Steeds opnieuw komt dit besef. Ik praat (schrijf) liever over de pieken, maar de waarheid is simpel, zonder dalen zouden er geen pieken zijn. Dan zou alles hangen op dezelfde lijn, in dezelfde kleur grijs. Het is niet slechts zwart, maar ook niet alleen wit. Er is zwart, wit en veel grijs.
Gisteren was wit, gisteren zweefde ik op een piek, een hoopvol (voor)uitzicht. En ja, volledig naar mijn karakter in overdrive, ik zie dan slechts het goede en ben …overenthousiast. Gisteravond merkte ik dat ik toch mijn grens weer voorbij was. Dat uit zich in koorts, die zette dus in. Op tijd naar bed en de afspraken voor vanochtend verzet. Dit heeft maar één oplossing, vandaag in rust modus. Een zogenaamde Netflix dag, series terugkijken, nieuwe opzoeken en verder helemaal niets.
Een dal volgt op de piek, ik moet zeggen dat ik ervan baal, buiten de koorts en de zeurende rug kreeg ik vanmorgen een bipskramp aanval eroverheen. Ik denk dat ze dat bedoelen als ze zeggen ‘krijg de kramp’. Niet op te vangen, slechts doorzuchten op het ritme van (wat was het ook alweer?), ach waar zwangere vrouwen op leren puffen. Pipi Langkous zeurt in mijn kop, maar dat was ‘m niet. De hersens zijn op stoom, niet dus…
Op deze dagen zie ik het even niet hoor, op deze dagen vind ik mezelf even best zielig. Op deze dagen ben ik het zat, even in conflict. Dus ja, ik heb ze ook, de bleh dagen, de laat mij maar meevoelen met de slachtoffers in Grey’s Anatomy. Ik verslind de ziekenhuisseries vandaag, het mag. Op zwart-dag mag ik in bed met troostvoer en tv.
Morgen gaan we van donkergrijs omhoog naar lichtgrijs, op naar weer een piek. Want na een dal volgt ook weer een piek, kwestie van pieken en dalen…
Welkom in de wereld van een kneus 
Great bblog
LikeLiked by 1 person