Ik sta er eigenlijk niet meer bij stil, maar vorige week werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Mijn leven wordt beheerst door mijn medicatie, ik ben wel degelijk afhankelijk van mijn pilletjes en pleistertjes. Ik kan niet zonder en dat werd vorige week pijnlijk duidelijk.

Ik heb verschillende medicijnen, al een paar jaar slik ik lyrica (een anti-epilectica met als bijwerking dat het helpt tegen zenuwpijn). Ik begon met amytriptiline (wat eigenlijk een anti-depressiva is met dezelfde bijwerking) maar dat hielp bij mij niet, Lyrica wilde ik eigenlijk niet (dat heeft bij sommige mensen aankomen als bijwerking en dat wilde ik ook niet, pijn ook niet, was nogal een dilemma in mijn hoofd), maar ja moest wat en het pakte bij mij goed uit. Het werkt wonderwel tegen mijn zenuwpijn, de eerste weken was ik er strontziek van (liep overal tegenaan, zag dubbel, was 24/7 bezopen voor mijn gevoel), maar als ik iets heb is het doorzettingsvermogen en het kwam gelukkig goed.

Vorige week had ik een beetje een miscommunicatie met de assistente van dok en miste ik een dag mijn lyrica. Dat heb ik geweten, ik was serieus ziek; koorts, overal pijn en een rusteloos lijf (niet onderschatten, ik kan het er niet even ‘uit lopen’). Ik dacht dat ik gek werd! Het verminderde pas na inname van een nieuw pilletje, afkickverschijnselen dus. Met grote gevolgen want mijn INR waarde (wordt gemeten door de trombosedienst, ik ben door longembolieën in het verleden nog steeds een risicofactor voor nieuwe) is volledig van het padje, ik ben helaas weer 3x per week aan de (prik)beurt en we moeten zien dit weer op orde te krijgen. Het blijkt dat koorts en stress (beide waren in overvloed aanwezig vorige week) daar de boosdoener van kunnen zijn. Grote gevolgen van een ‘vergeten’ pilletje.

Naast de lyrica heb ik een behoorlijke dosis fentanyl (een soort morfine), ik heb veel soorten pijnstillers geprobeerd, dit is de enige die een beetje wat doet. Ik heb jaren zonder pijnstilling doorgeploeterd maar ben tot de conclusie gekomen dat het leven mét toch voordelen heeft (nadelen ook overigens, maar het is een optelsom). Grootste nadeel van de fentanyl is de mist in je hoofd, dat is de reden waarom sommige mensen blijkbaar verslaafd raken aan dit soort medicijnen. Ik vind het juist het grootste nadeel, mijn lijf moet verdoofd, wil juist mijn hoofd graag helder houden.

Tuurlijk is het rotzooi, ik zou graag zonder willen, maar leef maar eens altijd met een allesoverheersende pijn in je hele lijf, ik geef het je te doen. Pijnvrij ben ik niet, zelfs niet met mijn vele pleistertjes, maar het haalt de scherpe kantjes er wel af en dat is prettig (understatement). Ik moet met mijn zorgverzekering in overleg voor de gezondere, natuurlijke, groene variant, want ik zou graag overstappen naar het spul wat ik ooit probeerde in mijn jeugd (was ik toch helderziend misschien). Raar eigenlijk, hebben ze iets dat goed werkt, beter is en goedkoper, willen ze er niet aan (is met zoveel dingen zo, kortzichtigheid der wetenschap), ik heb hoop, ga de overstap voorzichtig proberen te maken, ooit.

En dan vul ik nog aan met oxycodon (ook een morfine variant), dat zijn mijn geval-van-nood pilletjes (ik verlaat het huis niet zonder). Ben ik verslaafd? Ik denk een dikke ‘ja’, maar ik heb geen behoefte aan afkickprogramma’s. Ik ben op de hoogte van de minpunten en accepteer die. Pijn is een monster dat je besluipt van achteren, een sluipmoordenaar. Je kunt je niet voorstellen hoe het voelt dit dagelijks door je hele lijf te voelen (zoals ik mij niet kan voorstellen hoe een leven zonder voelt) en daar ben ik blij om hoor (voor wie het niet voelt bedoel ik).

Maar goed, pijnstillers dus, ik schreef net een stukje over ‘mijn held’ (in dit geval de morfine bedoelend), deel hem toch even, het zegt alles.