Gisteren was een grote dag, voor mij althans. Jaren heb ik gezocht, me vertwijfeld afgevraagd of ik dan echt de enige échte vrouw was in mijn vriendenkring, maar mijn zoektocht is ten eind, ik heb haar gevonden!
Dit intro vergt enige uitleg denk ik, het zit zo. Ik hou van winkelen en dan bedoel ik écht winkelen. Niet het naar de stad met manlief, waarbij ik al twijfelend kijk naar een leuke trui of schoenen en manlief al zuchtend buiten de winkel op mij wac…ht (en zoonlief reageert tegenwoordig precies hetzelfde). Staat je gewéldig, echt? Ja zeg ik toch (en toch voel ik ergens dat het iets minder gemeend is als ik zou willen).
Winkelen is iets dat ik al jaren niet meer doe, ten eerste was er mijn ‘slecht kunnen lopen’ dingetje. Toen kreeg ik de rolstoel (met bijpassende drempel, leuk de eerste keer schoenen kopen (en proberen) in rolstoel, verbazingwekkende act voel je je) en daarna kwam Alex (weet je nog, elektrische Alex, die zonder batterijen) én mijn bus. En nu kan ik weer, niet te vaak natuurlijk (mijn lijf vindt het tenslotte nog steeds erger dan mijn portemonnee en dat zegt wat), maar ja, niemand wilde mee. Geen van mijn vriendinnen bleek dezelfde genen te hebben als ik, dacht ik…
En toen was daar een vraag, ‘ik moet een nieuwe jas, zin om mee te gaan?’. Eh jaaaaa, het maakt mij niet uit wat je wilt kopen, als ik maar mee mag het te gaan kopen! Soms moet het, soms moet je shoppen (ikke wel tenminste) en wat een match zijn wij in de stad. Ik bedoel, rustig kijken, meerdere winkels (en ja ook stoppen waar je gestart bent mag), lunch (met taartje) en dan ook al vind je niet wat je zocht het doorzettingsvermogen hebbend een afspraak te maken voor een volgende keer (binnen een half jaar).
Kijk, zo hoort dat, dat is wat deze vrouw soms nodig heeft en ja dan is het in mijn geval letterlijk ‘shop till you drop’, want de volgende drie uur lag ik op apegapen, maar ach, who cares….
Welkom in de wereld van een kneus 