Twaalf jaar geleden ging ik voor het eerst naar Haarzuilen, naar Elfia om precies te zijn. Voor degenen die het niet kennen, in Elfia vind je allerlei verschijningen; elfen, orks, Disney prinsessen, alles kan en niets is te gek. Toen ging ik nog gewoon in mijn eigen kloffie, iets met doe maar normaal 😉. Toen ging ik ook voornamelijk als fotograaf, er is één en ander veranderd.

Custom made

Mijn schoonzusje gaat al jaren en is maanden bezig met haar kostuums. Daar zijn haar creaties ook naar, fantastische outfits, echt prachtig! Inmiddels durf ik me ook voorzichtig te verkleden. Voorzichtig, want a) ben ik geen held met naald en draad (zacht uitgedrukt, ik kan nog geen draad in de naald krijgen) en b) vind ik het best lastig iets te vinden wat bij mijn rolstoel past. Dit jaar wilde ik het groter aanpakken, maar ik had mijn tijdsplanning weer niet goed voor elkaar. Ik had de nodige korsetten aangeschaft, een jas en een cape (mooi gemaakt door moeders) om uit te kiezen. Én een blouse, maar mijn stoel was nog niet compleet en werd dat ook niet. Babysteps, laten we het daar maar op houden.

(On)opvallend?

Ik vind de sfeer daar geweldig, hou van de mooie creaties en de muziek. Maar, ja er is een maar, ik word er wel met mijn neus op de feiten gedrukt. Mijn lijf werkt tegen en ook al val ik normaal toch best wel op in mijn elro, hier voel ik dat dubbel. Dubbel doordat ik oh zo graag ook in zo’n mooie jurk zou lopen, maar zitten met een hoepel in de elro (die omhoog steekt zodat je in je onderboks zit) is niet echt charmant. Daarbij merk ik nu ook echt dat mijn opgeblazen buik niet zo prettig insnoert (ik hou me maar voor dat dat het probleem is, want bij de gedachte dat mijn pens verder vooruitsteekt dan mijn voorboeg word ik echt niet blij) en daar word je zittend nog harder mee geconfronteerd. Ik wil mijn buikspieren terug, maar die hebben zich teruggetrokken vrees ik en zijn niet van plan terug te komen voorlopig.

Vrijheidsstrijder

Ik voel mij een beetje halfslachtig , toch stuur ik Alex zo zelfverzekerd mogelijk tussen de elfen en de orks door (die mij overigens vriendelijk de hand schudden). Ergens in de menigte word ik aangesproken door een mevrouw die mij zegt dat ze mij mooi vindt. Ik kijk verbaasd om, mij? Hoezo dan, ik ben toch gewoon maar ik, maar ze heeft het echt tegen mij. Ik straal, ook zonder jurk, in mijn stoel. Hoe onzeker ik me ook voelde, en soms nog voel, ik ben één met mijn stoel geworden. Ik straal omdat ik eropuit kan, omdat ik me bewust ben van mijn vrijheid. Omdat ik weet dat het mijn keuze is, ik kan mijn beperkingen me gevangen laten houden (tot op zekere hoogte natuurlijk, als het niet gaat gaat het nu eenmaal niet) of ik kan in de stoel stappen en genieten. Dat laatste doe ik en dat straal ik blijkbaar uit.

Dragon Queen

Dit heeft me overtuigd, geen halfbakken kostuum volgend jaar. Volgend jaar ben ik Daenerys Stormborn, the mother of Dragons, op haar Iron Throne (al eerder geroepen, maar nu echt). Volgend jaar zit ik met nog meer overtuiging op mijn troon. Volgend jaar maak ik korte metten met mijn resterende onzekerheid en straal ik meer dan ooit!