Vanmorgen mocht ik weer naar Livit, mijn kniebraces lijken te groot geworden, mijn polssplint doet niet wat hij moet doen en mijn ellebogen zijn problematisch, vandaag dus even een check up.

Na meten blijkt dat mijn knieën meer dan een cm dunner zijn geworden. Het rolstoel effect, modellenbeentjes krijg ik, mijn schaatsersdijen zijn weg, net zoals mijn fietskuiten. Ik had altijd vrij stevige (gespierde blijkt nu) benen, maar daar blijft niet veel van over. Ik dacht dat het wel meeviel, ten eerste zijn ze vanuit mijn gezichtsveld nog steeds goed aanwezig en ten tweede heb ik nog best kracht, alleen zitten de gewrichten dwars. Mijn knieën hebben ineens bedacht dat ze ook achterwaarts door kunnen knikken (eerder lagen ze vooral zijwaarts dwars) en dat resulteert in bijzondere bijna valpartijtjes.

Maar goed, de mooie rood/witte braces voldoen niet meer en gaan vervangen worden door een nieuw setje. Ik heb gekozen voor zwart/zilver, een beetje sier aan de pootjes. Opvallen doe ik toch wel, dan maar goed opvallen.

Daarna door met de ellebogen, mijn zenuwen liggen aan de oppervlakte en werken mij dus daarmee flink op de zenuwen. Druk van mijn bed of armsteunen resulteert in uitvallende vingers en zenuwpijn, niet zo fijn. Dat wordt een kwestie van proberen, we hebben een test toegevoegd aan de winkelwagen.

Blijft over de handen en polsen. Om mijn huidige splint om te doen moet mijn duim uit de kom en dat moesten we nu juist voorkomen. Verder beperkt hij me te zeer en dat is ook weer niet de bedoeling. Nu gaan we maatwerk doen, een duimsplint combineren met een handboog en zien dat we daarmee wegkomen met de knuckle benader. Voor de niet gevorderde zilversplint lezer, meer zilver aan de handen in de hoop de duimen op de goede plaats te houden en artrose voor te blijven.

Ik heb wederom voorgesteld te werken aan een soort cat woman pakje, strak om de boel maar goed bij elkaar te houden (en het figuur optimaal strak te trekken als positieve bijkomstigheid), met een manier om het zelf aan te kunnen trekken. Ik zie voordelen, geen fantasy fair kostuum meer nodig (steampunk details en klaar), sterker dan mijn spiercorset, geen verdere kleding issues meer, Tien in pro forma!

Ach, het is nodig, kan er maar beter het beste van maken. De twijfel of het echt nodig is is er trouwens altijd weer. Maar als ik dan dapper de 50 meter zelf loop van de parkeerplaats naar de bouwmarkt, wiebelend op mijn te grote braces, zakkend door mijn heup weet ik dat het echt geen aanstelleritus of aandachttrekkerij is. Ik hoef mij tegenover niemand te verantwoorden, slechts tegen de strengste die er is en dat ben ik zelf. Ik heb mijzelf zojuist weer een setje zilverwerk toegekend, met het stempeltje nodig, want dat is het…