Al zoveel en zo vaak over geschreven, de kwestie van willen. Ik wil heel veel, te veel. Ik heb het dan niet eens zozeer over onrealistische dingen, ik bedoel sporten kan ik nog zo graag willen, maar lukken gaat het niet. Gister stond ik met Alex geparkeerd aan het korfbalveld. ‘We’ bestonden 40 jaar, terug in de tijd met de mensen die langskwamen. Terug naar hoe ik als verlegen meisje opkeek naar de grote, stoere jongens. Terug naar de lieve mensen die de club draaiend hielden. Een kleine terugkeer naar een mooi verleden.

Terug naar het heden, ik zat langs het veld, kijkend naar mijn grote zoon. Zou ik graag het veld op hollen en meedoen met het koppelschieten? Een volmondig ja! Maar ik weet best dat dat niet realistisch is, hollen is meer struikelen en op mijn neus op het veld neerkwakken en als ik een bal richting korf probeer te schieten is het meer een mislukte ingooi. Nee, ik weet best dat ik veel kan willen maar dat dat niet gaat lukken.

Ik wil veel, dan bedoel ik eigenlijk ik wil graag gewoon langs de lijn zitten (Alex mag mee, dat is een geaccepteerde hulp), zonder na een uur wiebelend en inelkaarzakkend af te moeten druipen. Zonder de volgende dag van ellende niet meer te weten waar ik het moet zoeken omdat mijn onderrug en bekken me in de weg zit, ligt of staat. Ik vind dat ik daarmee helemaal niet veel wil, ik wil gewoon graag een beetje meedoen, een klein beetje sociaal leven hebben, dat is toch niet teveel gevraagd?

Vandaag is dus een snert dag, mijn lijf doet pijn. Ik heb geen tijd voor pijn, ik moet teveel doen. Volgende week begint de verbouwing, niet op tv, zoals bij veel series die ik kijk, nee, hier in huis. De benedenverdieping wordt rol- of trippel vriendelijk. Alle muren gaan eruit, het wordt één grote, open ruimte. De keuken wordt vervangen door een prachtig hoog/laag systeem, mijn bed krijgt een ander plekje, het wordt prachtig! Maar eerst wordt (is) het een puinzooi (en dat ik dat al vind zegt genoeg). Het huis staat op z’n kop, er wordt getest op muren die er toch uitgaan (verschillende kleurtjes, stucwerk), de helft van de meubels is weg.

Ik wil helpen! Ik wil niet hulpeloos in een hoekje met mijn boekje, ik wil actie. Ik ben chef kleur, geen Pipi Langkous meer (onze keuken is nu roze met geel), maar industrieel. Betonlook op de muur, een leuke klus en de peuter in mij komt in alle hevigheid boven, ‘zelluf doen!’. Hoe kies je als dit iets is wat je qua inzicht toch echt beter zelf kunt (en wilt)? Ik wil niet aan de zijlijn liggen, ik wil in de actie staan.

Mensen kunnen zo makkelijk zeggen dat je op jezelf moet passen. Ik weet dat best, echt! Maar ik wil het niet! Ik wil doen, ik wil kunnen, ik wil zelf! Willen is kunnen, wie dat beweert heeft nog nooit mijn lijf gehad, wat zou ik het graag willen, kunnen…