Ik heb een probleem, een probleem met de tijd. Het is echt zo, zoveel plannen, zoveel te doen en effectief zo weinig tijd…

De tijd die ik ‘verspil’ (zo voelt het nog steeds) met liggen probeer ik zo functioneel mogelijk te benutten, maar (en dit is een grote MAAR) mijn hoofd heeft andere plannen. Zo heb ik vanmiddag liggend geskyped met Tamara en Mariska (mijn mede stichtingsgenoten), gebeld over de planning van de docu (ook liggend) en in plaats van dat ik dan energie overhou (hallo lijf, ik lig toch?!) kom ik alsnog energie tekort. Bellen kost energie, bakken energie. En zo lig ik alsnog met een dove en tintelende lip (met dank aan de dysautonomie) te liggen.

Ik had zoveel plannen voor vandaag, was bezig met wat vormgeef ideetjes, wilde eindelijk de administratie bijwerken, wat telefoontjes plegen (niet gelukt), wat opruimen (helaas), beetje plotten (wordt morgen), op Pinterest neuzen (ideetjes opdoen). Jammer joh, ik heb wat rondgeklooid en ik heb geskyped, dat was het dan voor vandaag.

Als je feitelijk kijkt wat er uit mijn handen komt op een dag is dat bijzonder weinig. Ik baal daarvan, ik zou mij het liefst opsplitsen in een stuk of vijf personen al vind ik die twee in mijn hoofd al lastig te managen, zou dus een enorme uitdaging zijn). Dan zou ik kunnen delegeren (want daar ben ik zo goed in), dan zou ik misschien eindelijk écht iets gedaan kunnen krijgen.

Ik moet nog steeds accepteren dat ik op sommige dagen genoegen moet nemen met slechts ‘zijn’, dat het is hoe het is, maar het is zo verrekte moeilijk. Ik wil zo graag ook daadwerkelijk iets doen! Ik wil niet hoeven kiezen tussen koken en de was doen of eventjes achter de computer. Ik wil allebei, maar dat past niet meer bij mij.

Ik heb een probleem, een probleem met de tijd. Voor je het weet, ben ik hem weer kwijt…