Een perfectionist, dat was ik zeker, piepend en mauwend over iedere millimeter, elke komma. Hoe frustrerend als je hoofd niet goed meer meewerkt en je achteraf ziet daar je steeds meer fouten maakt. Het zet je wel met je voetjes op de vloer, het zet je op je plaats. Ik was soms ronduit irritant in mijn kommaprecisie, ik probeer iets losser te zijn, ik moet wel.
Beperkt in verfraaiing, de tijd er niet voor en vooral de energie niet meer voor. Je neemt me maar zoals ik ben, kwestie van keuzes maken.
En ja, verzwakt door sterk zijn, jaren van inleveren eisen hun tol. Het is een keer op, het houdt een keer op. Ook ik heb mijn zwakke momenten, al hou ik ze liever voor me.
Het mooie is dat al deze punten omgekeerd je kracht zijn, ik ben sterk, door mijn zwaktes, ik ben mooi in al mijn beperkingen, ik ben perfect gebroken. Ik ben ik, goed zoals ik ben!
Welkom in de wereld van een kneus 