Ooit, lees een jaar of 12, 13 geleden, zette ik voorzichtig mijn eerste stapjes op fotografie gebied. Mijn vader fotografeerde al langer en ik toog steeds vaker mee op zijn tripjes langs de sloot, op zoek naar zoemend en vliegend gespuis. Mijn vader deed aan macro fotografie en daar begon ik dus ook. Hele einden liepen wij langs de sloot in het park bij ons in de buurt. Ik leende toen nog zijn tweede camera (een casio, mijn vader had net de Canon EOS 300 gekocht) en klooide er een beetje mee rond. Oefende met de instellingen in het park met de beestjes en door thuis in de weer te gaan met statief en teddyberen en cola blikjes.

Uiteraard wilden we graag respons op onze vooruitgang en als trouwe lezers van Zoom Magazine deed er zich een geweldige kans hiervoor voor; Zoom bleek een nieuwe gallery online te hebben voor de lezers. Een nieuwe verslaving was geboren; wij werden beide lid van de gallery. Uren bracht ik hier door, kwijlend bij sommige foto’s, voorzichtig reagerend op anderen, soms kritisch, soms me ergerend, het werd een vast onderdeel van mijn dag; ik startte de dag met Zoom en eindigde ermee. Ik idealiseerde mede fotografen en maakte vrienden (met enkele zoomers heb ik nog steeds contact), ik bevond mij in een real life soap en speelde mijn eigen rol in het geheel.

Op de gallery werden cijfers gegeven en als je hoge cijfers kreeg werd jouw foto ‘de foto van de dag’. Deze foto van de dag werd een ware obsessie, vrienden die op vrienden stemmen, de beestjes versus de portretten (meer beestjesliefhebbers 😉), een online strijd, want speelde je jouw foto in de kijker, dan kwam jouw foto in het magazine en laten we eerlijk wezen, wie wil dat nu niet? Ik heb geloof ik twee keer de foto van de dag gehaald, vooral door op een strategisch tijdstip te plaatsen (midden in de nacht, maar dat hadden er later meer in de gaten), wat een machtig gevoel vond ik dat! Kun je je voorstellen hoe het voelde toen één van mijn foto’s (met een mooi resultaat) beoordeeld werd door een echte prof. fotograaf, in het magazine! Wow, een hoogtepunt in mijn ‘leven’ als zoomer! In totaal heb ik drie keer de eer gehad in het magazine te mogen staan, geweldig!

Zoals gezegd, ik was een beginner, ik was vormgeefster van beroep, had enig gevoel voor verhoudingen, maar daar was dan ook alles mee gezegd. De foto’s van één bepaalde portretfotograaf inspireerden mij, dát wilde ik ook! Maar hoe? Ik besloot de fotovakschool te gaan volgen, eerst de basisopleiding, later volgden de vakopleiding en de specialisatie mode en portret. Een leuke tijd, ik leerde zo ontzettend veel en alles wat ik leerde kon ik toepassen én laten zien op de gallery. Van de commentaren heb ik ook onwijs veel geleerd, ik heb model gestaan voor één van degenen die ik zo bewonderde, ook daar leermomenten. Als een spons absorbeerde ik, experimenteerde met diafragma en sluitertijd (in het begin snapte ik geen moer van de termen, om er later ook zelf trots mee te kunnen schermen 😉), oefende met photoshop, ik genoot!

In die periode zijn we met een vast clubje zoomers op stap gegaan naar zee, de ‘zoommeeting’ was geboren. Volslagen onbekenden met dezelfde hobby, het was een super leuke ervaring. Ik heb heel wat jaren op de gallery doorgebracht, zag mensen komen en vertrouwde gezichten gaan, zo gaat dat. Op een gegeven moment ben ik Zoom ontgroeid; fotograferen bleef een hobby, maar was inmiddels ook gedeeltelijk mijn werk geworden. Ik had een eigen stijl ontwikkeld en verschillende stappen doorlopen op de site: van hulpvragende beginner via kritische (soms té kritisch denk ik achteraf) kijker naar échte fotograaf. Het ontbrak me steeds meer aan tijd en ik nam afscheid van de gallery, afscheid van een voor mij ontzettend mooi tijdperk, bedankt Zoom, ik heb ervan genoten!

Toen stortte ik in en kon ik mijn geliefde camera niet langer vasthouden. Ik hing mijn camera in de wilgen en ging schrijven, dat kon ik liggend wel. Maar er heeft zich een onverwachte kans voor gedaan, ik heb mijn liefde voor de fotografie weer opgepakt, mijn telefoon is het middel, hij is licht en ik heb hem altijd bij de hand. Daarbij mag ik gaan bloggen over smartphone fotografie voor Phonographer! Bewerken blijft mijn toegevoegde hobby, dat kan liggend op mijn telefoon. Er openen altijd deuren als ze ergens dicht gaan…