Alweer tien jaar geleden liep ik rond op de Fotovakschool. Ik had het fotograferen ontdekt en mocht via mijn werk de basisopleiding gaan doen. Daar zou het bij blijven (dacht ik), ik fotografeerde producten en een beetje kennis van zaken is dan best handig. Thuis liep ik met paps uren langs de sloot om beestjes te ‘vangen’ en op mijn werk ‘ving’ ik alles tussen led’s en computer accessoires.
De opleiding was super, veel kijken naar de vorderingen van mijn mede-…klasgenoten en het onder de knie krijgen van de M-stand van mijn (geleende) spiegelreflex camera. Niet lang daarna kocht ik met hulp van paps mijn eigen instap spiegelreflex en een passie was geboren. Samen met een aantal klasgenoten gingen we door naar de vakopleiding en daarna volgde de specialisatie, mode en portret. Maikel en ik deelden een voorkeur voor de ietwat ‘bizarre’ foto’s en kleurden het liefst buiten de lijntjes. Vaak maakten we gebruik van de studio op school om onze ideeën uit te voeren, elkaar gebruikend als model, ook vrienden, collega’s en vage kennissen werden de studio ingesleurd. Leuke tijd!
Ik opende naast mijn werk mijn eigen fotostudio en Maikel en ik hielden contact. Af en toe spraken we af voor het aparte werk, zelfs toen ik fysiek tegen de vlakte ging. Een keer per jaar probeerden we toch nog ergens een verlaten fabriek te vinden om onze fotografische dromen levend te houden. De vorige keer was nu echter al een hele tijd geleden, in 2013 hielden we een shoot in de oude sigarettenfabriek, ik inmiddels in rolstoel.
Eind vorig jaar mailde ik de fotovakschool of we een keer gebruik mochten maken van hun studio en dat mocht! Een eigen studio heb ik al tijden niet meer en buiten is voor mij vaak te zwaar, zeker voor wat we in gedachten hadden. En na maanden plannen, afzeggen en opnieuw plannen was het gisteren eindelijk zover. Ik ben bij mijn schoonzus gaan ‘shoppen’ naar mooie jurken (zij maakt het meeste zelf, echt super mooie creaties!) en onze kapster wilde mee voor mijn haar en make up. Daar gingen we, richting Apeldoorn, de bus volgeladen met zooi. Twee meekijkende, beginnend fotografes zouden ook komen, leuk!
Eerst het haar, in de make-up en we konden ‘los’. Het was genieten, we hebben vreselijk gelachen, even terug naar ‘normaal’, even proberen te vergeten dat je ‘ziek’ bent. Heeft dit consequenties voor de volgende dagen, tuurlijk. Vannacht koorts, nu pijn, maar dat heb ik ervoor over. De eerste foto’s zijn binnen en ik vind ze echt geweldig, ik ben bevoorrecht dat ik dit toch nog af en toe kan en mag doen. Nu een keer niet als fotograaf, maar als heus model, fysiek toch iets beter te doen als zelf een hele avond fotograferen. Voor herhaling vatbaar, een super avond en gelukkig hebben we de foto’s!
Welkom in de wereld van een kneus 