Nu zijn we vijf jaar verder, vijf jaar van liggen, van veel, heel veel rust. Vijf jaar van Netflixen en lezen, ik kan overal over meepraten, qua series dan. Vijf jaar die in het teken stonden van achteruitgang, van verveling, van frustratie en van acceptatie. Vijf jaar van weinig lopen, niet meer fietsen, niet meer sporten. En nu, nu zijn er mogelijkheden, en het ultieme teken daarvan ervaar ik nu.

Ik heb gisteren gefietst, op de hometrainer, met mijn nieuwe kniebraces, onder strikte begeleiding van mijn fysio. Ze zijn groot, mijn braces, ik voel me net Robocop, maar ze functioneren, ze houden mijn knieën op de plaats. Ik loop veel beter, niet meer vanuit mijn heup. Ik heb wel meer last van mijn voeten; ik corrigeerde mijn platvoeten met mijn knikknieën en dat lukt nu niet meer. Daarom moet ik goede schoenen (aangezien ik toch niet loop heb ik super goedkope Action sneakers, maar die mogen nu ik ‘in training’ ben niet meer). Ach, ik moet nu verplicht schoenen kopen, geen straf voor deze vrouw.

Maar goed, ik dwaal af, ik heb dus gefietst en het ging goed! Tuurlijk fiets ik niet hard en niet zwaar en niet lang, maar ik fiets weer en ik heb er spierpijn van. Het voelt heerlijk, het voelt goed, mijn spieren zijn weer aan het werk en de pijn is de goede pijn. Bestaat dat dan, ja dus.

Betekent dit dat ik niet meer lig? Nee, na mijn training ben ik op, stuk en lig ik nog steeds. Betekent dit dat ik geen andere pijn meer heb? Helaas, ook dat niet, de pijn blijft, de morfine ook, maar daar heb ik mee leren leven. Wat betekent dit dan wel? Dit is hoop, dit is voorzichtig, heel voorzichtig, stapje voor stapje proberen op te krabbelen. Dit betekent dat mijn lijf toch een klein beetje op krabbelt. Is er hoop op weer werken? Stomme vraag, maar zo denken veel mensen! Je kunt meer, dus kun je dat ook wel. Maar nee, ik ben en blijf een super kneus (net als een gewone, maar dan met cape (las ik ergens in een andere context)). Het geeft niet, dat hoofdstuk heb ik afgesloten, ik maak mij nuttig op een ander front.

Vanavond ga ik proberen een klein stukje buiten te fietsen, op de e-bike. Ik dacht dat ook dat een afgesloten hoofdstuk was, maar ik mag dat boek voorzichtig open doen. Niet te veel, dat zal nooit meer lukken, maar een klein stukje. Iedere meter is er één en iedere meter is een stukje zelfstandigheid terug. Dát betekent deze spierpijn, hoop, (h)eerlijke spierpijn dus!