Toen ik een jaar of zes geleden de omschakeling maakte van kneus naar serieuze kneus ontdekte ik een nieuwe manier om te leren omgaan met mijn frustraties. Een manier om mezelf te helpen bij het accepteren van mijn steeds verder vorderende beperkingen. Ik ging schrijven, nog geen blogs, ik ging dichten.

Het hielp, ik schreef in hoog tempo al mijn issues weg. Ik vond een manier om mijn gevoelens in woorden om te zetten. Tijdens mijn revalidatieproces schreef ik mijn eerste ‘echte’ gedicht, een gedicht dat verwoordde hoe ik mij voelde, dat het proces van chronisch ziek zijn beschreef.

de glazen wand kwam onverwacht
een heel stuk dichterbij
hij kwam en zag en overwon
een heel groot deel van mij

onzekerheid lag op de loer
het nestelde zich daar
waar niemand toegang had en bleef
en best zijn doorgang naar

mijn hart, mijn ziel, mijn hoofd, mijn wil
ik wankel, uit balans
moet uit het donker, maar het licht
op naar een nieuwe kans

Revalideren bleek zwaar, nog veel zwaarder was dat ik niet vooruit ging. Jaren van overbelasting eisten hun tol, mijn lijf bleek op, er volgde een strijd vol achteruitgang en stilstand. Accepteren dat je iets niet meer kunt is pittig, maar keer op keer achteruitgang werkt verstikkend. Toch is het belangrijk hoop te houden, lichtpuntjes te zoeken, proberen te genieten van de kleine dingen. Ik lachte vroeger alles weg, dat is geen oplossing.

achter een stralende lach
verborg ik mijn pijn
bijna niemand die ‘t wist
zo hield ik het klein

geen hulp willen vragen
niet toegeven aan
bang om te klagen
angst dat ze gaan

maar ik moest accepteren
kon niet stil blijven staan
dus die eeuwige glimlach
heb ik laten gaan

nu zie je me echt
ook op mindere dagen
maar ik kan het aan
ik kan het zo dragen

Nog steeds schrijf ik alles van me af. Soms in een gedicht, vaker in een blog. Mijn gedichten zijn gebundeld in twee boekjes (‘Hersenspinsels’ en ‘Mijn wereld in woorden’), ik wil graag werken aan een derde. Mijn leven is veranderd, ik ben niet langer wie ik was. Ik ben een betere versie van mezelf, denk ik. Iemand met veel meer levenservaring, met empathie, want ik weet hoe het voelt te leven met beperkingen. Ik weet dat dingen niet altijd lopen zoals je ze bedenkt, of hoopt. Je past je aan, je leert van je ervaringen en leert genieten van de kleine dingen.

Ik ben dankbaar dat ik dit mag doen en hoop dat ik door het delen van mijn woorden andere mensen mag blijven inspireren, dat ik een lach op een gezicht mag toveren. Woorden kunnen waardevol zijn, woorden kunnen helpen helen. Ik puzzel met woorden in de hoop dat het klopt.

de kunst van dichten
is puzzelen met woorden
tot het ineens klopt

x-Tien