‘s Avonds had ik een eetafspraak met een aantal ex-collega’s. Uit eten gaan doe ik zelden, nogal een gedoe met Alex zo’n restaurant in, vooral het manouvreren tussen de tafels door. Ik voel me al snel in de weg zitten. Je hebt mensen die anderen bijna ondersteboven rijden, luid roepend ‘ga eens aan de kant!’, ik ben niet dat type, ik ben eerder degene die zich ergens in de hoek neerzet en daar veilig blijft zitten. De grote mond die ik normaal heb gaat dan dicht en ik maak mij het liefst zo ongezien mogelijk. Alhoewel ik best gewend ben met Alex in het openbaar te verschijnen, is dit nog wel een ‘dingetje’.

Het etentje was super, zo leuk om weer eens bij te praten, zo leuk ook dat ze nog met mij bij willen praten! Ik ben al met al toch al vijf jaar weg en dat is zeker in de ‘normale’ wereld best lang. Geslaagd dus, eenmaal thuis heb ik direct mijn bed opgezocht want zo’n avond kost me bakken energie (weer zo’n frustratiepuntje, zo graag willen, maar slechts half kunnen).

Vandaag weer een drukke dag, allereerst een fotoshoot voor mijn volgende project qua promotie, ik kom in UWV Perspectief. De juiste doelgroep, een klein artikel met een verwijzing naar de website, top toch?! Een zeer vriendelijke fotograaf kwam hier thuis een poging wagen tot het portretteren van ‘moi’, wat ik gezien heb zag er goed uit, ik ben zeer benieuwd!

En dan had ik nog een afspraak bij mijn vrienden van Livit, mijn splint was gebroken en ik kan echt niet zonder. Hij wordt netjes gemaakt (ik heb zolang die van zoonlief maar geleend, die past mij ook) en de rest moet in de revisie. Een aanvraag bij de revalidatie arts moet daarvoor gemaakt. Overigens was ik zeer blij verrast met mijn raldaar; de eerste vraag was ‘heb jij Ehlers Danlos?’, één van de weinige mensen die zich er ook echt in verdiept had! Wat mij betreft dus een absoluut blijvertje, iemand met begrip, een meedenker, top!

Nu ben ik dus echt gesloopt, het is einde oefening, morgen nog een paar kleine dingetjes afwerken en dan rust pakken. Ik ga weer over mijn grenzen, ik merk dat ik fouten maak, de concentratie is zoek en mijn pilletjes lijken weer op snoepjes. ‘At ease soldier’, weer een stapje dichterbij mijn doel, dat is een fijn gevoel!