Vanmorgen hielden wij weer onze eigen zondagochtend muziekshow. Zoonlief heeft drumles op school en zou graag een drumstel willen. Dat bracht het gesprek op muziekles bij ons op school. Ik moet zeggen dat ik daar niet geheel zonder kleerscheuren af gekomen ben.
Mijn muziekleraar was een oudere man, dol op zingen, maar dan alleen als je dat ook daadwerkelijk kon. Ik hield van zingen, mijn hele basisschooltijd bracht ik luid blèrend door. Dat het niet helemaal toonvas…t was, ach daar hield ik mij als overenthousiast kind niet zo mee bezig. Ik hield optredens met zang en dans (en papiermachee rokjes) op school, deed mee aan de bonte avond, zonder gêne, zonder schaamte.
En toen was daar de nieuwe muziekleraar, die een cijfer gaf voor zingen. Die zijn bril scheef zette als je het verprutste. De hele klas (op één na) in de stress, je zit in de pubertijd, je bent op je kwetsbaarst en wordt voor de hele klas op scherp gezet. In mijn hoofd dacht ik slechts ‘laat mij na iemand komen die niet de sterren van de hemel zingt’. Dat ging goed, zij het dat diegene de mond potdicht hield. Toen moest ik, met het zweet in mijn handen en een trillend stemmetje zette ik in op de noten van Pink Floyd, ik ben dus al niet toonvast en de zenuwen maakten het er niet beter op. De bril werd scheef gezet en ik kreeg een vier voor de moeite…
Nou èn zou je denken, maar het heeft een enorme invloed gehad op mijn verdere leven. Niet dat ik zonder deze afgang me ooit opgeven zou hebben voor ‘The Voice’, maar ik durfde mijn mond niet meer open te doen als er muzikale tonen aan te pas kwamen. Zelfs niet op een verjaardag, het valse kraai effect was geboren. Na de Havo ging ik naar de Pabo, het ging best ok. Ik haalde prima cijfers tot het probleem muziekles zich aandiende, we moesten solo, kleuters zong je als een ware rattenvanger naar je toe. Nooit, dacht ik, de valse rattenvangster hield de kaken stijf op elkaar.
De volgende muziekles was ik ziek en die erop ook. Het was het begin van het einde, ook tijdens de stage hield ik mijn zangnoten binnen. Ik ben kampioen in omwegen verzinnen. maar bij de stage controle viel ik door de mand. Geen muziekles gegeven, geen noot gezongen. ik begon te spijbelen en stopte uiteindelijk met de Pabo. Zo groot is de invloed van zo’n ogenschijnlijk kleine gebeurtenis.
Inmiddels (30 jaar verder) heb ik het los gelaten, ik zing wanneer ik wil, de kraai is los. Wil je me niet horen doe je maar oordoppen in. Ik heb geen zoetgevooisde stem, ben geen Whitney, Houston, zelfs geen derderangs, maar ik hou van muziek en kweel heerlijk mee. Arme buren, soms moet het even, de rattenvanger is eindelijk los van haar verleden!
Welkom in de wereld van een kneus 