wazig’ beschouwen. Verschillende wetenschappers en artsen zijn het erover eens dat er zoiets bestaat als het orgaan geheugen. Dit verklaart waarom sommige orgaan ontvangers een verandering ondergaan of dingen weten van hun donor (zonder dat die dingen bekend zijn). Op zich geen probleem, maar de donor ‘mist’ bij de overgang deze herinneringen en is incompleet tot het orgaan ook sterft. Dit kun je geloven of niet, hoe dan ook is niet alles te verklaren. Natuurlijk kun je hieraan voorbij gaan, je doet tenslotte iets goeds en als karma bestaat zou dit niet afgestraft kunnen worden zou je zeggen.

Buiten dat is er de discussie rondom het fenomeen ‘hersendood’ en dit is het deel dat mij de kriebels geeft. Hersendood is een door de wetenschap bedacht fenomeen. Ik las in het boek van Hans Stolp hierover dat er ook niet zoiets bestaat als ‘nierdood’ of ‘leverdood’. De hersenen zijn ook een orgaan, maar als deze niets meer waarnemen ben je dus hersendood, wat dus gelijk staat aan dood. Maar je bent niet dood, je leeft nog. Je ondergaat chirurgie zonder narcose, maar kunt pijn voelen, je onderbewustzijn registreert alles nog. Je sterft op de operatietafel, kunt niet reageren, maar leeft nog wel. Google maar eens op het lazarus syndroom, waar hersendode patiënten reageren wanneer hun organen verwijderd worden.

Ik pleit niet tegen orgaandonatie, het is prachtig als je een ander kunt helpen als je er niet meer bent en ieder moet voor zichzelf bepalen of hij dit wil of niet. Maar ik vind wel dat iedereen recht heeft op alle informatie alvorens hij toestemming geeft. Geloof je het niet, helemaal prima, maar frummel niet zoals bij zoveel dingen de andere kant van het verhaal weg. Lees je in en kies met overtuiging. En veroordeel een ander niet op zijn of haar keuze.