Terwijl we het terras opreden dacht Alex dat is ver genoeg. Gelukkig waren wij geïnstalleerd met een drankje en de menukaart. Eerst de storingsdienst gebeld, uitgelegd waar we zaten (op het terras, het enige blondje in een elro) en wat het probleem was. Gelukkig was er een monteur in de buurt en die kwam een kleine drie kwartier later. Het probleem was vrij snel duidelijk, de accu’s waren beide aan hun eind gekomen. Daar moesten nieuwen in alvorens ik weer richting huis kon. Er werd gebeld met collega’s en de dichtstbijzijnde bus met volle batterijen bevond zich twintig minuten verderop. De monteur op weg en voor mij begon het wachten.

Mijn vriendin moest weer op pad en ik zat aan het pad van het pad… bestelde mij nog maar een kopje thee, maakte her en der een praatje met een voorbijganger en wachtte en wachtte en wachtte (wachten duurt best lang voor je gevoel). Met een zere bips van de rieten stoel (mijn achterwerk is een ietwat luxere variant gewend) en een zere rug van het zitten begon ik mij in ietwat vreemde houdingen te wringen. Op dat moment zag ik licht aan de horizon in de vorm van Harm, ‘mijn’ monteur, daar was hij weer met twee nieuwe accu’s op zijn rug. Binnen tien minuten was het klusje geklaard en was ik op weg terug naar huis.

Op zo’n moment dringt pas echt tot je door hoe kwetsbaar je bent, ik loop niet meer eventjes naar de winkel, ik zit vast op het terras. Gelukkig in de zon, maar je kunt het ook anders treffen. Chapeau voor RSR, de storingsdienst kwam me snel redden, ik ben ze dankbaar. Zonder hen ben ik met pech nergens! Dat besef komt best aan, maar toen ik vandaag met Alex naar het stembureau reed in de zon voelde ik vooral dankbaarheid. Na al die maanden binnen lonkt buiten harder dan ooit. Ik ben weer mobiel en ik race weer vrolijk rond!