Achterop mijn scoot staat een wijsheid ‘Life isn’t about waiting for the storm to pass, it’s learning to dance in the rain’. Dit is zo passend voor hoe ik het leven beleef. Het gaat met pieken en dalen, tegenslagen zijn ons, de laatste jaren zeker, niet vreemd. Het is hoe het is en je moet er maar mee leren omgaan. Ik probeer te dansen in de regen, alhoewel ook dat dansen te kampen heeft met een obstakel.

Ik schreef al eerder, ik dans in mijn hoofd. Liggend op mijn bed dein ik mee op de golven van het leven. De muziek in mijn hoofd (ik word altijd wakker met een wijsje in mijn hoofd), mijn lijf voorzichtig meewiegend. Soms heb ik de kolder in mijn kop en dans ik door de kamer, de pijn negerend. Soms moet dat even, al moet ik het ook altijd achteraf bezuren. Ik mis dansen, ik mis een fysieke uitlaatklep.

De stormen in een leven gaan vaak gepaard met een verlies, op welke manier dan ook. Het verlies gaat gepaard met een blijvend gevoel van gemis. Het gemis van een dierbaar persoon, het gemis van werk, het gemis van hobby’s, het gemis van de onnadenkendheid, van de vanzelfsprekendheid.

Zoals bij ieder verlies komt het gemis bij vlagen in volle hevigheid opzetten. Wat zou ik graag een eindje lopen, iets verder dan de achtertuin. En tegelijk tik ik mezelf op de vingers, ik heb het geluk nog te kúnnen lopen, al is het een klein stukje. Dat kleine stukje geeft mij mogelijkheden die sommige anderen niet hebben. Ik probeer niet alleen het positieve te zien, ik bestraf mezelf direct als ik zie dat anderen minder kunnen. Mogelijkheden zien is goed, maar in deze ga ik, compleet volgens mijn karakter, ook over een grens. Ik geef mezelf niet de ruimte te rouwen (ook dit is een rouwproces) om mijn eigen verlies. Want dat is het, een verlies van een normale beenfunctie en niet alleen mijn benen weigeren de normale dienst, mijn hele lijf doet dat.

Het kostte jaren dit enigszins te accepteren, het kost blijkbaar nog meer jaren te mogen toegeven aan dit verlies. Ik mis mijn lijf, al zal ik nooit weten hoe het voelt een ‘normaal’ lijf te hebben. Het heeft nooit echt normaal gefunctioneerd. Misschien maar beter, wordt dat verlies toch nog enigszins gecompenseerd.

Life isn’t about waiting for the storm to pass it’s learning to dance in the rain. Ik dans vol overgave in de regen, hopend op en genietend van de zon!